Δεν ξέρω ποιοι θέλουν να πτωχεύσει η Ελλάδα. Υποθέτω πως είναι ουκ ολίγοι κι ότι έχουν τους λόγους τους. Και λέω «υποθέτω» διότι και οι γνώσεις μου στην παγκόσμια οικονομία συμποσούνται στις πληροφορίες που όλοι έχουμε λίγο ώς πολύ, συν μπόλικες δόσεις καχυποψίας και περισσότερες ακόμη δόσεις ανασφάλειας και φόβου.
Λέω πως υποθέτω και πως δεν ξέρω για ακόμη έναν λόγο. Διότι δεν πιστεύω στις θεωρίες συνωμοσίας, σε σκοτεινές δυνάμεις που κυβερνούν το ανθρώπινο σύμπαν, σε οργανώσεις που εμφανίζονται την ώρα του λυκόφωτος για να σου πιουν το αίμα. Τους διαβόλους που στοίχειωναν τη φαντασία του Μεσαίωνα η σκέψη κατάφερε, αν όχι να τους εξορίσει, τουλάχιστον να τους περιορίσει. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως κυκλοφορούν ανάμεσά μας ακόμη, αμφιβάλλω όμως αν φτάνει μόνο η θέλησή τους για να μας καταστρέψει.
Ξέρω αντιθέτως πως τα τελευταία δύο χρόνια στην Ελλάδα αυτοί που αισθάνονται περισσότερο υπεύθυνοι για ό,τι συμβαίνει είναι και οι λιγότερο υπεύθυνοι. Οσοι έχουν υποστεί με τον δραματικότερο τρόπο τις συνέπειες είναι και αυτοί που συμμετείχαν λιγότερο στη διαμόρφωση των συνθηκών που μας έφεραν εδώ που φτάσαμε. Είναι, ενδεχομένως, και αυτοί που φωνάζουν λιγότερο, αυτοί οι οποίοι δεν δείχνουν με τόση ευκολία τον διπλανό τους φωνάζοντας: «ένοχος»!
Ξέρω ακόμη πως από τότε που ανακαλύψαμε ότι έξω από το νυχτομάγαζο ξημέρωσε και πως δεν μας φτάνει το ρευστό για τον λογαριασμό, ο καθένας από όλους εμάς τους πανικόβλητους επικαλείται την αθωότητά του. «Μα εγώ ένα ποτήρι ήπια, ας πληρώσει ο άλλος που κατέβασε ολόκληρη την κάβα». Η κολοκυθιά των ευθυνών που παίζουμε ως κοινωνία μπορεί να μη μας έχει λύσει κανένα πρόβλημα, πολλοί όμως τη χρησιμοποιούν ως ασπίδα πολιτικής, ή έστω ψυχολογικής, προστασίας. Οταν αισθάνεσαι αθώος, όταν φωνάζεις «αυτή η κρίση δεν είναι δική μου», ελπίζεις ότι κάποιος θα βρεθεί για να σε εξαιρέσει. Ο καθένας μπορεί να αισθάνεται εξαίρεση στον κανόνα, όμως όταν ο κανόνας αποτελείται μόνον από εξαιρέσεις, τότε παύει να είναι κανόνας.
Και ο κανόνας της πραγματικότητας, σε αντίθεση με τους γραμματικούς κανόνες, δεν επιδέχεται εξαιρέσεις. Εχουμε την ψευδαίσθηση ότι η κολοκυθιά της πτώχευσης παίζεται όπως η κολοκυθιά των ευθυνών. Θα πτωχεύσουμε ή δεν θα πτωχεύσουμε; Θα γυρίσουμε στη δραχμή, ή μάλλον θα πάμε σε μια δραχμή που όσο κι αν ξέρουμε το όνομά της θα μας είναι αγνώριστη; Θα βγούμε από την Ευρώπη για να πάμε πού; Αντε να τελειώνουμε γιατί αυτό που ζούμε δεν αντέχεται. Στο κάτω κάτω, κι αν πτωχεύσουμε δεν φταίω εγώ που πτωχεύσαμε.
Δεν ξέρω ποιες εικόνες σας φέρνει στο μυαλό η λέξη πτώχευση. Εκείνο που ξέρω είναι ότι πολλοί πιστεύουν πως με τον τρόπο που μετέθεσαν στον διπλανό τους τις ευθύνες της πτώχευσης, με τον τρόπο που ζήτησαν να εξαιρεθούν από τις ενοχές, θα εξαιρεθούν και απ' την πτώχευση. Παραγνωρίζοντας το ότι η πραγματικότητα τέτοιες εξαιρέσεις δεν τις αναγνωρίζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου