Ο παγκόσμιος πόλεμος των πλουσίων του κόσμου εναντίον της μεσαίας τάξης... Του Vpower

Το ελληνικό όνειρο που τρίζει πια εμφανώς -σε σημείο που οι Γιατροί του Κόσμου να κάνουν λόγο για ανθρωπιστική κρίση στην Αθήνα- άρχισε να μπάζει νερά χρόνια τώρα, μόνο που κανείς μας δεν ήθελε να το πάρει χαμπάρι. Τέσσερις μόλις μήνες μετά τη λαμπερή Ολυμπιάδα, έγραφε η «Καθημερινή»: «Στα άλλοτε πλατιά μεσαία στρώματα πλέον ανήκει μόνο το 30% των Ελλήνων, ενώ το φτωχότερο 50% του ελληνικού πληθυσμού κατέχει μικρότερο εισόδημα από όσο κατέχει το πλουσιότερο 10% του πληθυσμού.

»Οι μισοί Ελληνες καταφεύγουν στο πλαστικό χρήμα και τα καταναλωτικά δάνεια (το 16% του πληθυσμού δεν έχει καν πιστοληπτική ικανότητα) για να ψωνίσουν τα δώρα, να πληρώσουν το φροντιστήριο των παιδιών, να πάνε διακοπές ή να αποπληρώσουν προηγούμενα χρέη». Χρειάστηκε να περάσουν άλλα 7 χρόνια για να εκραγεί αυτή η ζοφερή πραγματικότητα στα πρόσωπά μας…

Από την «Ουάσιγκτον Ποστ» μέχρι τη «Χααρέτζ» κι από το CNN μέχρι την ιαπωνική τηλεόραση, δεν υπάρχει μέσο επικοινωνίας στον πλανήτη που να μην έχει μεταδώσει το δικό του ρέκβιεμ για τη μεσαία τάξη. Αρθρο των «Financial Times» αποδεικνύει πως η πραγματική αξία των μισθών σήμερα είναι μικρότερη από το 1975. Ερευνα του Κέντρου Οικονομικών & Εμπορικών Επιστημών της Βρετανίας αποκαλύπτει πως τα νοικοκυριά της χώρας βρίσκονται στη χειρότερη οικονομική κατάσταση των τελευταίων 90 ετών. Το μέσο πραγματικό εισόδημα των ανδρών στις ΗΠΑ είναι στάσιμο από το 1975, στην Ιαπωνία μειώνεται συνεχώς, όπως και στη Γερμανία τα τελευταία 10 χρόνια. Ο ΟΟΣΑ έχει καταλήξει ότι η ανισότητα αυξήθηκε από το 1985 έως τα τέλη της δεκαετίας του 2000 σε 17 από τις 22 ανεπτυγμένες οικονομίες. Ακόμα και σε χώρες όπως η Δανία ή η Σουηδία, που έχουν παραδοσιακά χαμηλά επίπεδα ανισότητας, η ψαλίδα ανοίγει διαρκώς.

Το δράμα ξεκίνησε από την «κοιτίδα της μεσαίας τάξης», την Αμερική. Καθόλου τυχαία ο βραβευμένος με Οσκαρ Μάικλ Μουρ κάνει λόγο για πόλεμο: «Ο παγκόσμιος πόλεμος των πλουσίων του κόσμου εναντίον της μεσαίας τάξης μαίνεται τα τελευταία 30 χρόνια. Είναι ένας πόλεμος που οι κάτοικοι του Φλιντ και του Μίσιγκαν γνωρίζουν πάρα πολύ καλά. Συνηθισμένοι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο ορθώνουν το ανάστημά τους αυτή τη στιγμή και λένε «Οχι!» στο μέλλον που έχουν προγραμματίσει για μας. Κερδίσαμε στην Αίγυπτο. Ξυπνάμε και πολεμούμε σε ολόκληρες τις ΗΠΑ». Οπως δείχνουν όλες οι έρευνες, «λεφτά υπάρχουν» στην Αμερική, μόνο που μαζεύονται σε πολύ λίγα χέρια: το 1974 τα έσοδα των Αμερικανών στο ανώτατο 1% της εισοδηματικής κλίμακας αντιστοιχούσαν στο 8% του συνόλου. Το 2008 το ποσοστό των υπερπλουσίων εκτινάχτηκε στο 18% του πληθυσμού.

Αλλά και στην Χώρα μας μην ξεχνάμε ότι η «αλλαγή» γέμιζε γήπεδα και λεωφόρους και ο Ανδρέας Παπανδρέου γέμιζε με ελπίδες και προσδοκίες τα πανιά ενός κόσμου που ζώντας χρόνια στο περιθώριο της κοινωνικής και πολιτικής ζωής ορμούσε στο προσκήνιο. Οι μικρομεσαίοι ήταν η νέα ανερχόμενη τάξη, σπονδυλική στήλη μιας νέας τάξης πραγμάτων, μιας τάξης το μέλλον της οποίας σκιαγραφούσε ο κωμικός Χάρρυ Κλυνν:

«Εδώ και δύο χρόνια έχει αρχίσει το μεγάλο κακό, που θα μετατρέψει σιγά σιγά τους Ελληνες σε λαό πιθήκων, σε λαό ψηφοφόρων, δημοσίων υπαλλήλων, καταναλωτών, κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών, κομπιναδόρων και συνδικαλισταράδων. Σε είκοσι-τριάντα χρόνια από σήμερα, Ανδρέας Παπανδρέου μπορεί να μην υπάρχει.

Θα υπάρχει όμως μια Ελλάδα πτωχευμένη κι ένας λαός στα όρια της οικονομικής και της ηθικής εξαθλίωσης

1983, Χάρρυ Κλυνν, "Αλλαγή καί πάσης Ελλάδος"

Τα αποτελέσματα αυτού του πολέμου είναι πλέον τόσο ορατά που κάνουν τον Thomas Schulz του «Der Spiegel» να μιλάει για το «τέλος του αμερικάνικου τρόπου ζωής». Ο Schulz επισκέφθηκε τη Βεντούρα, μια μικρή πόλη στις ακτές του Ειρηνικού, βόρεια του Λος Αντζελες, όπου «ξεκίνησε ένα πιλοτικό πρόγραμμα το οποίο επιτρέπει στους ανθρώπους να κοιμούνται στα αμάξια τους μέσα στα όρια της πόλης. Οι άνθρωποι στα καλοδιατηρημένα στέισον-βάγκον και τα χάτσμπακ δεν είναι εργάτες σε φάρμες ούτε άστεγοι. Είναι άνθρωποι που ούτε στην πιο τρελή τους φαντασία δεν σκέφτηκαν ότι θα μπορούσαν να είναι άστεγοι – είχαν αρκετά λεφτά, σε κάποιες περιπτώσεις ακόμη και πολλά λεφτά, μέχρι πρόσφατα. Στο παρελθόν, έβγαινες από τη φτώχεια και ξεκινούσες το ανοδικό σου ταξίδι. Αυτός ήταν ο αμερικανικός τρόπος ζωής, ένα μονοπάτι που ακολουθήθηκε από εκατομμύρια κόσμο».