Τηλεμαϊντανούς ή ικανούς; - Του Αλεξη Παπαχελα

 Είναι καλό να ξέρεις ότι την ώρα που η πατρίδα σου έχει ανάγκη υπάρχουν ακόμη σοβαροί άνθρωποι οι οποίοι νοιάζονται γι’ αυτήν, βάζουν το κεφάλι τους στον ντορβά και χειρίζονται πολύ σοβαρά θέματα με επάρκεια και –το κυριότερο– με κοινό νου. Ακούω τελευταία από στελέχη του κρατικού μηχανισμού, αλλά και απλούς ανθρώπους, τη φράση «μακάρι οι κομματικές κυβερνήσεις να είχαν το επίπεδο της σημερινής ή των λίγων στελεχών της κυβέρνησης Παπαδήμου που δεν ανήκαν σε στενούς κομματικούς πυρήνες».

 Πράγματι, η Ελλάδα διαθέτει έναν πρωθυπουργό ο οποίος, χωρίς προηγούμενη πολιτική εμπειρία, χειρίζεται με αξιοπρέπεια και επάρκεια τα προβλήματα μιας χώρας που βρίσκεται στα πρόθυρα συστημικής διάλυσης, έναν υπουργό Οικονομικών που δρα με τρόπο δραστήριο και πρακτικό και άλλους υπουργούς οι οποίοι διαθέτουν στέρεη γνώση και ικανότητες στον τομέα τους και ασκούν δημιουργικά τα καθήκοντά τους. 

 Το ερώτημα είναι γιατί δεν βλέπουμε ποτέ Πικραμμένους, Ζανιάδες, Οικονόμους, Μανιτάκηδες, Στουρνάρες, Αποστολίδηδες, Γιαννίτσηδες σε κυβερνητικές θέσεις, παρά μόνον όταν έκτακτες συνθήκες απαιτούν οικουμενικές ή υπηρεσιακές κυβερνήσεις; Μια προφανής απάντηση είναι γιατί θα έπαιρναν 2 και κάτι τοις εκατό αν κατέβαιναν ως κόμμα στις εκλογές ή δεν θα έβγαιναν αν ήσαν υποψήφιοι σε εκλογές με σταυρό προτίμησης. 

 Μια άλλη απάντηση είναι γιατί κανένα κανάλι δεν θα τους έβγαζε σε παράθυρο τηλεκαφενείου, γιατί δεν θα έκαναν υψηλά νούμερα τηλεθέασης. Μια τρίτη εξήγηση είναι γιατί οι κρεατομηχανές που λέγονται κομματικοί μηχανισμοί ή προσωπικές αυλές ηγετών δεν ανέχονται τέτοιους τύπους, τους αντιμετωπίζουν με φθόνο, απέχθεια και ανασφάλεια.

 Είναι κρίμα που δεν δοκιμάσαμε μια τέτοια κυβέρνηση για καιρό. Ο κ. Λουκάς Παπαδήμος έχασε μια ιστορική ευκαιρία όταν από υπερβολική συστολή και ισορροπισμό σχημάτισε μια κυβέρνηση βασισμένη στις διαθέσεις των αρχηγών που τον στήριζαν. Θα ξαναϋπάρξει τέτοια ευκαιρία; Να το πούμε αλλιώς: αν ο επόμενος πρωθυπουργός δεν σχηματίσει μια κυβέρνηση η οποία θα βασίζεται και σε τέτοιους ανθρώπους, θα ξέρουμε πως το πολιτικό σύστημα θέλει να αυτοκτονήσει και δεν μπορεί να αλλάξει.

 Οσο για εκείνους που συστηματικά επιτίθενται με πάθος σε όποιον σοβαρό άνθρωπο μπλέκει με τα δημόσια πράγματα χωρίς... τη δική τους έγκριση ή σαφή κομματική σφραγίδα τι να πει κανείς; Προφανώς ή θέλουν κυβερνήσεις τηλεμαϊντανών για να νιώθουν άνετα με το πολιτικό προσωπικό σε επίπεδο «σφαλιάρας» ή φοβούνται μη χάσουν τα λάφυρα που θα μοιράσει ο όποιος κομματικός στρατός καταλάβει την εξουσία. Καιρός να ωριμάσουμε, επιτέλους.