Ανοησίες πολλές ειπώθηκαν και γράφτηκαν τούτες τις ημέρες, με αφορμή τον εμπρησμό του κινηματογράφου Αττικόν. Πρώτη απ' όλες, ότι το κτίριο που πυρπολήθηκε ήταν νεοκλασικό. Ετσι συμβαίνει συνήθως με τους περισσότερους δημοσιογράφους. Οταν αναφέρονται σε ένα κτίσμα παλαιότερης εποχής που δεν είναι πολυκατοικία, το βαφτίζουν νεοκλασικό και ξεμπερδεύουν. Το Αττικόν εν πάση περιπτώσει, με βάση αυτά που ξέρω, ήταν εκλεκτικιστικό, όπως εκλεκτικιστής ήταν και ο αρχιτέκτονάς του, ο Νικολούδης.
Η φίλη μου Ελένη Μπίστικα στην ημισέλιδη στήλη της στην «Καθημερινή» έγραψε πολύ ωραία πράγματα για το Αττικόν και τις γιγαντοαφίσες του Γιώργου Βακιρτζή. Θέλω να προσθέσω και εγώ τούτο: με το Αττικόν δεν κάηκε ένα κτίριο. Εγιναν στάχτη τα νιάτα μας. Οι αναμνήσεις από μια εποχή όπου η Ελλάδα ήταν μια άλλη χώρα, όχι η σημερινή. Και εμείς, βέβαια, νέοι. Που φοράγαμε «τα καλά μας» για να πάμε με το κορίτσι μας σε αυτό το σινεμά, που ήταν πολυτελείας και το εισιτήριό του ακριβό.
Με ενδιαφέρει πολύ το Αττικόν. Ηταν η γειτονιά μου τα δεκάδες χρόνια που τα γραφεία των «ΝΕΩΝ» βρίσκονταν στη Χρήστου Λαδά 3. Με κλειστά μάτια μπορώ να πάω βόλτα σε αυτό τον δρόμο, στην Ανθ. Γαζή, στην Καρύτση. Θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια τα πάντα: τη Λέσχη των Φιλελευθέρων, το θέατρο Μουσούρη, την αίθουσα του Παρνασσού, τον ναό του Αγίου Γεωργίου, τα γραφεία της τράπεζας όπου δούλευε ο Γιώργος Γεννηματάς, την Κόστα Μπόντα όπου πήγαινε με τα πόδια ο Γεώργιος Ράλλης, τον ΟΤΕ δεξιά προς τα πάνω, το εστιατόριο «του Ιταλού» και βέβαια, το Κεντρικόν.
Στην έξοδο του κινηματογράφου, υπήρχε ένα «αυθαίρετο» μεταλλικό πατάρι και το καφενεδάκι Ωραία Λέσβος. Το είχαν δύο αδέλφια από την Αγιάσο, ο Στράτος και ο Βασίλης. Σε αυτό το καφενεδάκι έχω περάσει σχεδόν τη μισή μου ζωή, με μια μεγάλη παρέα κυρίως δημοσιογράφων. Ονόματα: Λιάνης, Δημαράς, Χαρδαβέλλας, Κακαουνάκης, Μάκης Γεωργίου, Οικονομέας, Παπαπέτρος. Στην ίδια παρέα - παίζαμε ξερή, τάβλι, Θανάση και κουμκάν - οι φωτορεπόρτερ Σάββας Σταθάκης, Βασ. Καραγεώργος, Δημ. Κουλούρης, Τ. Παπανίδης, ο Δημητράκης Παπακωνσταντίνου, ο λαθρέμπορος ο Στέλιος, ο μέγας μπαλαδόρος Γιώργος Σιδέρης, ο - 92 ετών - ταγματασφαλίτης «κύριος Τζίμης», ο συγγραφέας Γιάννης Φουράκης. Μερικές φορές, ερχόταν για τάβλι και ο Αλέκος Παπαδόπουλος.
Ο Γιώργος Βακιρτζής - σωστά τα λέει η Μπίστικα - ζωγράφιζε τις υπέροχες γιγαντοαφίσες του στην αυλή, στο βάθος, σε μιαν υγρή αποθήκη. Μαζί του και πριν από αυτόν στη δουλειά, ο αγιογράφος και πορτρετίστας Στέφανος Αλμαλιώτης και ο Θανάσης Μολυβδάς. Βοηθός των βοηθών, ο Αρτέμης. Κάτι τελευταίο: ο Αλμαλιώτης είχε φιλοτεχνήσει το πορτρέτο του Ελ. Βενιζέλου. Για τον Βακιρτζή, που ήταν στενός φίλος μου, τι να πω; Ενα μόνο: είχε γνωρίσει στη Μυτιλήνη τον Θεόφιλο Χατζημιχαήλ. Του είχε κάνει εντύπωση. Και τον ζωγράφισε από μνήμης ύστερα από δέκα χρόνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου