Τετάρτη 11 Ιουλίου 2012

Mιά βαριά κληρονομιά - Του Διονύση Γουσέτη

Οι δύο εκλογές που υποστήκαμε τούτο το δίμηνο ήσαν εκλογές της ελαφρότητας. Δεν συζητήθηκε ούτε κατ’ ελάχιστον το κεντρικό πρόβλημα της χώρας, η ανάπτυξη. Μοναδικό διακύβευμα κατάντησε να είναι οι όροι του δανεισμού από τους εταίρους μας, το διαβόητο Μνημόνιο. Ειδικότερα, οι εκλογές του Μαΐου μπορούν να χαρακτηριστούν εκλογές της οργής που ξήλωσαν τα δύο κυρίως -αλλά όχι αποκλειστικά- υπεύθυνα για το χάλι μας κόμματα. 

Και οι εκλογές του Ιουνίου, εκλογές του πανικού, με την πλειοψηφία των εκλογέων να συρρέει γύρω από δύο κόμματα για να σώσουν τη χώρα οι μεν από τους δε. Σ’ αυτήν τη μετωπική σύγκρουση, ο ορθολογισμός δεν μπορεί να διασωθεί. Το ποσοστό του ψηφοδελτίου της Δράσης υποχώρησε και το κόμμα έμεινε εκτός Βουλής. Αντ’ αυτού, ο λαϊκισμός έσκασε μύτη από την πρώτη μέρα της νέας κυβέρνησης με τη δήθεν φιλολαϊκή ανακοίνωση ότι δεν θα γίνει καμία απόλυση δημοσίου υπαλλήλου. 

Θα συνεχιστεί δηλαδή η ανηθικότητα, που επιπλέον είναι αντιπαραγωγική, να πληρώνει ο απολυμένος άνεργος φόρο για τον μισθό των 5.000 υπαλλήλων της ΕΡΤ ή των υπαλλήλων ζημιογόνων ΔΕΚΟ. Η «εφεδρεία» της Ν.Δ. θυσιάστηκε. Ο βίος της κυβέρνησης και το μέλλον της χώρας μοιάζουν προβληματικά. 

 Ο Στέφανος Μάνος τα είχε προείπει. Παρ’ όλα αυτά, ανέλαβε προσωπικά την ευθύνη των κακών αποτελεσμάτων της Δράσης και έκλεισε την πολιτική του καριέρα που ξεκίνησε το 1977, όταν πρωτοεξελέγη βουλευτής. Στην επιστολή παραίτησής του αναφέρει: «Σε όλη μου την πολιτική διαδρομή θεωρούσα υποχρέωσή μου να περιγράφω την πραγματικότητα με ειλικρινή ωμότητα, αδιαφορώντας για τις αντιδράσεις. …Ο ελληνικός λαός δεν ενέκρινε τη στάση μου. Προτίμησε πολιτικούς και κόμματα διαφορετικών προδιαγραφών. Βοηθήθηκε (χειραγωγήθηκε) σε αυτό από ποικίλους παράγοντες της επιχειρηματικής και μιντιακής “ελίτ” που, πάλι εξαιτίας της συμπεριφοράς μου, αισθάνονταν διαχρονικά αντιπάθεια μέχρι και εχθρότητα απέναντί μου. Το αποτέλεσμα ήταν, όμως, σε βάρος της Δράσης. Η Δράση, με νέο αρχηγό, θα έχει απαλλαγεί από αυτό το βάρος». 

 Μιλώντας για απαλλαγή από το βάρος, ο Στ. Μάνος αφήνει μια βαριά κληρονομιά στον διάδοχό του. Τον καλεί να μην «περιγράφει την πραγματικότητα με ειλικρινή ωμότητα», ώστε να μην προκαλεί «αντιπάθεια μέχρι και εχθρότητα από την ελίτ». Να μην ακολουθήσει δηλαδή τη δική του πορεία, για την οποία, όμως, είναι υπερήφανος και χάρη στην οποία τον ακολούθησαν οι περισσότεροι πολιτικοί του φίλοι. Τότε η Δράση «θα έχει απαλλαγεί από το βάρος», καταλήγει με τραγικό αυτοσαρκασμό. 

 Ωστόσο, το δίλημμα που παραθέτει ο τελευταίος πολιτικός ευπατρίδης είναι υπαρκτό: στον ηθικό και πολιτικό κατήφορο που βρίσκεται η χώρα μας, ποιος είναι ο δρόμος της αρετής για τον ιδανικό πολιτικό; Η ωμή ειλικρίνεια που τον οδηγεί στο περιθώριο ή η δημαγωγία που οδηγεί τη χώρα στον όλεθρο; Ισως εννοούσε πως ο ορθός δρόμος είναι ο μεσαίος, μεταξύ των δύο. Η προσπάθεια σύνδεσης του ορθολογισμού με την πραγματικότητα της κοινωνίας. Η τέχνη του πολιτικού ρεαλισμού, που πορεύεται πάντα στην κόψη αυτού του ξυραφιού.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Disqus for Alternative Greek Politic Review