Δεν τη θέλουν την τριήρη μας για τους Ολυμπιακούς τους οι Λονδρέζοι. Μας την επιστρέφουν, με τρόπο, και χρησιμοποιώντας χίλια μύρια προσχήματα, μη μας κακοφανεί κι αισθανθούμε πάλι εθνικώς ταπεινωμένοι. Δεν ξέρω κι αν είναι φτιαγμένη από καπλαμά, έτσι όμως όπως τη βλέπω να ξαποσταίνει στον Φλοίσβο, δίπλα από το Θωρηκτό της Μαριέττας Χρουσαλά, λέω μέσα μου, ίσως να είναι καλύτερα.
Τι δουλειά έχουν οι σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες με το πεισματάρικο εθνικό μας κιτς; Ας τους αναλάβουν νέοι καλλιτέχνες, νέοι περφόρμερ, νέοι χορογράφοι.
Η αναπαράσταση της αθηναϊκής τριήρους ήταν κι αυτή κάτι σαν τον Πύργο της Βαβέλ. Το παπόρι που, σύμφωνα με τον Θουκυδίδη πρωτοναυπηγήθηκε από Κορίνθιους το 700 π.Χ και εναυλώχει στο λιμανάκι της Μουνιχίας, μας κόστισε έναν σκασμό λεφτά κι ένα καντάρι μεταχρονολογημένης αρχαιολατρίας, για να μας μείνει αμανάτι στον ταρσανά. Ας χρησιμεύσει επιτέλους και σε κάτι.
Να την πάρουν φέρ' ειπείν οι φοιτητές ναυπηγοί του ΕΜΠ ή οι ταλαντούχοι καραβομαραγκοί μας και να πειραματιστούν με τις μεθόδους και την εξέλιξη της αρχαιοελληνικής ναυπηγικής. Καλύτερο μοντέλο διδασκαλίας και πρακτικής δεν μπορώ να σκεφτώ. Και καλύτερο τρόπο συντήρησης επίσης. Δεν θέλει και πολύ να την λιμπιστούν τίποτα νεόπλουτοι για γάμους, βαφτίσεις, παιδικά γενέθλια, ούτε τίποτα δωδεκαθεϊστές να τη ναυλώσουν και να μας στείλουν κατευθείαν στα σαγόνια του κοινωνικού μας Μινώταυρου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου