Ο μεγάλος διαφημιστής Ντέιβιντ Ογκλιβι έστελνε ως δώρο σε κάθε στέλεχος που προσλαμβανόταν στην εταιρεία του μια μπάμπουσκα. Στην τελευταία κούκλα είχε ένα ιδιόχειρο σημείωμα στο οποίο έλεγε: «Αν ο καθένας από εμάς προσλαμβάνει κάποιον χειρότερό του, θα καταλήξουμε μια εταιρεία νάνων».
Κάπως έτσι η επιχείρησή του κυριάρχησε στη διαφημιστική αγορά. Ο ίδιος δεν φοβόταν τις ικανότητες των συνεργατών του, τις χρησιμοποιούσε.
Δυστυχώς στην πολιτική σπανίως βλέπουμε αυτή την τακτική. Είναι η ανασφάλεια όσων ηγούνται; Είναι η χαρωπή άγνοιά τους για το μέγεθος των προβλημάτων που πρέπει να αντιμετωπίσουν; Ο κανόνας, πάντως, είναι να στελεχώνεται το Δημόσιο από άχρωμα, άοσμα και άγευστα άτομα που μόνη τους αρετή είναι ότι πάντα θα λένε «Μάλιστα κ. Πρωθυπουργέ», ή «Μάλιστα κ. Υπουργέ».
Το πρόβλημα των ανασφαλών πολιτικών είναι ότι κάποιος μπορεί να τους υπερκεράσει ή να κλέψει -συνήθως με κάποιο παραπολιτικό εφημερίδας- λίγη από τη δόξα τους.
Αυτό που δεν αντιλαμβάνονται οι πολιτικοί είναι ότι ουδέποτε οι συνεργάτες πιστώνονται τις επιτυχίες ή τις αποτυχίες μιας κυβέρνησης. Κανείς δεν λέει ότι η ένταξή μας στην Οικονομική και Νομισματική Ενωση ήταν έργο του κ. Γιάννου Παπαντωνίου ή του κ. Αλέκου Παπαδόπουλου. Ολοι μιλούν για επίτευγμα του κ. Κώστα Σημίτη.
Ο λεπτός επιμερισμός των ευθυνών ή της συμβολής για κάποιο επίτευγμα είναι μια άσκηση για πολύ μυημένους και ίσως γι’ αυτό χάνουν την ορθοκρισία τους όσοι ηγούνται κάποιων χώρων: οι άνθρωποι με τους οποίους συζητούν ή συμβουλεύονται έχουν ως βασική τους δουλειά να κοιτούν τα δέντρα της πολιτικής και να χάνουν το δάσος. Μικρότεροι των αρχηγών (από άποψη δυνατοτήτων) και οι ίδιοι προσπαθούν να γίνουν αρεστοί «καρφώνοντας» τις πρωτοβουλίες διάφορων συνεργατών ως δείγμα «επικίνδυνων φιλοδοξιών». Οι εκ των πραγμάτων απομονωμένοι πολιτικοί ηγέτες κάποιου χώρου, κυριευμένοι από ανασφάλεια, κλαδεύουν το δικό τους μέλλον.
Δημιουργούν τις αντικειμενικές συνθήκες της αποτυχίας τους.
Το πρόβλημα των ανασφαλειών δεν περιορίζεται μόνο στους πολιτικούς ηγέτες. Κατά τη διαδικασία λήψης αποφάσεων για τη στελέχωση ενός κυβερνητικού ή κρατικού σχήματος παίρνουν μέρος πολλοί οι οποίοι έχουν τη δική τους ατζέντα ή τις δικές τους ανασφάλειες. Αυτοί, κατώτεροι του αρχηγού, προτείνουν ή επιλέγουν κατώτερους των ιδίων κι έτσι το «θεώρημα της μπαμπούσκας» που ανέπτυξε ο Ντέιβιντ Ογκιλβι ολοκληρώνεται.
Διάφοροι -κομματικοί κατά κανόνα- νάνοι στελεχώνουν τον δημόσιο τομέα· το σύστημα γίνεται όλο και πιο συγκεντρωτικό, διότι ουδέποτε οι «νάνοι» αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες· δεν χωρίζουν ούτε δυο γαϊδουριών άχυρα χωρίς άνωθεν εντολή. Τίποτε δεν προχωράει και το οργανωτικό σχήμα καταρρέει υπό το βάρος της αδράνειάς του.
Δυστυχώς στην πολιτική η επιλογή και διαχείριση του στελεχικού δυναμικού θεωρείται ήσσονος σημασίας ζήτημα ή έστω τελευταίο μετά από σειρά άλλων προτεραιοτήτων, όπως είναι οι εσωκομματικές ισορροπίες, οι τοπικές ή άλλες ιδιαιτερότητες κ.λπ. Κάπως έτσι σχηματίστηκε η νέα κυβέρνηση και, όπως δείχνουν τα πράγματα, έτσι θα στελεχωθούν και οι επιτελικές θέσεις του Δημοσίου. Αυτό όμως που όλοι οι πολιτικοί θέλουν να ξεχνούν είναι ότι σπανίως οι κυβερνήσεις καταρρέουν από μια μεγάλη αποτυχία. Απαξιώνονται από τη συσσώρευση των μικρών και διάσπαρτων αποτυχιών που προκαλούν οι «νάνοι» σε διάφορους τομείς του κράτους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου