Η ίδρυση και παρουσία του ΠΑΣΟΚ, αμέσως με τη μεταπολίτευση, συνδέεται με τη διεκδίκηση της κοινωνίας για τον εκδημοκρατισμό του κράτους και τον δημοκρατικό επαναπροσδιορισμό της πολιτικής. Με σημαντικό τον πολιτικό απόηχο και τις συνέπειες της μετεμφυλιακής περιόδου, καθώς και της νωπής επτάχρονης δικτατορίας, σε βάρος της πολιτικής δημοκρατίας, το ΠΑΣΟΚ εκφράζει το αίτημα της αλλαγής. Καταλαμβάνει και το πολιτικό κενό που αφήνει η τότε Αριστερά, η οποία αδυνατεί να αντιληφθεί τους ανακαθορισμένους πολιτικο-κοινωνικούς συσχετισμούς και μένει εγκλωβισμένη στις εσωτερικές αντιθέσεις της, με πολιτικές και ιδεολογικές επιλογές που δεν άφηναν πίσω τις κομμουνιστικές παραδοχές και δεσμεύσεις.
Ηγείται ενός ριζοσπαστικού κινήματος που προέτασσε το αίτημα του σοσιαλισμού, της εθνικής ανεξαρτησίας, της λαϊκής κυριαρχίας και της κοινωνικής απελευθέρωσης και πέτυχε, με τις αδιαμφισβήτητες ικανότητες του ιδρυτή του Ανδρέα Παπανδρέου, να εκφράσει το κοινωνικό πολιτικό ρεύμα της αλλαγής. Ο αντιδυτικισμός ήταν κορυφωμένος μέσα στην κοινωνία και συστηματικά τον τροφοδότησε («ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο») με την πολιτική του, μαζί βέβαια και με την πολιτική του μεγαλύτερου μέρους των δυνάμεων της Αριστεράς. Η στάση του αυτή απέβλεπε, κατά κύριο λόγο, στην πολιτική συσπείρωση δυνάμεων στο εσωτερικό της χώρας και ελάχιστα έως καθόλου στο περιεχόμενο και τους στόχους της εξωτερικής πολιτικής του.
Η διαδρομή του ΠΑΣΟΚ, μετά το 1981, είναι σχεδόν ταυτισμένη με την πορεία και την εξέλιξη της χώρας. Στα πρώτα χρόνια της κυβερνητικής του θητείας, το ΠΑΣΟΚ βρέθηκε αντιμέτωπο με τις προεκλογικές του υποσχέσεις και τη ρητορική του πλειοδοσία, με αποτέλεσμα να χάσει σημαντικό χρόνο για να προσγειώσει κυρίως τους οπαδούς του στο έδαφος της πραγματικότητας. Ιδιαίτερο κεφάλαιο αποτελεί η γενικότερη οικονομική πολιτική του.
Η αναπτυξιακή πολιτική που εφάρμοσε στην περίοδο 1984-1990, στηριγμένη κυρίως στα ΜΟΠ και το Α΄ ΚΠΣ, προσδιορίσθηκε κυρίως από την ενίσχυση του κοινωνικού κράτους και τη βελτίωση του επιπέδου ζωής στις αγροτικές και περιφερειακές περιοχές της χώρας, χωρίς ωστόσο να διαμορφώνει στέρεες συνθήκες και προϋποθέσεις μιας συστηματικής αναπτυξιακής προοπτικής. Η δημοσιονομική πολιτική εμφάνισε ελλειμματικά στοιχεία, συνεπεία των μισθολογικών αυξήσεων, της διόγκωσης του δημόσιου τομέα με τις χιλιάδες προσλήψεις. Θετικά και σημαντικά καταγράφονται οι θεσμικές αλλαγές που επέφερε με την κατάργηση των υπολειμμάτων της νομοθεσίας και των συμβόλων του εμφυλίου πολέμου.
Η επιστροφή του ΠΑΣΟΚ στην κυβερνητική εξουσία στα τέλη του 1993, χαρακτηρίζεται από στροφή στα ζητήματα της οικονομικής πολιτικής. Μια στροφή όμως που δεν αποτελεί την αντιστοίχηση προς την οικονομική πραγματικότητα της χώρας και τις ανάγκες της. Η περίοδος της κυβερνητικής θητείας του ΠΑΣΟΚ με πρωθυπουργό τον Κώστα Σημίτη, χαρακτηρίζεται από την πολιτική της σταθερής προσήλωσης στην Ευρώπη, με σημαντικό και καθοριστικό γεγονός για την οικονομία της χώρας την είσοδό της στην ΟΝΕ και τη συμμετοχή της Κύπρου στην Ε.Ε.
Ο «εκσυγχρονισμός» όμως του κράτους και οι μεταρρυθμίσεις, που αποτελούσαν τη διακηρυγμένη πολιτική προτεραιότητα και υπόσχεση της κυβέρνησης, δεν προωθήθηκαν, παρά μόνον σε λίγους τομείς.
Το ΠΑΣΟΚ, με πρόεδρο τον Γ. Παπανδρέου, σήμερα, είναι αντιμέτωπο και πάλι με το περιεχόμενο της αντιπολίτευσης που άσκησε, τις υποσχέσεις που έδωσε, με την οικονομική κατάσταση κρίσης στην οποία βρίσκεται η χώρα και η κοινωνία, με την αναποτελεσματικότητα και την έλλειψη ικανότητας να τη διαχειρισθεί και να την αντιμετωπίσει, με το λιγότερο δυνατό κοινωνικό κόστος. Μετατοπισμένο στον χώρο του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού, χάνει την κοινωνική του βάση και πιέζεται σε συρρίκνωση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου