Το αδιέξοδο στο οποίο βρέθηκαν ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Αντώνης Σαμαράς οδήγησε στην κυβέρνηση συνεργασίας υπό τον Λουκά Παπαδήμο. Ούτε ο ένας πολιτικός αρχηγός ήθελε αυτή την εξέλιξη ούτε ο άλλος. Η αδυναμία τους, όμως, οδήγησε στην επιλογή: χάος ή κυβέρνηση συνεργασίας; Η ζωή έφερε τη λύση. Η ζωή θα κρίνει και την εξέλιξη – αν η κυβέρνηση των τριών κομμάτων θα αντέξει ή θα διαλυθεί γρήγορα, αν θα εκπληρώσει τους στόχους της και θα αποχωρήσει, ή θα γίνει νησίδα σταθερότητας στο ρευστό πολιτικό τοπίο και βάση για τη δημιουργία νέων πολιτικών δυναμικών.
Οποια και αν είναι η πορεία της νέας κυβέρνησης, έδωσε ελπίδα, είδαμε ότι όσο υπάρχει ζωή υπάρχουν λύσεις. Στη ζωή, μέσα στο χάος υπάρχουν ίχνη κάποιας τάξης, «νησίδες» ή πόλοι σταθερότητας. Στην Ελλάδα, είμαστε μάρτυρες αυτού του συσχετισμού χάους και σταθερότητας, βλέποντας ανθρώπους και μηχανισμούς που αντέχουν, που δημιουργούν, που επιμένουν σε πείσμα της γενικευμένης δυσλειτουργίας. Βλέπουμε, επίσης, ότι τα προβλήματα χρονίζουν, επειδή αποφεύγουμε τις λύσεις έως τη στιγμή που το κακό απειλεί να μας καταστρέψει. Ετσι έφθασαν εδώ η πολιτική, η οικονομία και η κοινωνία μας.
Σήμερα, όμως, αυτή η διολίσθηση προς τα χειρότερα δεν περιορίζεται πια μόνο στην Ελλάδα: η Ευρώπη ολόκληρη φαίνεται αφημένη στη δίνη των εξελίξεων, ενώ οι ηγέτες της εμμένουν σε ξεπερασμένες ιδέες και φόβους. Είναι πασιφανές πια ότι το πρόβλημα της Ευρώπης είναι το χρέος των χωρών–μελών, τα ελλείμματα και η ανισορροπία ανάμεσα σε πολλές χώρες. Οσο το πρόβλημα φαινόταν να περιορίζεται στην Ελλάδα, οι ταγοί της Ευρώπης μπορούσαν να προσποιούνται ότι το έλυναν με το να στηρίζουν την Ελλάδα και να πιέζουν για ριζικές μεταρρυθμίσεις. Οι δομικές αλλαγές και το νοικοκύρεμα της οικονομίας ήταν επιτακτική ανάγκη, αλλά οι αδυναμίες και στρεβλώσεις της ελληνικής οικονομίας και η απερίγραπτη αταξία της Δημόσιας Διοίκησης οδήγησαν σε λανθασμένη διάγνωση: ήταν σαν ο γιατρός να θεωρεί το σύμπτωμα ασθένεια και να μην ψάχνει τα βαθύτερα αίτια.
Ετσι, οι «γιατροί» της Κομισιόν, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου εξέφρασαν φόβους για μετάδοση της ελληνικής ασθένειας, αγνοώντας ότι άλλο ήταν το αμιγώς ελληνικό πρόβλημα και άλλη η βαθύτερη ασθένεια, η οποία είχε ήδη μεταδοθεί: η ανισορροπία ανάμεσα στις πλούσιες χώρες και τις φτωχές, και το γεγονός ότι αν η ΕΚΤ δεν αποκτήσει το δικαίωμα να τυπώνει χρήμα, το ευρώ θα βουλιάξει. Την Παρασκευή, ο Ρώσος πρωθυπουργός Βλαντιμίρ Πούτιν και ο Πορτογάλος πρόεδρος Καβάκο Σίλβα ένωσαν τις φωνές τους με όσους πρεσβεύουν δραστικότερο ρόλο για την ΕΚΤ.
Η ζωή δείχνει τη λύση. Δεν είναι τυχαίο ότι τα ελλείμματα της Ελλάδας, της Πορτογαλίας και της Ιταλίας, μαζί, ισοδυναμούν με το πλεόνασμα της Γερμανίας. Δεν είναι τυχαίο, επίσης, ότι η πτώση της ισοτιμίας του ευρώ και η φυγή επενδυτών προς γερμανικά ομόλογα ωθούν ακόμη περισσότερο χρήμα προς τη Γερμανία. Η Γερμανία συνεχώς υπενθυμίζει ότι δεν πρόκειται ποτέ να επιτρέψει στην ΕΚΤ να τυπώσει χρήμα – αλλά, την ίδια ώρα, για να μη βουλιάξει η ιταλική οικονομία και παρασύρει και το ευρώ, η ΕΚΤ αγοράζει συνεχώς ιταλικό χρέος. Φοβούμενοι τον δραματικό πληθωρισμό ο οποίος οδήγησε στην κατάρρευση της οικονομίας και την άνοδο των ναζί, όταν η Γερμανία τύπωνε χρήμα για να πληρώσει αποζημιώσεις μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Γερμανοί επιμένουν ότι ποτέ δεν θα δεχθούν μια τέτοια πολιτική.
Αφήνοντας το πρόβλημα να χρονίσει, όμως, η Γερμανία θα αναγκαστεί είτε να αφήσει την Ιταλία (και όποια άλλη χώρα) να βουλιάξει, είτε να αφήσει το ευρώ να καταστραφεί, είτε να εγκαταλείψει το δόγμα της. Είναι αξιοσημείωτο ότι η Γαλλία, της οποίας η οικονομία είναι πιο ευάλωτη από της Γερμανίας, ακολουθεί την πολιτική του Βερολίνου. Είναι σαν να μη βλέπει ότι αύριο θα αναγκαστεί να ισχυρίζεται τα αντίθετα, σαν να μη βλέπει πώς παρεμβαίνουν πυροσβεστικά στις οικονομίες τους οι ΗΠΑ, η Βρετανία και άλλες χώρες, σαν να μη βλέπει ότι ήδη η ΕΚΤ στηρίζει τις οικονομίες χωρών–μελών επειδή δεν έχει άλλη επιλογή.
Ο μόνος τρόπος για να αλλάξουν οι Γερμανοί είναι να δουν τους άλλους Ευρωπαίους να αλλάζουν – να συμπεριφέρονται σαν Γερμανοί. Οσο, όμως, δεν υπάρχει ριζική λύση στην Ευρώπη, ελλοχεύει το χάος. Με τις δικές του λύσεις. Γι’ αυτό πρέπει να αποφύγουμε την έξοδό μας από την Ευρωζώνη. Για να είμαστε και εμείς –παιδιά του χάους– μέρος της λύσης.
2 σχόλια:
Aπορώ πώς δεν έχουν καταλάβει οι ηγέτες της Ευρώπης ότι το οικονομικό πρόβλημά της έιναι η Κίνα. Ναι, η αποβιομηχάνιση της Ευρώπης με την Κίνα να παράγει σχεδόν τα πάντα και να τα εξάγει στη γηραιά ήπειρο, αποστερεί από τους ευρωπαίους εργαζόμενους τις δουλειές τους και στραγγίζει την Ευρώπη από χρήμα. Τα τεράστια πλεονασματικά της Κίνας (~3 τρις το 2009) μιλούν από μόνα τους! Λύση θα ήταν η επιβολή υψηλών δασμών στα κινέζικα προϊόντα, ώστε να μην είναι τόσο μεγάλες οι διαφορές τιμών με τα ευρωπαϊκά. Κάθε Ευρώ που φεύγει για την Κίνα σημαίνει (σχηματικά) και έναν άνεργο ευρωπαίο!
Φυσικά και το έχουν καταλάβει! απλά μπρος στα φτηνά εργατικά χέρια μια πανάκριβη ευρώπη δεν μπορεί να βρεί καμια πειστική λύση, ούτε φυσικά να απομονωθει εμπορικά. Βρίσκεται σε αδιέξοδο!
Δημοσίευση σχολίου