Οσον καιρό η Ελλάδα παραμένει «εντός ορίων», τηρεί δηλαδή τα συμφωνηθέντα με το Μνημόνιο και το Μεσοπρόθεσμο, οι (πρόσθετοι) κίνδυνοι από τις αναταραχές που θα ξεσπάσουν βιαιότερα στην παγκόσμια αγορά κεφαλαίων θα παραμείνουν υπό έλεγχο. Στις επόμενες 20-30 εβδομάδες, κανένα λάθος δεν συγχωρείται. Πλην όμως, οι πολιτικοί μας εμφανίζονται αποφασισμένοι να κάνουν εκλογές. Εκτός από την έμφυτη τάση τους να πολιτικολογούν και να επιδιώκουν τη στροφή του ενδιαφέροντος των πολιτών σε άνευ σημασίας μικρονοϊκές «διαφωνίες» μεταξύ τους, οι πολιτικοί μας θέλουν ειλικρινώς να κάνουν εκλογές. Για δύο λόγους, φαντάζομαι.
Πρώτον, γιατί δεν θέλουν να κάνουν τη δύσκολη δουλειά της προσαρμογής και της ανάνηψης των οικονομικών του κράτους.
Δεύτερον, γιατί οι ιδέες τους για την κρίση είναι όλες «περιορισμένης ευθύνης». Δεν πάνε πέραν κάποιου Μεσοπροθέσμου και της επαναδιαπραγμάτευσής του. Μακρόπνοο σχέδιο για την επαναφορά της Ελλάδας στη χωρία των κρατών που μπορούν να τα καταφέρουν ούτε έχουν ούτε είναι σε θέση να καταρτίσουν.
Η σημερινή καταστροφή οφείλεται, σε πολύ μεγάλο βαθμό, σε τρεις περιόδους κατά τις οποίες τρία διαφορετικά κυβερνητικά σχήματα επέλεξαν και ακολούθησαν την πολιτική του «χαμένου χρόνου». Μετά την αποτυχία Γιαννίτση, ο Κώστας Σημίτης επέλεξε να αφήσει τον χρόνο να κυλήσει αντί να πιέσει για την προσαρμογή της ελληνικής οικονομίας και του κράτους στη νέα (και πολύ σκληρή) πραγματικότητα του ευρώ.
Μετά το ξεπουπούλιασμα στο οποίο υποβλήθηκε η κοινωνία προκειμένου να απολαύσει τους μεγαλειώδεις Ολυμπιακούς Αγώνες, ο Κώστας Καραμανλής έχασε κι αυτός τον δικό του χρόνο, όταν ανέβαλε τη ριζοσπαστική μεταρρύθμιση των κακών πρακτικών που ακολουθούσε το κράτος και όσοι διεπλέκοντο γύρω του.
Η τρίτη περίοδος χαμένου χρόνου ήταν η ανάληψη κυβερνητικών καθηκόντων από την ομάδα του Γιώργου Παπανδρέου. Ο σημερινός πρωθυπουργός οδήγησε τρεις, μέχρι τώρα, φορές, τη χώρα του στην αποτυχία. Πρώτη φορά όταν, τον Μάρτιο 2009, αρνήθηκε να παράσχει στον Καραμανλή την ελάχιστη κάλυψη προκειμένου να ξεκινήσει μια ήδη πολύ καθυστερημένη προσπάθεια ελέγχου της βόμβας του χρέους. Ο κ. Παπανδρέου ζήτησε εκλογές και επέστρεψε στην τόσο αγαπητή του υπόθαλψη ακραίων και οπισθοδρομικών «αιτημάτων» του ευρύτερου δημόσιου τομέα.
Οταν ο ίδιος ανέλαβε τη διακυβέρνηση, ψήφισε έναν εκτός τόπου και χρόνου προϋπολογισμό και συνέχισε, μέχρι τον Απρίλιο 2010, αρνούμενος, από ιδεολογική και στενά κομματική νοοτροπία, να δράσει πυροσβεστικά. Ακόμη και εντός Μνημονίου, τον Φεβρουάριο 2011, αρνήθηκε και πάλι να προωθήσει τη μόνη ρεαλιστική ιδέα μείωσης της πίεσης που ασκεί στον πληθυσμό το χρέος, την πώληση κρατικής περιουσίας, επιμένοντας στην πολιτική της φορολογικής αφαίμαξης.
Πρέπει, τώρα, να καταρτίσουμε ένα Πλαίσιο Αναφοράς για την Οικονομία του 2020. Δηλαδή, ένα πρόγραμμα πλήρους απελευθέρωσης της εσωτερικής αγοράς. Να αφήσουμε το χρέος και το έλλειμμα στη «φροντίδα» του Μεσοπρόθεσμου και να βιαστούμε προκειμένου να επιστρέψει η πραγματική μας οικονομία, προϊόντα και υπηρεσίες που αξίζει να πωληθούν, στις πραγματικές αγορές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου