Η πράξη είναι το µοναδικό κριτήριο της αλήθειας. Δυστυχώς σήµερα η πράξη είναι ανύπαρκτη κι η αλήθεια απογοητευτική και δυσάρεστη. Η χώρα βρίσκεται σε οριακό σηµείο. Κρέµεται σχεδόν µετέωρη ένα βήµα πριν από τον γκρεµό.
Το Μνηµόνιο, ενώ αποτελούσε µια σχεδία σωτηρίας, δεν αρκεί, αφού οι στόχοι του δεν επιτυγχάνονται. Η κυβέρνηση, εκτός του ότιαδυνατεί να εφαρµόσει αυτά που υπέγραψε, δεν φαίνεται να έχει και κάποιο σχέδιο – γιατί το «βλέποντας και κάνοντας» δεν µπορεί να θεωρηθεί συγκροτηµένο και συγκεκριµένο σχέδιο.
Παράλληλα, τα σηµάδια απορρύθµισης, αποσυντονισµού και κόπωσης, αλλά και η απίστευτη ελαφρότητα που επιδεικνύουν τακορυφαία στελέχη της, η προχειρότητα στη λήψη και υλοποίηση των αποφάσεων, η αναβλητικότητα, το στρογγύλεµα της πολιτικής, ο φόβος µπροστά στο πολιτικό κόστος, αποδεικνύονται βαρίδια,όχι µόνο για την ίδια αλλά κυρίως για τη χώρα.
Τα παραδείγµατα που επιβεβαιώνουν τους ισχυρισµούς µου είναι πολλά:
n Η µεσοβέζικη πολιτική για τα κλειστά επαγγέλµατα, η ατολµία και υποχωρητικότητα έναντι των πιέσεων των συντεχνιών,µοναδικό µέληµα των οποίων είναι η διατήρηση των κεκτηµένων τους.
n Οι ασάφειες στο ζήτηµα της αξιοποίησης της δηµόσιας περιουσίας, αλλά και οι προχειρότητες, ακόµη και οι επιπολαιότητες του περιβόητου σχεδίου αποκρατικοποιήσεων. Χαρακτηριστικές περιπτώσεις είναι το Ελληνικό, που περιφέρεται σαν τούρτα στους επενδυτές του Κατάρ, αλλά και ο κρίσιµος τοµέας της ενέργειας, τοµέας στον οποίο έχει επιτραπεί επί της ουσίας στη ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ να καθορίζει την πολιτική!
Αλήθεια, πιστεύει κανείς ειλικρινά πως είναι ρεαλιστικός ο στόχος των 50 δισ. ευρώ έως το 2015, όταν δεν υπάρχουν µελέτες, συγκεκριµένα σχέδια και καθορισµένες διαδικασίες;
Αποδεικνύεται πλέον µε τον χειρότερο τρόπο πως η κυβερνητική πολιτική, αντί να αµβλύνει, οξύνει τα αδιέξοδα, δυσχεραίνοντας τις προσπάθειες ανάκαµψης της οικονοµίας και της χώρας.
Σήµερα όµως, περισσότερο από ποτέ, επιβάλλεται να αρθούµε στο ύψος των περιστάσεων. Πρωτίστως η κυβέρνηση οφείλει, σεβόµενη τηλαϊκή ετυµηγορία, η οποία την ανέδειξε πλειοψηφούσα κοινοβουλευτική δύναµη, να εγκαταλείψει τις αυταρέσκειες και τουςλαϊκισµούς. Να αντιληφθεί ότι «ολίγον έγκυος» δεν υπάρχει και να πει την αλήθεια, χωρίς περιστροφές, χωρίς συγκαλύψεις, χωρίς ωραιοποιήσεις. Κυρίως όµως οφείλει να ενεργοποιηθεί, να αναλάβει άµεσα δράση, να προχωρήσει τις απαιτούµενεςτοµές και µεταρρυθµίσεις.
Αλλά και όλοι µας – πολιτικές δυνάµεις, παραγωγικές τάξεις, συνδικαλιστικές ηγεσίες – πρέπει επιτέλους να αντιληφθούμε ότι είναι άσκοπο αλλά και επιζήµιο να κλαίµε πάνω από το χυµένο γάλα. Είναι χρέος και υποχρέωσή µας να συµβάλουµε, ο καθένας από την πλευρά του, στη διαµόρφωση κλίµατος συναίνεσης για τη στήριξη πολιτικών εκτάκτου ανάγκης.
Η χώρα χρειάζεται επειγόντως κυβέρνηση έκτακτης ανάγκης. Κυβέρνηση που δεν θα συγκροτείται από φίλους και αρεστούς,αλλά θα συνδυάζει τη γνώση, την εµπειρία, την επάρκεια, καθώς και την ικανότητα διαχείρισης πολιτικών κρίσεων.
Είναι τουλάχιστον µικρόνοο, κορυφαία στελέχη της οικονοµίας και της αγοράς να συνοµιλούν µε την κυβέρνηση µέσω τηλεοπτικών καναλιών. Η επιστράτευση όλων των διαθέσιµων δυνάµεων – ακόµη και εκτός των τειχών του ΠΑΣΟΚ – είναι επιβεβληµένη στην τιτάνια προσπάθεια για την ανάκαµψη της χώρας. Η πολιτική στην εποχή του Μνηµονίου έχει ζωτική ανάγκη απόένα «τεχνικό δελτίο έργου», το οποίο θα υποδεικνύει βήµα βήµα το πώς, µε ποιους, πότε και µε τι µέσα θα γίνουν πράξη οι µεγάλες αλλαγές και µεταρρυθµίσεις που είναι επείγουσας σηµασίαςγια τη χώρα και την οικονοµία.
Οι στιγµές είναι κρίσιµες και το µέλλον δεν θα είναι εύκολο.Ας θυµηθούµε εδώ, και κυρίως αςθυµηθεί ο Πρωθυπουργός, την ευθύβολη και άκρως τολµηρή φράση του Ουίνστον Τσόρτσιλ στη Βουλή των Κοινοτήτων τον Μάιο του 1940: «Δεν έχω τίποτα να προσφέρω παρά αίµα, µόχθο, δάκρυα και ιδρώτα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου