Την πρώτη φορά που τον είδα, ο συγκεκριμένος κύριος δεν μου είχε κάνει καθόλου καλή εντύπωση. Σε μια φωτογραφία τον είχα δει που φορούσε κάποια διακριτικά αξιωματούχου τέτοια, που μου θύμιζαν περισσότερο Βασιλιά, παρά Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ακόμη με το αγέρωχο και ήρεμο του ύφος, μου θύμιζε σχολαστικό χρηματιστή, από αυτούς που αγοράζουν επιχειρήσεις, τις σαλαμοποιούν και κατόπιν καταγράφουν κέρδη, πουλώντας ένα-ένα τα κομμάτια τους.
Στην πραγματικότητα, για μια ακόμη φορά η μοίρα μου είχε παίξει ένα από τα πιο συνηθισμένα της παιχνίδια, και χρησιμοποιώντας την ελαφρότητα και την ευκολία των συμπερασμάτων μου, με έβαζε στη θέση του ανόητου μετανοούντα.
Ο άνθρωπος αυτός έδειξε σθένος και πυγμή υπερασπιζόμενος τα συμφέροντα των φτωχότερων από τους συμπατριώτες του, που εμείς οι ξερόλες και φαντασμένοι Έλληνες δεν ευτυχήσαμε ποτέ στην νεώτερη μας Ιστορία τουλάχιστον να δούμε, από κανέναν πολιτικό από όσους εκλέξαμε.
Συγκεκριμένα, 2 φορές ο προδοτικός πολιτικός κόσμος της Ισλανδίας πήγε σε αυτόν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας διατάγματα, με βάση τα οποία τα χρέη των Ιδιωτικών Τραπεζών της Χώρας κοινωνικοποιούνταν, και 2 φορές ο άνθρωπος αυτός αρνήθηκε να τα υπογράψει παραπέμποντας τα θέματα αυτά σε δημοψήφισμα, σε πείσμα των ηγετών του πλανήτη, σε αντίθεση με τους πολιτικούς υποστηρικτές του, και σε πλήρη διαφωνία με τους πλούσιους συμπολίτες του.
Όταν ερωτήθηκε γιατί δεν υπέγραφε τα διατάγματα, είπε φυσικά το αυτονόητο: Δεν μπορεί οι ζημίες ιδιωτικών τραπεζικών επιχειρήσεων να κοινωνικοποιούνται, γιατί απλούστατα όταν οι επιχειρήσεις αυτές κέρδιζαν, μετέτρεπαν τα κέρδη σε μερίσματα μετόχων, σε μπόνους στελεχών και σε αυξήσεις του μισθού των υπαλλήλων, χωρίς να ενδιαφέρονται για το καλό της Χώρας γενικότερα.
Ουσιαστικά δηλαδή ο άνθρωπος αυτός μου απέδειξε ότι είναι όχι απλώς ένας από τους πλέον δημοκρατικούς ηγέτες στην Ευρώπης, αλλά ο πλέον Δημοκρατικός απο όλους τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου