Οι 95 δούλευαν στον Ιδιωτικό Τομέα και μάζευαν λεφτά για να πληρώνουν 5 που όρισαν για να στελεχώνουν Δημόσιες υπηρεσίες. Οι 5 Δημόσιοι υπάλληλοι γίναν 25 και οι 95 Ιδιωτικοί γίναν 75.
Οι 75 Ιδιωτικοί δεν μπορούσαν πια να πληρώνουν τους 25 για να κάνουν τη δουλειά, άρα το χωριό δανειζόταν υπέρογκα για να τους πληρώσει και αύξανε τη φορολογία για να βρει έσοδα να τους πληρώνει (την οποία φορολογία φόρτωνε στους ίδιους και στους ίδιους).
Ξέσπασε κρίση και ύφεση λόγω του δανεισμού, και από τους 75 Ιδιωτικούς 10 έχασαν τη δουλειά τους κι έμειναν 65. Αν ακόμα κανένας δεν ακουμπούσε τους 25 του Δημοσίου και τότε οι μισθοί και οι θέσεις εργασίας των 65 αντιστοιχούσαν πλέον σε ακόμα λιγότερες θέσεις Ιδ. Τομέα, και όσο αυτό συνεχιζόταν τόσο θα μειώνονταν οι θέσεις στον Ιδ. Τομέα και τόσο μεγαλύτερη ήταν η επιβάρυνση που είχαν οι εναπομένοντες Ιδ. Υπάλληλοι.
Σε κάποια στιγμή που το χωριό ούτε μπορούσε να δανειστεί από άλλα χωριά για να πληρώσει το Δημόσιο Τομέα ούτε μπορούσε να αρμέξει άλλο τους Ιδιωτικούς Υπαλλήλους, απλά σταμάτησε να πληρώνει τους Δημοσίους Υπαλλήλους εντελώς! (αν ξέρει κανένας άλλο μαγικό να μας το πει και μας).
Όταν πλέον υπήρχαν 50 Ιδιωτικοί με μισθούς πείνας, 25 Άνεργοι και 25 Δημ. Υπάλληλοι, γίνεται επανάσταση στο χωριό. Κι εδώ το παραμύθι χωρίζεται σε 2 περιπτώσεις:
a) Κυριαρχεί η παράταξη που θέλει να καταργήσει την Ιδιοκτησία και να γίνουν όλα δημόσια. Ας κάνει καθένας τη δική του πρόβλεψη για το που θα πάνε οι μισθοί των 2.000€ σε αυτήν την περίπτωση. Μάλλον όχι πάνω από τα 200-300 ευρώ το μήνα για πάντα συν όλους τους περιορισμούς στην προσωπική ελευθερία που απαιτεί και τις συγκεντρωτικές παθογένειες που έχει αυτό το καθεστώς μέχρι να ανατραπεί από την επανάσταση του χάους .
b) Κυριαρχεί η παράταξη που λέει να ξαναρχίσει το σύστημα από την αρχή με 95 Ιδ. Υπαλλήλους και 5 Δημοσίους… Μόνο που τώρα πια το χωριό έχει τρομερά χρέη, νέα δάνεια δεν υπάρχουν, παραγωγή και κατανάλωση δεν υπάρχει, δεν υπάρχει τίποτα! Η οικονομία ξεκινάει από το μηδέν, με 20-30 δουλειές στον Ιδ. Τομέα, με τρομερή φτώχεια, εγκληματικότητα, αλκοολισμό, μείωση του προσδόκιμου ζωής και κοινωνικές συγκρούσεις που ταλανίζουν το χωριό επί δεκαετίες με αβέβαιο αποτέλεσμα.
Και ιδού η ερώτηση: Αν οι περισσότεροι απευχόμαστε τις δυο αυτές καταλήξεις και όσο είμαστε ακόμα στη μέση της κατηφόρας δεν είναι καλύτερο:
α) να μειώσουμε τη Δημόσια Σπατάλη, τους Δημοσίους Υπαλλήλους και τους μισθούς τους σε επίπεδα που να μπορεί να τα πληρώνει άνετα ο υπάρχων Ιδ. Τομέας, όποιο κι αν είναι το επίπεδο αυτό
β) αν θέλει η κάθε Κυβέρνηση να έχει μεγαλύτερο Δ. Τομέα για να ικανοποιεί τα κομματόσκυλά της… εεε συγνώμη, εννοούσα για να προσφέρει καλύτερες υπηρεσίες στον Ιδ. Τομέα, τότε να βρίσκει πρώτα τα χρήματα από την καταπολέμηση της δημόσιας σπατάλης, της μίζας και της φοροδιαφυγής και μετά αφού ρωτήσει το λαό με δημοψήφισμα (γιατί πια βέβαια η κοινοβουλευτική δημοκρατία απέτυχε στο θέμα αυτό) τότε να τολμά να επεκτείνει το Δημόσιο.
Και ζήσαν οι άλλοι λαοί καλά, κι εμείς…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου