Υποθέτω ότι το πρόβλημα είναι δικό μου. Πάντως, δυσκολεύομαι, κάποιες στιγμές, να καταλάβω τι ακριβώς εννοεί ο Βαγγέλης Βενιζέλος. Ζήτησε, για παράδειγμα, μετά τη συνάντησή του με τον Φώτη Κουβέλη, να «συγκροτηθεί μια εθνική διαπραγματευτική ομάδα». Γιατί όμως να χρειαζόμαστε, τώρα που θα έχουμε κυβέρνηση, μιαν άλλη ομάδα; Δεν θα μπορούσαμε να έχουμε συζητήσει μετά τις προηγούμενες εκλογές; Θα είχαμε κερδίσει κοντά δύο μήνες!
Ο κ. Βενιζέλος εξήγησε ότι η διαπραγμάτευση θα αφορά στην «αναθεώρηση των δυσμενών όρων της δανειακής σύμβασης». Υπήρχαν λοιπόν «δυσμενείς όροι», σκέφτηκα, δικαιολογώντας όσους ούρλιαζαν προσπαθώντας να υποσχεθούν –και εκείνοι– ότι θα «σκίσουν» το Μνημόνιο!
Ομως, ο πρόεδρος του υπό αναθεώρηση κόμματος εξήγησε τι ακριβώς εννοεί ως «δυσμενές».
Είπε συγκεκριμένα: όρους «που μας επιβλήθηκαν, παρά τη βούλησή μας, σε πολλά σημεία στην πρώτη φάση της διαπραγμάτευσης».
Υποθέτω ότι εννοεί τα περί των εργασιακών σημεία. Πράγματι, οι εμπειρογνώμονες της τρόικας είχαν αρχικώς επιμείνει ότι προκειμένου να πετύχουμε μια ταχεία επιστροφή σε καλύτερα επίπεδα ανταγωνιστικότητας, θα ήταν καλύτερο να μειωθεί ο κατώτατος μισθός και, ταυτοχρόνως, να καταργηθεί η 13η και 14η αμοιβή.
Εγινε το πρώτο και όχι το δεύτερο. Η εμμονή των «ξένων» δεν πέρασε. Αν και είχαν φθάσει να ζητούν μείωση του κατώτατου μέχρι και κατά 35%(!), ως αντιστάθμισμα στην άρνηση της κυβέρνησης να καταργήσει τους δύο επιπλέον μισθούς.
Σε μια διαπραγμάτευση πρέπει να συμφωνήσουν και οι δύο. Αυτό είναι το πρόβλημα όταν ανοίγεις ξανά συζητήσεις που έφθασαν σε αποτέλεσμα έπειτα από πολύ δύσκολες συζητήσεις.
Η μεγάλη διαφορά, τότε και τώρα, είναι τα... λεφτά. Τότε, περιμέναμε να «κλειδώσουμε» δάνεια 130 δισ. ευρώ, την εγγύηση των Ευρωπαίων για τη διεξαγωγή της ανταλλαγής ομολόγων, το περίφημο PSI και τη συμφωνία σε ένα μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα προσαρμογής.
Επρόκειτο για τη μεγαλύτερη διαπραγμάτευση που έγινε στη μεταπολεμική περίοδο, με την Ελλάδα γονατισμένη από τα λάθη διαδοχικών κυβερνήσεων και δεκάδων αμέριμνων πολιτικών.
Αν ο κύριος στόχος σου είναι «να πάρεις τα λεφτά», και μιλάμε για «πολλά λεφτά», ξέρεις ότι θα κάνεις και υποχωρήσεις και συμβιβασμούς. Αυτό είναι το σωστό.
Τώρα που έχουμε πάρει «τα λεφτά» μπορούμε να αξιοποιήσουμε καλύτερα τα περιθώρια. Που υπάρχουν επειδή είμαστε (ακόμη) μέλη της Ευρωζώνης. Ο κ. Αντ. Σαμαράς, το βράδυ της εκλογικής του επικράτησης, μίλησε για μέτρα ανάπτυξης και αντιμετώπισης της ανεργίας, τα οποία θα «προσθέσουμε στις υποχρεώσεις μας». Αυτό είναι απολύτως κατανοητό, σε σύγκριση μάλιστα από τους πομφόλυγες του πρώην υπουργού των Οικονομικών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου