Δύο είναι οι μεγαλύτερες πληγές της ελληνικής αγοράς. Η αισχροκέρδεια και η αθρόα παραποίηση της ταυτότητας των προϊόντων, οι ελληνοποιήσεις. Οι πολίτες, γνώστες της κατάστασης, αλλά με την καταναλωτική συνείδηση ελαστική από την αίσθηση του μάταιου, για χρόνια αγόραζαν ακριβά ή με την αμφιβολία ότι το φερόμενο ως ελληνικό προϊόν απλά δεν είναι. Ομως οι καιροί παρήλθον, οι Ελληνες έμαθαν να αναζητούν την προέλευση σε τυποποιημένα και μη προϊόντα, ήρθε και η κρίση, οι ομάδες ενεργών πολιτών κοινοποίησαν το (ξε)πούλημα προϊόντων Ελλήνων παραγωγών, συντετριμμένων από την επικυριαρχία των φθηνών εισαγόμενων, και αίφνης βρήκαν τεράστια ανταπόκριση. Το «πείραμα της πατάτας» σηματοδότησε τη γέννηση ενός νέου κινήματος στη Ελλάδα, κατά των μεσαζόντων, που φέρνει σε κατευθείαν επαφή τον παραγωγό με τον καταναλωτή. Το στοίχημα της εντιμότητας θα παιχθεί και σ’ αυτό το εγχείρημα. Διότι δεν είναι καθόλου απίθανο και πάλι να εμφανιστούν επιτήδειοι που θα εξαπατήσουν, που θα αγοράσουν εισαγόμενο φθηνό και θα το πουλήσουν ως εγχώριο στους εκπτωχευμένους πολίτες, τους διψασμένους για έκφραση αλληλεγγύης προς τους δοκιμαζόμενους αγρότες.
Μετά την ομάδα της Πιερίας, ακολούθησαν τάχιστα κατά πόδας άλλες στη Βέροια, τον Βόλο, την Πάτρα, την Αθήνα, πανεπιστήμια, δήμοι... Γεγονός που φανερώνει ότι η κοινωνία είναι έτοιμη να οργανωθεί με βάση εκείνον τον κοινό παρονομαστή (όφελος για όλους· όχι η ζημία του ενός κέρδος για τον άλλο) που χρειάζεται μια κοινωνία για να προοδεύσει. Εδειξε πόσο απλές είναι οι μεγάλες αλήθειες και πόση λίγη δύναμη χρειάζεται για καθοριστικές αποφάσεις. Θα μπορούσαν κάλλιστα να αναπτυχθούν, με την παρότρυνση, την πρώτη ώθηση, την αρχική «σπίθα» ομάδων εθελοντών, και άλλα κινήματα κατά ποικιλώνυμων μεσαζόντων και άλλων κοινωνικών ασθενειών, όπως το φακελάκι· για να επιβραδυνθεί η απεχθής διόγκωση μιας βιομηχανίας που χτίζεται με κύρια υλικά τον ανθρώπινο πόνο και την άγνοια πάνω σε ζητήματα ζωής ή θανάτου.
Δεν προεξάρχει η αποσύνθεση των νόμων της ζωής. Δεν είναι μάταιο να αρνούμαστε την αδικία, να πολεμάμε, αντί να υφιστάμεθα παθητικά τις αλλαγές προς το χειρότερο. Κάθε ηρωισμός, με τη μεγαλοφυΐα της καρδιάς, εξιλεώνει την έλλειψη πρότερης εγρήγορσης. Είναι αλήθεια ότι είχαμε παρασυρθεί από μια δίνη με τη μορφή της τάξης (ταχυδακτυλουργία του ψεύδους, σαλτιμπαγκισμός της απάτης, ιδεοληψία της διαφθοράς), δεσμώτες μιας αστραφτερής επιφάνειας. Ομως, η σάρκα που υποφέρει χειραφετείται από το υπόλοιπο ναρκωμένο, ισορροπημένο πάνω στις αντιφάσεις του, σύμπαν. Γιατί ο πόνος, υπαίτιος του διαχωρισμού, δρώσα αρχή της ενεργοποίησης, αρνείται τη βολή ενός στατικού πεπρωμένου. Από όλους τους δεσμούς που μας συνδέουν με τα πράγματα, δεν υπάρχει κανένας που να μη χαλαρώνει, να μην αλλοιώνεται από την οδύνη.
Η λαχτάρα για μια ζωή ξανά διαυγή, διάφανη, χωρίς δηλητηριασμένες ρίζες, χωρίς ταπεινά κίνητρα, χωρίς τους μύθους που γεννά η πώρωση και η απληστία ωθεί σήμερα χιλιάδες Ελληνες να κυνηγήσουν έναν σκοπό, να γοητευθούν από ένα σχέδιο, ένα όνειρο.
Δεν χρειάζεται να επινοήσουμε τους λόγους που καλούν τους ανθρώπους να υπάρξουν και να δράσουν. Στέκουν ευανάγνωστοι μπροστά μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου