Κυριακή 1 Απριλίου 2012

Εθνικές εφεδρείες - Του Αλέξη Παπαχελά

Πολλοί «πυροβολούν» τον κ. Λουκά Παπαδήμο και, από μία άποψη, είναι απολύτως λογικό. Το πολιτικο-κομματικό σύστημα που μας έφτασε εδώ, προφανώς και δεν θέλει να υπάρχει στο ραντάρ μας οιοσδήποτε θα μπορούσε να «υποκλέψει» τη δόξα και την ισχύ του σημερινού πολιτικού προσωπικού. Ποια δόξα θα πείτε τώρα, ειδικά σε μια χώρα και σε μια συγκυρία που απαιτεί ισχυρότατες αυτοκτονικές τάσεις για να θέλεις να γίνεις πρωθυπουργός ή υπουργός... Τέλος πάντων φιλοδοξίες είναι αυτές και η ιστορία άλλοτε τις εκμεταλλεύεται ως κινητήριες δυνάμεις για μεγάλες αλλαγές και άλλοτε τις κονταίνει στις πραγματικές τους διαστάσεις με απότομο τρόπο.

Ο κ. Παπαδήμος, καλώς ή κακώς, αποτελεί μια από τις ελάχιστες σημαντικές εφεδρείες που διαθέτει η χώρα. Θυμηθείτε, για μια στιγμή, πού βρεθήκαμε τον περασμένο Νοέμβριο και θα κατανοήσετε πόσο περιορισμένες ήταν οι επιλογές μας. Δεν υπάρχει Κωνσταντίνος Καραμανλής ούτε Ελευθέριος Βενιζέλος στο Παρίσι για να τους καλέσει η πατρίδα την ώρα της μεγάλης ανάγκης. Οσο και αν σπάσετε το κεφάλι σας, δεν θα βρείτε παραπάνω από 2-3 ονόματα ανθρώπων που μπορούν να παίξουν τον ρόλο της εθνικής εφεδρείας αν, ο μη γένοιτο, το πολιτικό μας σύστημα τα ξανακάνει θάλασσα. Και αυτό δεν πρέπει να αποκλείεται να συμβεί τον Ιούνιο ή τον Σεπτέμβριο, γιατί ένα κομμάτι της πολιτικής μας ηγεσίας μοιάζει να ξέχασε σε ποια τρικυμιώδη θάλασσα καλείται να καπετανέψει και αρμενίζει πολιτικάντικα σαν τις παλιές καλές εποχές...

Δεν θα έπρεπε ο κ. Παπαδήμος να αποτελεί απειλή, μια και είναι προφανές ότι δεν έχει στενές πολιτικές φιλοδοξίες ούτε και αναλώνεται σε ένα επικοινωνιακό μπλίτζκριγκ, κάθε άλλο. Ανέλαβε μια εξαιρετικά δύσκολη αποστολή μέσα σε ασύλληπτα αντίξοες συνθήκες, αλλά την έβγαλε πέρα με σύστημα, χαμηλούς τόνους και ήθος. Ορισμένοι τον θέλουν να έχει βγάλει την ελληνική σημαία από το γραφείο του, άλλοι τον εμφανίζουν περσόνα νον γκράτα για τους εταίρους μας (αν είναι ποτέ δυνατόν) και κάποιοι θέλουν να τον μειώσουν ως αναποφάσιστο κλπ. Μέσα στο παιχνίδι και το καμίνι της πολιτικής είναι ασφαλώς όλα αυτά, ειδικά σε μια χώρα που ζει τη φάση της παρατεταμένης παρακμής της. Ας σκεφθούν όμως μερικοί, αν μπορούν, και λίγο πιο πέρα. Ευχή όλων μας είναι τα αστικά πολιτικά κόμματα να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, να βρουν πολιτικές και άλλες λύσεις μόνα τους χωρίς δεκανίκια στηριζόμενα στο ίδιο πολιτικό προσωπικό. Αυτό προβλέπει η δημοκρατία σε καιρούς ειρήνης και ρουτίνας. Επειδή όμως ζούμε σε πόλεμο, καλό είναι να σκεπτόμαστε πάντοτε αν και ποιες εθνικές εφεδρείες έχουμε πριν τις κάψουμε στο όνομα του στενού κομματικού ή προσωπικού συμφέροντος.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Disqus for Alternative Greek Politic Review