Ηταν τότε που νομίζαμε πως όλα θα πάνε καλά. Aρχές Ιουλίου, με τα 3 δισ. ευρώ της πέμπτης δόσης να μας ζεσταίνουν την τσέπη. Ηταν τότε που, όπως τώρα, είχαμε μόλις πάρει τη δόση μας. Κάθε τοξικομανής θα περιγελούσε την ευτυχία μας. Aυτός θα ήξερε πόσο λίγο κρατά η εφήμερη χαρά της δόσης. Μια μέρα μετά, αρχίζει η αναζήτηση της επόμενης. Το σύνδρομο στέρησης έχει ήδη ξεκινήσει.
Από την πρώτη δόση της Ελλάδας τον Μάιο του 2010, μέχρι την έβδομη που αναμένεται τον Φεβρουάριο του 2012, τα συμπτώματα είναι τα ίδια, αλλά πιο έντονα κάθε φορά. Οπως οι σοφότεροι συχνά λένε, μόνο ο έρωτας σ’ αυτή τη ζωή είναι σαν τα ναρκωτικά. Και έτσι, στην έκτη δόση μάς συνέβη αυτό που αποτελεί κανόνα για τις αγάπες που εκδηλώνονται τους θερινούς μήνες: με το που τελειώνει το καλοκαίρι και φεύγουν τ’ αποδημητικά, πετά μαζί τους και ο έρωτας.
Στις 24 Αυγούστου, ο Πολ Τόμσεν έσυρε το βαλιτσάκι του ώς τα Σπάτα, και αποχαιρέτισε τον υπουργό Οικονομικών, καθώς απογειωνόταν ψηλά, στον εναέριο χώρο του αεροδρομίου που φέρει το όνομά του. Αρνούμενος την εξάρτησή του ο Ευ. Βενιζέλος κάτι ψέλλισε στην αρχή περί «διαδικαστικών θεμάτων», αλλά σύντομα φάνηκε πως ήταν ο πολιτικός εγωισμός του που είχε πληγώσει βαθιά τον τροϊκανό.
Οπως γίνεται πάντα στις σχέσεις (στ) οργής, η τρωθείσα εμπιστοσύνη απαιτεί θυσίες. Μόνο που, όπως ακριβώς το φθινόπωρο φέρνει βροχές, έτσι και οι θυσίες φέρνουν γκρίνια. Ειδικά αν ζητάς από τους άλλους να τις κάνουν. Και έτσι, στις 11 Σεπτεμβρίου, στην πιο φτωχή από τις φτωχές ΔΕΘ, ήρθε η ώρα που έπεσε ο κεραυνός: μαζί με τα υπόλοιπα μέτρα, ανακοινώθηκε πως έρχεται το τέλος των ακινήτων διά της μεθόδου της ηλεκτροπληξίας! Δηλαδή, με λίγη βοήθεια από τη ΔΕΗ.
Μπορεί κανείς άλλος στη μικρή μας χώρα να μην εκτίμησε τη συγκεκριμένη πρωτοβουλία, αλλά ο κ. Τόμσεν την είδε θετικά. Και έτσι, την τελευταία μέρα του Σεπτέμβρη το τροϊκανικό πόδι ξαναπάτησε σε ελληνικό έδαφος. Καθώς η 6η δόση πλησίαζε ξανά, η Ιπποκράτους έζησε τον πόνο της μάνας που τα παιδιά της παίρνουν ναρκωτικά: για να βρουν τη δόση τους, μπορεί να κάνουν όλα εκείνα που ορκίζονταν πως δεν θα έκαναν ποτέ.
Στις 20 Οκτωβρίου, οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ ψήφισαν το πολυνομοσχέδιο που καταριούνταν όλο τον προηγούμενο μήνα. Αλλά πάλι, όπως κάθε τοξικομανής γνωρίζει, το σύνδρομο στέρησης εκτός από κρίσεις σχιζοφρένειας συχνά περιλαμβάνει και έντονο τρέμουλο και παρανοϊκή συμπεριφορά. Και ίσως γι’ αυτό ακόμη κι όταν η Σύνοδος Κορυφής έδωσε πράσινο φως για την 6η δόση, ο Γ. Παπανδρέου νιώθοντας το τρέμουλο της καρέκλας του εξήγγειλε εκείνο το δημοψήφισμα που για κακή τύχη των οπαδών του σουρεαλισμού, τελικά δεν έγινε ποτέ.
Μπρος στον φόβο
Ηταν κάπου εκεί που μπρος στον φόβο να χαθεί η δόση, ξεκίνησε η αναζήτηση νέου πρωθυπουργού. Από το επεισόδιο «φόβος και παράνοια στην Αθήνα», ποιος μπορεί να ξεχάσει τον Φ. Πετσάλνικο, που για ένα ολόκληρο βράδυ πάλευε να πορθήσει την κεντρική πύλη του Μεγάρου Μαξίμου; Τη Λ. Κατσέλη που πρώτα διαγράφηκε και μετά επανεγγράφηκε στην Κ. Ο. του ΠΑΣΟΚ; Την Εύα Καϊλή που ενώ ετοίμαζε επανάσταση στο Facebook σκόνταψε στον Σ. Ξυνίδη και βρέθηκε τυλιγμένη στην καλτσοδέτα; Ή την υπογραφή που κατέστησε τον Α. Σαμαρά σελέμπριτι σ’ όλα τα υπουργικά συμβούλια της Ευρώπης; Θα είχε ενδιαφέρον να ψάξει κανείς πόσο πιο αλλόκοτες παραισθήσεις μπορεί να βλέπουν οι αληθινοί χρήστες ναρκωτικών ουσιών. Αλλά εκ των υστέρων, τέτοιες αναζητήσεις δεν έχουν νόημα. Γιατί το κυνήγι της έβδομης δόσης, έχει ήδη αρχίσει.
Βέβαια, όπως θα σας πουν οι κάτοικοι της μακρινής χώρας που αυτή την εβδομάδα έκλεισε δέκα χρόνια στη μονάδα απεξάρτησης, η 7η δόση ενίοτε αποδεικνύεται φαρμακερή: στην Αργεντινή το σύμπαν τινάχτηκε στον αέρα τη μέρα που το ΔΝΤ αρνήθηκε να την εκταμιεύσει, και ας ήταν το ποσόν μόλις 1,3 δισ. δολάρια. Δηλαδή κάτι λιγότερο από ένα δισ. ευρώ. Δηλαδή, το ένα από τα 80 δισεκατομμύρια που θα πάρει η Ελλάδα με την 7η δόση! Και αν διαβάζοντας το νούμερο σας έπιασε μια κάποια έξαψη, ίσως είναι το σύνδρομο στέρησης που λέγαμε νωρίτερα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου