Πέμπτη 19 Απριλίου 2012

Η νεότερη Ελληνική Ιστορία μέσα από τα δικά μου μάτια - του Vpower

   Διαβάζοντας, και κυρίως ξαναδιαβάζοντας την σύγχρονη Ελληνική Ιστορία, μια πικρή γεύση έρχεται και μένει δυστυχώς στο στόμα του σύγχρονου Έλληνα, μια αίσθηση υποχείριου που νοιώθει πως κατατρέχει τη φυλή του, μια αδυναμία συνεννοήσεως που διαπιστώνει ακόμα και στις στιγμές που κανείς δεν θα περίμενε κάτι τέτοιο, ακόμα και στις στιγμές που η Ελλάδα μπορούσε άφοβα να γυρίσει την πλάτη της στους "προστάτες". Αυτή η διαρκής ανάγκη υποτέλειας καταντά τόσο κουραστική, που φτάνει να αναιρεί κάθε επίτευγμα, κάθε κατάκτηση του Λαού μας σε τέτοιο βαθμό, ώστε να τις καθιστούν ανώφελες. 

   Συγκρίνοντας μάλιστα αυτή την εμμονή, με την απίστευτη προγονοπληξία, τότε εύκολα σκιαγραφεί κανείς τον βασικό σύγχρονο Ελληνικό χαρακτήρα. Υπερήφανος και φοβισμένος, πως σας φαίνεται; Δεν σας θυμίζει τίποτε αυτό το μείγμα των συναισθημάτων;

   Το 1821 οι Έλληνες ήταν (;) αρκετά ισχυροί για να επαναστατήσουν αλλά όχι για να στήσουν ένα Κράτος μόνοι τους. Χρειάστηκαν δάνεια και γνώση και η Ευρώπη τους πρόσφερε και τα δυο, με το αζημίωτο. Αντί όμως αυτή η μεταχείριση να συσπειρώσει τους Έλληνες αντίθετα τους δίχασε η μοιρασιά, μια μοιρασιά που δεν αποδέχονταν κανείς το γεγονός ότι αφορούσε δάνεια. Σε πείσμα κάθε λογικής όλοι συμπεριφέρονταν σαν να επρόκειτο για κέρδη! 

    Η έλευση του Καποδίστρια βοήθησε όσο θα βοηθούσε ένα ραδιόφωνο του κουφούς ανθρώπους. Ότι έλεγε παρερμηνεύονταν, από μια Εκκλησία που τον υποπτεύονταν σαν αιρετικό, από ένα καπετανάτο που δεν μπορούσε να καταλάβει πως γίνεται να ζει κανείς χωρίς να κλέβει, από Έλληνες υποτελείς στους ξένους, που ανησυχούσαν για το ενδεχόμενο εκσυχρονισμού και πραγματικής ανεξαρτητοποίησης της Χώρας. Είναι ακόμα απίστευτο πως κατάφερε να κάνει τους πάντες εχθρούς του, και το γεγονός αυτό είναι ανεκτίμητο, για όποιον πραγματικά επιθυμεί να καταλάβει την ιδιοσυγκρασία των Ελλήνων ακόμα και σήμερα.


   Το 1881 με την προσάρτηση της Θεσσαλίας, οι Έλληνες αντί να δημιουργήσουν ένα νέο δίκαιο ιδιοκτησίας της Γης, επέλεξαν να αναγνωρίσουν το Τουρκικό ιδιοκτησιακό καθεστώς, μιας και αυτό ήταν προς το συμφέρον των Τσιφλικάδων και της Εκκλησίας φυσικά. Παρουσιαζόταν η ευκαιρία στο Ελληνικό Κράτος να απαλλαγεί δια παντός από τις Τουρκικές αυθαιρεσίες εκατονταετηρίδων, και αντί να αρπάξει την ευκαιρία αυτή από τα μαλλιά, και με ένα νέο μοίρασμα γης να χτίσει μια κερδοφόρα και παραγωγική αγροτική οικονομία, επέλεξε αυτοβούλως το Ελληνικό Κράτος απλώς να βάλει τον εαυτό του στη θέση του Σουλτάνου. Απίστευτο δεν είναι; Κι όμως αυτό έγινε! Αυτό που θα ήταν πολύ καλός και δίκαιος λόγος, για να τουφεκιστούν οι πολιτικοί ηγέτες της Εποχής ως κοινοί πλιατσικολόγοι-κλέφτες-προδότες, ήταν η επίσημη θέση του Κράτους! Έτσι με αυτή την ποιότητα δικαίου, φτάσαμε σήμερα να παρατηρούμε την Ελληνική Δικαιοσύνη να αποφασίζει για τον ιδιοκτήτη της λίμνης Βιστονίδας, και αυτό να μη προκαλεί, καμιά έγκαιρη αγανάκτηση ούτε στο Λαό, ούτε στο Κράτος. Απαιτήθηκε πολύ μελάνη, και πολύ πολιτική σκοπιμότητα, αλλά ακόμα κι έτσι δεν κατάλαβε ο Έλληνας γιατί δεν μπορεί μια λίμνη να έχει ιδιοκτήτη.

  
   Τις αρχές του εικοστού αιώνα ήταν πια σαφές ότι δεν υπήρχε κανένα μέλλον στην Ελλάδα, διαπίστωση που εμπεδώθηκε ιδιαίτερα μετά το ξέσπασμα της σταφιδικής κρίσης. Οι πόλεμοι, η ανυπαρξία υποδομών η ανυπαρξία δικαίου και η διαφθορά του Κράτους, ήταν γνώριμες καταστάσεις, αλλά μαζί με όλα αυτά όταν προστέθηκε και η ανικανότητα πώλησης του κύριου παραγόμενου προϊόντος η κατάσταση έγινε τόσο αφόρητη που κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος της εποχής ήξερε πως οπουδήποτε θα ζούσε καλύτερα ακόμα κι αν ταξίδευε στα τυφλά. Έτσι είχαμε το πρώτο κύμα μετανάστευσης γεγονός που τροφοδότησε την τότε Κρατική μηχανή με άφθονο μαύρο και λευκό χρήμα. Βλέπετε από πολύ παλιά, το Ελληνικό Κράτος συνήθιζε να φορολογεί επίσημα και ανεπίσημα την αποτυχία του. Απέτυχε να δημιουργήσει απασχόληση, απέτυχε φυσικά να δημιουργήσει παραγωγή, απέτυχε να πείσει τον ίδιο το Λαό του, κι αφού το μόνο που επιτυχώς δημιούργησε ήταν η απελπισία, δεν του έμενε τίποτε άλλο πια, από το να φορολογήσει το επίτευγμά του. Ο Έλληνας της εποχής εκείνης πλήρωνε τους παρατρεχάμενους, απλά και μόνο επειδή ζούσε στο πιο διεφθαρμένο, αργυρώνητο κι αποτυχημένο Κράτος του πλανήτη. 




   Αργότερα με τον εθνικό διχασμό, επιχειρήθηκε για δεύτερη φορά, ο εξευρωπαϊσμός της Χώρας μας. Αυτή φορά ο Βενιζέλος είχε καλύτερες προϋποθέσεις, μιας και είχε φοβερές επιτυχίες, είχε και μεγάλο κομμάτι του Στρατού μαζί του, ήταν και οι Ευρωπαϊκές Δυνάμεις πιο υποχωρητικές, φοβούμενες τη Γερμανοφιλία του στέμματος. Το όραμα που υπηρετούσε, ήταν φυσικά μεγαλεπήβολο, αλλά αν κατάφερνε την εθνική ομοψυχία θα το επιτύγχανε  πιστεύω. Για πρώτη φορά, τα πράγματα ήσαν πολύ απλά σε διεθνές επίπεδο για την Ελλάδα, δεν είχε παρά να πείσει πως αποτελεί τον εφαρμοστή των αποφάσεων της Αντάντ, και η τελική νίκη θα ήταν απλώς ένα ώριμο φρούτο που θα έπεφτε από μόνο του στα χέρια της. Ο Βενιζέλος (σημ. καμιά απολύτως σχέση με τον σημερινό) εκμεταλλευόμενος την διαμάχη των Ευρωπαίων, για πρώτη φορά θα έφτιαχνε ένα Κράτος που θα έλεγχε σχεδόν αποκλειστικά όλο το εμπόριο της ανατολικής Μεσογείου. Η συμμετοχή της Χώρας μας στο 1ο Π.Π. ήταν μικρή στρατιωτικά, αλλά εξασφάλισε στη Χώρα τα περισσότερα, και πιο πολύτιμα ανταλλάγματα που κατάφερε ποτέ της. Ένας ήταν μόνο ο εχθρός, αυτός που μέχρι σήμερα αποτελεί τη σανίδα σωτηρίας των τσαρλατάνων της Χώρας, ο Λαϊκισμός.... 



    Η αντιπολίτευση της εποχής κέρδισε, με σύνθημά της το οίκαδεν, και υποσχόμενη να γυρίσει του στρατιώτες πίσω, κατάφερε αμέσως μετά την εκλογική της νίκη, να δεκαπλασιάσει το μέτωπο, και να οδηγήσει τον Ελληνικό στρατό στην σίγουρη αποτυχία. Η ανάγκη των απατεώνων να βάλουν τη σφραγίδα τους, και να καπηλευτούν τις επιτυχίες του Βενιζέλου, είχε μεγαλύτερη αξία ακόμα κι από την επιβίωση του Έθνους! Για μια ακόμα φορά η βλακεία, η υποκρισία, κι ο καραγκιοζισμός, ήταν η επίσημη θέση του Κράτους, για μια ακόμη φορά κατέστρεψαν την Χώρα, οι ανεπρόκοποι γραφειοκράτες.






 Αργότερα ο ίδιος ο Βενιζέλος, βλέποντας πόσο ακριβά πλήρωσε ο Ελληνισμός, την προσπάθεια ανεξαρτητοποίησης του, παραδέχτηκε το λάθος του να βάλει με τους παρατρεχάμενους των Ανακτόρων.

   Το 1940 βρήκε την Ελλάδα να κυβερνάται από τον Μεταξά, έναν στρατιωτικό που έγινε πολιτικός, και προσπάθησε ειλικρινά να εφαρμόσει μόνο τα καλά της πολιτικής Βενιζέλου. Παρόλο που ήταν δικτάτορας, δεν δίστασε να δημιουργήσει την κοινωνική ασφάλιση, να καθιερώσει το οκτάωρο εργασίας, και να κάνει την Ελλάδα παραγωγική. Έκανε όμως δυο βασικά σφάλματα που ο Άξονας δεν του συγχώρεσε ποτέ! 1) Επέτρεπε στους Βρετανούς , να χρησιμοποιούν το στρατιωτικό αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης για να βομβαρδίζουν τα πετρέλαια του Χίτλερ στη Ρουμανία, και 2) Δεν επέλεγε τους εν Ελλάδι αντιπροσώπους του Άξονα ως συνομιλητές του, ενώ αντίθετα συχνά πυκνά συμβουλευόταν την Βρεταννική Πρεσβεία.
   

 Μοιραία κάθε ισχυρισμός του Μεταξά περί δήθεν ουδετερότητας της Ελλάδος ήταν απλώς ανέκδοτο για εσωτερική κατανάλωση μόνον! Τα υπόλοιπα ήταν απλώς οι φυσικές συνέπειες των επιλογών του, επιλογών που και πάλι πλήρωσε η Χώρα βλακωδώς, και χωρίς κανένα αντάλλαγμα πλην των Δωδεκανήσων, τα οποία θα αποκτούσαμε έτσι κι αλλιώς αν, μέναμε πραγματικά ουδέτεροι, και κηρύτταμε τον πόλεμο στον Άξονα το 1944 όπως έκαναν άλλωστε και οι Τούρκοι. Σε σχέση με τον 1ο Παγκόσμιο πόλεμο, ο απολογισμός ήταν ασύγκριτα πιο καταστροφικός, μιας και η Ελλάδα ήταν πραγματικά διαλυμένη!

   Για μια ακόμη φορά, εκεί που θα περίμενε κανείς, οι Έλληνες να μονοιάσουν  και να ανοικοδομήσουν τη Χώρα εκμεταλλευόμενοι την ευγνωμοσύνη των νικητών συμμάχων, για μια ακόμη φορά διχάστηκαν προφασιζόμενοι ιδεολογικούς λόγους. Ανάθεμα κι αν το 5% των κομμουνιστών της Ελλάδας γνώριζε τι στο διάολο έγραφε ο Μαρξ, ανάθεμα κι αν το 5% των Εθνικοφρόνων γνώριζε την Ελληνική Ιστορία, η τα λεγόμενα του Άνταμ Σμίθ περί καπιταλισμού. Μαριονέτες εκατέρωθεν σκοτώνονταν με αποκλειστικό κίνητρο το χωράφι, η το σπίτι του γείτονα, η μια άδεια κλειστού επαγγέλματος, η μια θέση στο Δημόσιο. 
    
     Κενόδοξοι λαφυραγωγοί και κλέφτες, επιδίδονταν σε ένα παράλογο και καταστρεπτικό παιχνίδι υποκρισίας, με φόντο σημαίες και σύμβολα που ποτέ δεν κατανόησαν ούτε τι συμβολίζουν, ούτε που οδηγούν. Ο εμφύλιος ήταν ότι ακολούθησε απολύτως φυσιολογικά, ακριβώς όπως ένα κομμάτι κρέας είναι ικανό να εξοντώσει δυο ανόητους πεινασμένους λύκους. Υποχείρια και βλάκες για μια ακόμη φορά ανέλαβαν να χύσουν το αίμα τους, με έπαθλο φυσικά, και πάλι την υποτέλεια της Χώρας. Δεν είναι να απορεί κανείς;


   Στο βίντεο που ακολουθεί ο αξέχαστος Λογοθετίδης δείχνει με τον πιο επιτυχημένο τρόπο τον παραλογισμό που επικρατούσε στην Ελλάδα της εποχής του!


   Για μια ακόμη φορά η μετανάστευση ήταν η μόνη λύση, για μια ακόμη φορά το Κράτος φορολογούσε την αποτυχία του και τον Καραγκιοζισμό του, για μια ακόμη φορά ο Έλληνας πλήρωνε την ατυχία του να ζει στο πιο διεφθαρμένο, πιο οκνηρό και πιο αποτυχημένο Κράτος της Ευρώπης!

    Μετά το θάνατο Παπάγου ήρθε ο Καραμανλής όντας πολύ ικανός για να αγνοηθεί, και πολύ επικίνδυνος για να αφεθεί να διαπρέψει. Σχεδίασε την βιομηχανική ανασυγκρότηση της Χώρας, και για ένα μικρό χρονικό διάστημα πέτυχε το μικρό Ελληνικό οικονομικό θαύμα. Μπορεί στο εσωτερικό της Χώρας να αμφισβητήθηκε ισχυρά από τους μηχανισμούς της προπαγάνδας, αλλά στην Ευρώπη έχαιρε της εκτιμήσεως όλων!




      Για μια ακόμη φορά όμως η δίψα για εξουσία των τσαρλατάνων έβαλε σε περιπέτειες τη Χώρα, ιδιαίτερα μετά την διαφωνία του Καραμανλή με το στέμμα όσον αφορά την προίκα της Σοφίας αρχικά αλλά και όσον αφορά την επίσκεψη του Βασιλιά στο Λονδίνο, με αποτέλεσμα ο Καραμανλής τελικά να εγκαταλείψει την Χώρα. Η ακυβερνησία που ακολούθησε και η αποσταθεροποίηση, οδήγησε σε τρία χρόνια ταραχών και μετά στη Δικτατορία που μικρή σημασία έχει αν θα την έκαναν οι Στρατηγοί ή οι Συνταγματάρχες. Όλοι αυτό που δεν είχαν γύρευαν, την πολιτική εξουσία, και το πρόσχημα του κομμουνισμού μόνο γέλια μπορεί πια να προκαλέσει.


    Εκ φύσεως αντιφατική, και με αμέτρητη φαυλότητα, η Δικτατορία κατάφερε να πέσει μόνη της, και τα λεγόμενα περί συμβολής του Πολυτεχνείου και του δήθεν αντιδικτατορικού αγώνα μόνο ως αστείο μπορεί να εκληφθούν. Ελέχθησαν αποκλειστικά και μόνο για λόγους μάρκετινγκ των απατεώνων που κυβερνούν έως σήμερα, και φυσικά αυτός είναι ένας από τους λόγους που αδυνατούν να κυκλοφορήσουν αφρούρητοι οι καραγκιόζηδες πολιτικοί ταγοί της Χώρας.

    Ήρθε η Μεταπολίτευση , και μαζί μ'αυτήν ήρθε και η πολιτική συμφιλίωσης που ακολούθησε ο Καραμανλής, ως η μόνη πολιτική που θα του επέτρεπε την πραγμάτωση του νέου του στόχου. Αυτή τη φορά είχε πάρει το μάθημά του, και γι' αυτό και δεν επέτρεψε την παλινόρθωση της μοναρχίας. Αυτή τη φορά ήταν όσο ποτέ αποφασισμένος να προσδέσει την Χώρα στο Ευρωπαϊκό άρμα, και για να το πετύχει δεν θα δίσταζε να κάνει καμμια θυσία. Και το κατάφερε, τη στιγμή που υπέγραφε και δάκρυζε από ειλικρινή συγκίνηση, την σύμβαση προσχώρησης της Ελλάδος στην τότε Ε.Ο.Κ. , μια στιγμή δικαίωσης που λίγοι πολιτικοί στον πλανήτη ευτύχησαν να ζήσουν. 





       Εν τω μεταξύ, ένα σωρό πλιατσικολόγοι έμεναν άνεργοι, μιας και η νομιμοποίηση του Κ.Κ.Ε. τους είχε στερήσει τη δυνατότητα να πωλούν προστασία στο Κράτος. Πως να λοιδορούν, να εκβιάζουν και να εισπράττουν ανταλλάγματα, από μια Κυβέρνηση που πίστευε ότι όποιος πολίτης επιθυμεί να ψηφίσει το Κ.Κ.Ε. ήταν ελεύθερος να το κάνει; Η νομιμοποίηση αυτή δεν τους άφηνε και πολλά περιθώρια, άσε που ο Καραμανλής αποδείχτηκε λιγότερο γενναιόδωρος από όσο θα επιθυμούσαν, όσον αφορά τα οικονομικά του Κράτους. Οι διαμαρτυρίες των Δημοσίων Υπαλλήλων, για τους χαμηλούς μισθούς, παντρεύτηκαν τη δημαγωγία του πειναλέου Τύπου, κι όλοι μαζί χέρι χέρι βρήκαν στέγη στο υιό του ανθρώπου που έφερε τον εμφύλιο στη Χώρα. 

        Το σχέδιο του Αντρέα ήταν πολύ απλό, αν έφτιαχνε ένα κομματικό υπερμεγέθες Κράτος, θα μπορούσε να γίνει ο πιο μακροχρόνιος Πρωθυπουργός που γνώρισε ποτέ η Χώρα, αλλά για να το πετύχει αυτό χρειαζόταν ένα ισχυρό λαϊκό έρεισμα, και επειδή η ένωση Κέντρου είχε σχεδόν διαλυθεί, χρειαζόταν και την υιοθέτηση της αριστερής ρητορείας, τουλάχιστον για το ξεκίνημα. Είδε κι έπαθε το Κ.Κ.Ε. εκείνη την περίοδο καθώς έβλεπε τα κύρια συνθήματα του να πρασινίζουν. Το προφίλ του υιού που διαφωνούσε με τον πατέρα του, βοήθησε να πεισθούν πολλοί αριστεροί για τις καλές του προθέσεις, ενώ οι υποσχέσεις για πρόσληψη στο Δημόσιο, και για αναδιανομή του πλούτου, συγκέντρωσε και τους τυχοδιώκτες. Για να τα πετύχει όμως όλα αυτά χρειαζόταν χρήματα που μέχρι το 1980 το Κράτος δεν είχε, ούτε φυσικά μπορούσε με φορολόγηση να βρει. 

        Έτσι εγκαινίασε την πολιτική των ελλειμμάτων, την πολιτική της οποίας την κατάληξη βλέπουμε σήμερα. Ουσιαστικά κλέβοντας χρήματα από το μέλλον, χρηματοδοτούσε το παρόν, οδηγώντας την Χώρα σε μια κατάσταση ψεύτικης ευδαιμονίας. Για άλλη μια φορά οι Έλληνες  σε πείσμα κάθε λογικής συμπεριφέρονταν σαν τα κέρδη του πληθωρισμού και τα δάνεια να ήταν κέρδη!   Και τα κατάφερε τελικά, φτιάχνοντας το λεγόμενο βαθύ ΠΑΣΟΚ, αυτό που πήρε αυτούς που δεν γνώριζαν ούτε οι θυρωροί της Χ.Τρικούπη κατά δική τους ομολογία, και τους έκανε...... Τσοχαντζόπουλους. Ακολούθησε το βρώμικο 1989, η παρένθεση Μητσοτάκη, και η σύντομη λόγω θανάτου επάνοδος Αντρέα με διαδοχή του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ. 

       Ο Σημίτης, βρέθηκε στη ίδια δυσάρεστη θέση , με αυτή που κληροδότησε τον διάδοχό του Καραμανλή τον νεότερο. Τα οικονομικά συμφέροντα διψούσαν για χρήμα, και η Ευρώπη για μικρό έλλειμμα και μικρό πληθωρισμό. Μια κατάσταση που ήταν αδύνατο να επιτρέψει στον οποιοδήποτε να ικανοποιήσει τους πάντες. Εκτός εάν κάποιος από τους δυο βάλει νερό στο κρασί του, με το αζημίωτο βέβαια! Κι επειδή τα οικονομικά συμφέροντα δεν υποχωρούν ποτέ, έπρεπε το νερό στο κρασί τους να το βάλει η Ε.Ε. και πιο συγκεκριμένα η Γερμανία, που από τότε ήταν το οικονομικό διευθυντήριο της Ευρώπης!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Disqus for Alternative Greek Politic Review