Μπορεί να πετύχει η κυβέρνηση Σαμαρά; Μπορεί, αλλά θα χρειασθούν δύο-τρία μικρά ή μεγάλα θαύματα. Το βασικό εμπόδιο που ήδη συναντάει είναι η καχυποψία των εταίρων και δανειστών απέναντι σε κάθε υπόσχεση ή δέσμευση. Μας έχουν μάθει πια καλά και ξέρουν τι μπορεί να γίνει και τι όχι.
Οταν ακούν ότι «σε λίγους μήνες θα αυξήσουμε τα έσοδα από τους φοροεισπρακτικούς μηχανισμούς» ή «θα μειώσουμε δραστικά τη σπατάλη στο Δημόσιο», η απάντηση είναι πάντοτε «κάντε το, αποδείξτε μας ότι το πετύχατε και μετά το συμπεριλαμβάνουμε στα δικά μας σενάρια».
Η κυβέρνηση πρέπει να αλλάξει όλο τον δημόσιο διάλογο, αν θέλει να πετύχει. «Η τρόικα στον ρόλο του μπαμπούλα» είναι μια φθαρμένη παράσταση πλέον που δεν πουλάει...
Η τρόικα έχει κάνει μια πολύ σοβαρή, επαγγελματική δουλειά σε κάθε κρίσιμο τομέα. Οι άνθρωποί της έχουν ψάξει τον τομέα της Υγείας και μπορούν να εξηγήσουν το υπερβολικό κόστος με βάση συγκεκριμένες διατάξεις και πρακτικές. Μπορούν, επίσης, να αναλύσουν με εντυπωσιακά στοιχεία το γιατί στην Ελλάδα πέφτουν οι μισθοί, τα ενοίκια, τα πάντα εκτός από τις τιμές.
Ξέρουν με το νι και με το σίγμα ποιοι μηχανισμοί και κανονισμοί κάνουν ανυπόφορη τη δουλειά όποιου τολμηρού Ελληνα αποφασίσει να εξάγει. Και επίσης, έχουν κάνει μια εξαιρετική ακτινογραφία της Δημόσιας Διοίκησης, η οποία καταλήγει σε απολύτως συγκεκριμένες προτάσεις.
Ελάτε, όμως, που ό,τι έχει πάνω τη σφραγίδα της τρόικας ή του Μνημονίου θεωρείται ντε φάκτο αντιλαϊκό, αντεθνικό και προδοτικό.
Οι άξιοι δημόσιοι υπάλληλοι «κουμπώνονται» μόλις ακούν τη λέξη μεταρρύθμιση γιατί αμέσως βλέπουν εφιάλτες μείωσης του μισθού τους.
Το παιχνίδι το έχουν παίξει πάρα πολύ έξυπνα, άλλωστε, εκείνοι που δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα: οι προμηθευτές, οι συνδικαλιστές, τα καρτέλ σε διάφορους ζωτικούς τομείς και οι διάφοροι «νταβατζήδες» κάθε χώρου. Κρύφτηκαν πίσω από το αντιμνημονιακό τσουνάμι και ελπίζουν ότι αν βρεθούμε εκτός ευρωπαϊκού πλαισίου –λόγω και του δικού τους ανταρτοπολέμου–, θα επιβιώσουν στη νέα εποχή των συμμοριών, των ολιγαρχών και του αμιγώς κρατικοδίαιτου ελληνικού μοντέλου άνευ ευρωπαϊκού ελέγχου.
Η κυβέρνηση θα μπορούσε να «σπάσει αυγά», λοιπόν. Να πάρει όλο αυτό το έτοιμο υλικό, να «τα βάλει» με τα ισχυρά μικρά και μεγάλα συμφέροντα, αλλά να κερδίσει τη μεγάλη πλειοψηφία. Ολοι οι Ελληνες θέλουν να γίνουν καλύτερα τα νοσοκομεία, πιο εύκολες οι εξαγωγές, πιο λογικές οι τιμές. Αυτό θα ήταν ένα δικό μας μνημόνιο, μια μεγάλη εθνική προσπάθεια να ξαναγίνουμε σοβαρή χώρα με ένα λειτουργικό κράτος και μια ανταγωνιστική οικονομία.
Μπορεί η σημερινή κυβέρνηση, λοιπόν, να καταφέρει κάτι τέτοιο; Οι κορυφαίοι οικονομικοί υπουργοί της πιστεύουν βαθιά σε αυτές τις αλλαγές και θα μπορούσαν άνετα να τις επικοινωνήσουν.
Ο πρωθυπουργός μοιάζει έτοιμος να τις υποστηρίξει, αγνοώντας, όπως συχνά λέει, το πολιτικό κόστος ακόμη και στη δική του εκλογική βάση. Δεν θα είναι μια εύκολη υπόθεση. Η κοινή γνώμη έχει απαξιώσει την έννοια της μεταρρύθμισης και αντιμετωπίζει με βαθύτατη καχυποψία οτιδήποτε έχει να κάνει με το Μνημόνιο και τις υποχρεώσεις της χώρας. Τα συμφέροντα που θα δώσουν τη μάχη της συντήρησης είναι ισχυρά, βρώμικα, ανορθόδοξα. Κάποια, μάλιστα, εξ αυτών βρέθηκαν ευκαιριακά στη «μεγάλη αντιμνημονιακή αγκαλιά» και της Ν.Δ.
Οι Αμερικανοί λένε πως μόνο ο Νίξον μπορούσε να πάει στην Κίνα. Ισως λοιπόν ο κ. Σαμαράς να μπορέσει να δώσει εκείνος τη μάχη για να ανοίξουν επαγγέλματα, να πωλείται πιο φθηνά το βρεφικό γάλα, να ανοίξουν διάφορες κλειστές αγορές που κρατούν τις τιμές ψηλά. Είναι μια μάχη «λαϊκή», που προσφέρεται για έναν πολιτικό σε δύσκολους καιρούς που δεν μπορεί να υποσχεθεί ή να μοιράσει πολλά. Και η μοναδική δυνατότητα επιβίωσης ενός πολιτικού ηγέτη στη σκληρή «εποχή του Μνημονίου».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου