Η απόσταση που χωρίζει το σπίτι μου από το Μουσείο της Ακρόπολης είναι μικρότερη από χίλια μέτρα. Τη διανύω κάθε μέρα, με γρήγορο βάδισμα, σε οκτώ λεπτά. Ακολουθώ τον πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, όπου περιφέρονται αρκετά πεινασμένα αδέσποτα σκυλιά. Τα σκυλιά γαβγίζουν συνεχώς, ρίχνονται σε διαβάτες, ενοχλούν. Προφανώς, παίρνουν θάρρος από ένα μεγάλο αυτοκίνητο του δήμου που γράφει, δεξιά και αριστερά του, με τεράστια γράμματα «Τα αδέσποτα έχουν ανάγκη από την προστασία μας» ή κάτι τέτοιο.
Απέναντι σχεδόν από το Μουσείο, σ' ένα δρομάκι, που κάποτε ήταν γεμάτο ταβέρνες, υπάρχουν τρεις κάδοι σκουπιδιών. Οι διερχόμενοι, όταν ο καιρός είναι καλός, κρατάνε τη μύτη τους για να μην τους σπάσει τα ρουθούνια η μπόχα. Οι επισκέπτες του Μουσείου είναι πολύ λίγοι. Συνήθως μαθητές, που συνοδεύονται από τους δασκάλους τους. Υπάρχουν και μερικοί τουρίστες. Συνολικά, μαθητές και τουρίστες, δεν ξεπερνούν τα εκατό άτομα.
Στην Κωνσταντινούπολη, στην Αγία Σοφία, αλλά και στα διάφορα παλάτια των σουλτάνων, οι επισκέπτες είναι χιλιάδες, οι ουρές ατελείωτες και τα εισιτήρια πολύ ακριβά. Το ίδιο συμβαίνει και σε όλα τα άλλα μουσεία της Ευρώπης και της Αμερικής, όπου έχω πάει. Στο Μουσείο της Περγάμου, αίφνης, στο Βερολίνο, η ροή επισκεπτών είναι συνεχής. Και δεν μιλάω βέβαια για Ρώμη, Φλωρεντία, Λονδίνο και Νέα Υόρκη.
Αναρωτιέμαι: γιατί το Μουσείο της Ακρόπολης, που φιλοξενεί πραγματικούς θησαυρούς, έχει τόσο μικρή «πελατεία»; Γιατί στο Λούβρο, για να δει κανείς τη Νίκη της Σαμοθράκης ή την Αφροδίτη της Μήλου, πρέπει να έχει μέσον, που λέει ο λόγος, και μπόλικο χρόνο στη διάθεσή του; Μήπως επειδή εμείς οι υπερήφανοι Ελληνες είμαστε τελείως ανοργάνωτοι και χύμα και δεν μπορούμε να μοιράσουμε ούτε δυο γαϊδουριών άχυρα;
Ο ξεχωριστός συνάδελφος και επιτυχημένος πεζογράφος Τάκης Θεοδωρόπουλος, στο χρονογράφημά του στα «ΝΕΑ» (10 Ιανουαρίου), γράφει: «Διαβάζω ότι κοντά εννιά εκατομμύρια επισκέπτες πέρασαν φέτος τις πόρτες του Λούβρου. Η δε αύξηση επισκεψιμότητας του Πράδο και του Μουσείου της Βασίλισσας Σοφίας, στη Μαδρίτη της κρίσης, άγγιξε το 30%. Περίπου ίδιο ποσοστό αύξησης και πάνω από ένα εκατομμύριο επισκέπτες είχε φέτος και το μουσείο που στεγάζει την ιδιωτική συλλογή Τίσεν, επίσης στη Μαδρίτη (...) Το πρόβλημα είναι να καταλάβουμε γιατί εμείς, εδώ, είμαστε ανίκανοι να οργανώσουμε την έκθεση "Στο βασίλειο του Μεγάλου Αλεξάνδρου", που έσπασε φέτος ταμεία στο Λούβρο, ενώ φουσκώνουμε σαν γάλοι όποτε ακούμε να προφέρεται το όνομα Αλέξανδρος κι ας είναι κι ο ανιψιός μας...».
Πες τα χρυσόστομε Τάκη. Εχουμε στα χέρια μας Φειδία και Πραξιτέλη και δεν είμαστε ικανοί να μαζέψουμε χίλιους ανθρώπους την ημέρα για να θαυμάσουν τα έργα τους. Προφανώς, δεν φταίμε εμείς για την ανικανότητα, την τεμπελιά και τη βλακεία που μας δέρνουν, αλλά «φταίει ο ντουνιάς που μας μισεί...».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου