Εχουμε τις εξής επιλογές: ή θα παίξουμε με τα χαρτιά που έχουμε ή θα φωνάζουμε ότι δεν θέλουμε αυτά τα χαρτιά – αλλά πάλι θα παίξουμε με αυτά που κρατάμε στα χέρια μας. Η διαφορά βρίσκεται στο πώς θα κινηθούμε – πόσο γρήγορα θα καταλάβουμε τις δυσκολίες που πρέπει να ξεπεράσουμε και τις ευκαιρίες που μπορούμε να εκμεταλλευτούμε. Οσο πιο γρήγορα συνειδητοποιήσουμε ότι το παρελθόν είναι παρελθόν, και ότι απ’ εμάς μόνο εξαρτάται το μέλλον, τόσο πιο γρήγορα θα αρχίσει η ανοικοδόμηση της χώρας.
Οι πολίτες, τα κόμματα, τα συνδικάτα, οι επαγγελματικές ομάδες έχουν να επιλέξουν μεταξύ της δύσκολης προσπάθειας και της άρνησης της πραγματικότητας. Εχουν να επιλέξουν είτε να συνεχίσουν την «παντομίμα» των παλιών πολιτικών διαφορών είτε να δεχθούν ότι ο νέος διαχωρισμός είναι μεταξύ αυτών που είναι υπέρ των μεταρρυθμίσεων και της ανοικοδόμησης και αυτών που προσποιούνται ότι η Ελλάδα που χρεοκόπησε μπορεί να αγνοεί τις συνέπειες της χρεοκοπίας.
Από προχθές που δρομολογήθηκε η μεγαλύτερη ρύθμιση χρέους στην Ιστορία, η Ελλάδα εισήλθε σε νέα εποχή και η Ευρώπη σε αχαρτογράφητα νερά. Δεν μπορούμε παρά να περιμένουμε να δούμε αν θα μας βγει σε καλό. Εν τω μεταξύ, όμως, είναι χρήσιμο να θυμόμαστε την απλή αριθμητική της υπόθεσης: από το σημερινό χρέος των 368 δισ. ευρώ «κουρεύονται» τα 105 δισ. (ή 50% του ΑΕΠ), για να μπορέσουμε να πάρουμε το νέο δάνειο των 130 δισ. από τους εταίρους μας στην Ευρωζώνη και από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο – χρήματα τα οποία προορίζονται, κυρίως, στην αποπληρωμή των παλαιότερων δανείων. Χονδρικά, λοιπόν, θα χρωστάμε πάλι πάνω από 390 δισ., κυρίως στους εταίρους μας, και τα νέα δάνεια και τα έσοδά μας θα πηγαίνουν πρώτα στην αποπληρωμή του χρέους και μετά στις ανάγκες μας. Ενώ μειώνεται πολύ το ετήσιο βάρος του χρέους, αυτό που μένει θα μας βαραίνει για πολλά χρόνια.
Δεν είχαμε καμία άλλη επιλογή από το να επιδιώξουμε την απομείωση χρέους και το νέο δάνειο. Εάν δεν τα πετυχαίναμε, θα χρεοκοπούσαμε ατάκτως, ανίκανοι να αντεπεξέλθουμε στις υποχρεώσεις μας, αποκλεισμένοι από τις αγορές. Τώρα κουβαλάμε το στίγμα του χρεοκόπου, αναγκαζόμαστε να περικόψουμε περαιτέρω τα έξοδά μας και να αυξήσουμε τα κρατικά έσοδα για να μπορούμε –πρώτα απ’ όλα– να πληρώνουμε τους τόκους των δανείων μας. Το καλό, όμως, είναι ότι η χώρα παραμένει ζωντανή και μπορούμε να ελπίζουμε σε δύο πράγματα: ότι οι Ελληνες θα πάρουν την τύχη στα χέρια τους και θα δημιουργήσουν νέες πολιτικές και οικονομικές δομές· οι Ευρωπαίοι ηγέτες θα καταλάβουν ότι η Ευρώπη πρέπει να αποκτήσει μηχανισμούς οικονομικής διαχείρισης που θα ταιριάζουν σε μια οικονομική υπερδύναμη. Οταν η Ευρώπη ωριμάσει οικονομικά και πολιτικά και όταν η Ελλάδα εξαλείψει τις δικές της στρεβλώσεις και αδυναμίες, τότε η ελληνική οικονομία θα μπορέσει πάλι να σταθεί στα πόδια της, ως ισότιμο μέρος ενός λειτουργικού συνόλου. Για αυτό η σχέση μας με την Ευρωζώνη πρέπει να παραμείνει ζωντανή με κάθε κόστος.
Είναι η ώρα να σκεφτούμε πόσο χρόνο χάσαμε σκιαμαχώντας, αφήνοντας τη χώρα να βουλιάξει στο χρέος, έρμαιο της βουλιμίας πολιτικών και πολιτών, προσποιούμενοι ότι αυτός ο βράχος μέσα στη θάλασσα ήταν το κέρας της Αμάλθειας και όχι η φάκα του χρέους. Σίγουρα είναι ωραίο για τους ουτοπιστές της Αριστεράς και της Δεξιάς να φωνάζουν ότι κάποιοι άλλοι φταίνε και ότι τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται, αλλά δεν πρέπει και αυτοί να ξεκαθαρίσουν πώς βλέπουν το μέλλον της χώρας; Βλέπουν την Ελλάδα μέσα στο ευρώ ή έξω, με μια οικονομία που διανέμει με μεγαλύτερη δικαιοσύνη υποχρεώσεις και προνομία ή υπερασπίζονται τη συνέχιση όσων κακών μάς έφεραν εδώ;
Με τα βάρη του χρέους, με πολίτες που πρέπει να επανακτήσουν μια αίσθηση ασφάλειας σε έναν κόσμο της στέρησης και της απογοήτευσης, η μόνη υπηρεσία που μπορούμε όλοι να προσφέρουμε είναι να μάθουμε να βλέπουμε καθαρά τα πράγματα, να προτείνουμε λύσεις και να συνεργαζόμαστε για να αντέξει η κοινωνία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου