«Μαύρες ώρες και πικρές περνάω», εξηγούσε στο περίφημο τραγούδι ο χωρισμένος πελάτης του μισθωμένου ταξί. Τώρα, οι ταξιτζήδες το τραγουδούν μεταξύ τους. Η συζήτηση είχε ξεκινήσει πριν από πολλά χρόνια. Ολον αυτό τον καιρό, οι έχοντες άδεια απειλούσαν όσους τολμούσαν να σκεφτούν τον εκδημοκρατισμό της συγκεκριμένης επιχειρηματικότητας.
Το πρόβλημα, κατά τη γνώμη μου, δεν βρίσκεται στα κίτρινα ή όποιο άλλο χρώμα έχουν οι «ταρίφες». Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο αριθμός τους μπορεί να ρυθμίζεται. Προφανώς όχι με το πληθυσμιακό κριτήριο, το οποίο απλώς «δικαιολογεί» την ολιγοπωλιακή διανομή πλούτου σε χέρια «όσων πρόλαβαν».
Αυτό που, δικαιολογημένα, ανησυχεί τους σημερινούς επαγγελματίες, είναι η δυνατότητα άλλων μικρών επιχειρηματιών να προσφέρουν το προϊόν της ιδιωτικής μεταφοράς προσώπων, σε τιμή που θα συμφωνείται μεταξύ των δύο μερών: του πελάτη που ζητεί την υπηρεσία και του επαγγελματία που την προσφέρει.
Δείτε το απλό παράδειγμα. Εστω ότι μια ομάδα νέων επιχειρηματιών επιθυμούν να πωλήσουν σε ξενοδοχεία μιας περιοχής την υπηρεσία μεταφοράς πελατών τους από και προς το αεροδρόμιο. Είναι προφανές ότι η συμφωνία θα γίνει για ένα «πακέτο» εργασιών και η τιμή θα καθοριστεί σε επίπεδο πολύ διαφορετικό από εκείνο που προβλέπεται στα «κανονικά» ταξί.
Πρόκειται τελικά για συμβολαιοποιημένες ή και με το κομμάτι προσφερόμενες «ειδικές υπηρεσίες», για μια αγορά που μπορεί να υπάρξει ανεξάρτητα από εκείνη που «δουλεύει» ο επαγγελματίας ταξιτζής. Mε το σημερινό πλαίσιο, κάτι τέτοιο απαγορεύεται. Αυτό ακριβώς όμως, είναι που θα επιτρέψει το άνοιγμα του επαγγέλματος. Και αυτό δεν είναι, υποχρεωτικά, συνδεδεμένο με την κατάργηση της άδειας ταξί.
Σε τελευταία ανάλυση, ο αριθμός των «κιτρίνων» για την Αθήνα θα μπορούσε να είναι πεπερασμένος. Μάλιστα, δεν υπάρχει κανείς λόγος να τον ελέγχει το υπουργείο. Πιο λογικό είναι να ελέγχεται από την περιφέρεια, στα όρια της οποίας έχει (κάποια) έννοια να υπάρχουν (κάποιοι) περιορισμοί. Είναι σίγουρο ότι το κόστος της άδειας πρέπει να περιέρχεται στα ταμεία της περιφέρειας, στην οποία και, υποχρεωτικώς, θα επιστρέφεται.
Οι αυτοκινητιστές κάνουν λάθος σε κάτι εξαιρετικά απλό. Ισχυρίζονται ότι η αξία των αδειών που κατέχουν θα μηδενιστεί αν οιοσδήποτε μπορεί να αποκτήσει την ίδια άδεια. Ακούγεται σωστό. Στην πράξη όμως, αυτό που ζητούν είναι να υπάρχουν πάντοτε τόσο λίγες άδειες, ώστε η τιμή του συγκεκριμένου «αγαθού» να παραμένει υψηλή. Ζητούν και κάτι ακόμη: ο αριθμός αδειών να είναι τέτοιος ώστε να διασφαλίζεται μια σεβαστή υπεραξία.
Πρόκειται για παραλογισμό. Είναι ως να ζητεί κάποιος να γκρεμιστούν αρκετά σπίτια στη γειτονιά του, προκειμένου να συνεχίσουν να αυξάνονται οι υπεραξίες των ακινήτων. Οσο απαράδεκτα πράττουν οι πολιτικοί, όταν συνεχώς αναβάλλουν τον εκδημοκρατισμό ευκαιριών μεταξύ των επαγγελματιών, άλλο τόσο παράλογα συμπεριφέρονται οι σημερινοί ιδιοκτήτες των ταξί. Ξεχνούν ότι την παραχώρηση την έκανε η κοινωνία και όχι οι πολιτικοί. Αν συνεχίσουν να την αγνοούν, τώρα μάλιστα που βρίσκεται σε κίνδυνο, είναι αυτονόητο ότι και εκείνη θα τους αγνοήσει, καθώς μάλιστα εξελίσσεται η μεγάλη αναδιανομή ευκαιριών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου