Δεν ήταν λίγες οι φορές που στην Ιστορία μας ως Έθνος, παρασυρθήκαμε σε λάθος διλήμματα και αναλώσαμε τις προοπτικές μας , το μέλλον των ερχόμενων γενεών, την αξιοπρέπειά μας την ίδια, στην προσπάθειά μας για την επικράτηση εντός των τειχών. Η τάση μας συλλογικά να αγνοούμε την πραγματικότητα, και να συμπεριφερόμαστε σαν να υπάρχουμε μόνοι μας στον κόσμο είναι πολύ παλιό χαρακτηριστικό της Φυλής μας.
Απο τον Πελοποννησιακό πόλεμο, μέχρι τον εμφύλιο δεν ήταν ούτε λίγες, ούτε χωρίς απώλειες οι φορές που σύσσωμοι οι Έλληνες εξευτελίστηκαν μικρόνοα και βασανιστικά, παρασυρμένοι από το πάθος για νίκη, από την πλεονεξία, από την διαφθορά. Τα κίνητρα των Ελλήνων, όπως και των υπολοίπων Λαών βεβαίως υπήρξαν χαλεπά, αλλά το θέμα μας εδώ είναι η αυτοκαταστροφική χαζομάρα του Λαού μας.
Τον 5 αιώνα Π.Χ. , χάρη στην μεγάλη ανάπτυξη του εμπορίου και της ναυτιλίας, η ανατολική Μεσόγειος ουσιαστικά είχε 3 μεγάλες δυνάμεις. Η Αθήνα , Η Περσία και Η Σπάρτη. Οι Πέρσες ήταν αυτοί που είχαν και το αριθμητικό και το στρατιωτικό προβάδισμα, αλλά χαμένοι σε έναν Χώρο που λόγω της ανομοιογένειας, της διαπολιτισμικότητας, και των περιορισμένων δυνατοτήτων επικοινωνίας, ήταν καταδικασμένοι να μοιράζονται την πρωτιά. Οι Αθηναίοι είχαν αξιόλογη ομοιογένεια, και δεν τα είχαν καταφέρει άσχημα όσον αφορά τόσο οικονομικά όσο και πολιτικά, χάρη στο συμμαχικό ταμείο της Δήλου. Ήταν οι ηγήτορες μιας Ελληνικής Συμμαχίας πόλεων, που ζητούσαν την προστασία έναντι των Περσών, δεν θα έχαναν ποτέ, αν δεν ήταν διεφθαρμένοι. Οι Σπαρτιάτες, έχοντας αριθμητικά τους λιγότερους υποστηρικτές, αλλά τον καλύτερο Στρατό, την μεγαλύτερη αποφασιστικότητα, και την πιο αξιοζήλευτη πειθαρχία, διεκδικούσαν το ρόλο που θεωρούσαν πως τους ανήκει. Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί επέλεξαν τον εμφύλιο! Το μίσος κατά των Αθηναίων και το αντίστροφο κατά των Σπαρτιατών, αποδείχθηκε μεγαλύτερο της ανάγκης συνένωσης κατά του κοινού κινδύνου. Ουσιαστικά αλληλοεξοντώθηκαν και αργότερα, επί Μακεδόνων, και επί Ρωμαίων πλήρωσαν το τίμημα οι επόμενες γενιές, έτσι όπως συνήθως συμβαίνει στην Ιστορία. Η Ελλάδα, παρηκμασμένη και σκιά του εαυτού της, δεν ήταν μόνο οικονομικά φτωχή! Ήταν και πνευματική η φτώχεια της!
Την εποχή των Ρωμαίων, οι Έλληνες δεν ήταν παρά ένας ακόμα υποτελής Λαός, και η Ελλάδα τίποτε περισσότερο από μια ακόμη Ρωμαϊκή Επαρχία, αλλά παρόλα αυτά ο Χριστιανισμός με τις ανακατατάξεις που προκάλεσε, έδωσε μια ακόμη ευκαιρία στο Λαό μας! Η Ελληνική γλώσσα έγινε το αντικείμενο της νέας διαφοροποίησης, μιας διαφοροποίησης που επεκτάθηκε σε θρησκευτικό -πολιτική, και δίχασε την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Το Βυζάντιο ξεπήδησε σαν τέκνο του Χριστιανισμού και της Ελληνικής γλώσσας, και ήταν αυτό που έδωσε την ευκαιρία στον Ελληνισμό μέσα σε ένα πιο ανεκτικό και πολύ - πολιτισμικό περιβάλλον , να ξαναδιαπρέψει. Και τα κατάφερε ώσπου λόγω διαφθοράς ξανά εκφυλίστηκε. Η Θρησκεία από ενοποιητικός παράγων έγινε το αίτιο νέων εμφυλίων, ο δογματισμός, η απληστία και η ανικανότητα των ηγετών της εποχής, να δουν τις νέες πραγματικές προκλήσεις, είχαν ως αποτέλεσμα την παρακμή, που φυσικά και πάλι ήρθε όχι μόνο οικονομικά, αλλά και ηθικά, και σε πνευματικό επίπεδο. Την εποχή που η Δύση έβγαινε από τον μεσαίωνα και μετανιωμένη για τους αιώνες θρησκευτικού δογματισμού, ξανά ανακάλυπτε τα Αρχαία Ελληνικά κείμενα, στο Βυζάντιο οι διαμάχες ήταν αυστηρά υποκινούμενες από εσωτερικές ίντριγκες, η από θρησκευτικές διαμάχες! Τελευταία αναλαμπή ήταν η εικονομαχία, μιας και οι πνευματικά ανώτεροι εικονομάχοι, αναμετρήθηκαν με τους αριθμητικά πολύ περισσότερους, και εμπορικά πολύ πιο κερδοφόρους εικονολάτρες! Το χρήμα νίκησε τη διανόηση και καταδίκασε έτσι το Βυζάντιο σε πνευματικό και ηθικό μαρασμό. Ήταν θέμα χρόνου πλέον η κατάρρευσή του! Οι Τούρκοι απλά βρέθηκαν στην κατάλληλη στιγμή ώστε να τρυγήσουν ένα ένα μέχρι τελευταίου, τα κομμάτια του Βυζαντίου που από μόνα τους έπεφταν. Εξάλλου δεν ήταν οι μόνοι, Βούλγαροι και Σέρβοι κατέτρωγαν τα κομμάτια του Βυζαντίου από Δυσμάς πολύ νωρίτερα των Τούρκων.
Οι νέοι επικυρίαρχοι Τούρκοι, δεν είχαν λόγους να ρισκάρουν χτίζοντας μια νέα Μουσουλμανική Αυτοκρατορία, ήθελαν να πατήσουν πάνω στις έτοιμες δομές του Βυζαντίου, γι' αυτό και αναγνώρισαν τον Πατριάρχη, αντιμετωπίζοντας τον κάτι σαν Υπουργό Μακεδονίας Θράκης θα λέγαμε σήμερα. Κάποιος έπρεπε να πείθει και να αντιπροσωπεύει τους νέους υποτελείς, εξάλλου οι Τούρκοι ήταν πολύ απασχολημένοι προσπαθώντας να καταλάβουν την υπόλοιπη Ευρώπη, και γι' αυτό χρειάζονταν ηρεμία στο εσωτερικό της κατακτημένης Χώρας. Έστω και ως δοκιμασία από τον Θεό η Εκκλησία κατάφερε να νομιμοποιήσει τον Τούρκο. Το παραμύθι σιγά σιγά αποκαλύφθηκε, και όταν οι Ευρωπαίοι έβαλαν τέλος στις Τουρκικές προσπάθειες για επέκταση ήρθε ξανά η παρακμή. Το κτήνος γύρισε ηττημένο πίσω, πεινασμένο και εξαγριωμένο, η Εκκλησία έχασε το ρόλο του ειρηνοποιού πια και όπως ήταν επόμενο τα κομμάτια άρχισαν να σκέφτονται ξανά αυτόνομες πορείες. Απο κει που μάχονταν στα τείχη της Βιέννης, έφτασαν να τρέχουν από επαρχία σε επαρχία οι Τούρκοι , με σκοπό να καταπνίγουν τις επαναστάσεις που ξέσπαγαν σε κάθε ευκαιρία. Οι επαναστάτες δεν ήταν Λαοί με εθνική συνείδηση πάντα, άλλες φορές ήταν Πασάδες, άλλες πάλι ήταν Ευρωπαίοι ευγενείς που με τους στόλους τους καταλάμβαναν ολόκληρα νησιά. Η κατάρρευση συνεχίστηκε ουσιαστικά μέχρι τα χρόνια του Ατατούρκ αδιάκοπη.
Η Χώρα μας χάρη σε αυτή την κατάρρευση είχε μια νέα ευκαιρία, που την σπατάλησε όμως γιατί και πάλι δεν ήταν ικανή να δει τις εξελίξεις, και πάλι αναλίσκονταν ο Λαός της σε ψευτοδιλήμματα. Στην αρχή της εποχής της βιομηχανικής επανάστασης, το πιο κερδοφόρο επάγγελμα στην Ελλάδα ήταν αυτό που είναι και σήμερα! Κυβερνητικός αξιωματούχος. Την εποχή που το πραγματικό στοίχημα ήταν η βιομηχανοποίηση της Χώρας, στη Χώρα μας πρόκοβες μόνο από τα χρήματα του Κράτους, αλλά μήπως αυτό δεν ισχύει και σήμερα?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου