H χθεσινή απόφαση της Συνόδου Κορυφής για αποσύνδεση των τραπεζικών χρεών από τα δημόσια και για προστασία των κρατικών ομολόγων από τις επιθέσεις των αγορών ωθεί επιτέλους την Ευρώπη προς μια συνολική αντιμετώπιση της σφοδρής κρίσης που απειλεί τη συνοχή της, αν όχι και την ίδια της την ύπαρξη.
Αλλωστε η Ιταλία φέρεται να απείλησε με αποχώρηση από το ευρώ, αν τα αιτήματά της προσέκρουαν στη γερμανική ακαμψία.
Η υποχώρηση της Γερμανίας, η πρώτη από τις απαρχές των διασώσεων Ελλάδας, Ιρλανδίας και Πορτογαλίας το 2010, επήλθε υπό τη συντονισμένη πίεση Ιταλίας και Ισπανίας και με τη διακριτική υποστήριξή τους από τη δεύτερη τη τάξει Γαλλία. Σημαντικό ρόλο για την υποχώρηση Μέρκελ φαίνεται να έπαιξαν και οι ενδογερμανικές πιέσεις από Σοσιαλδημοκράτες και Πράσινους.
Σε κάθε περίπτωση, η ευρωπαϊκή ανακατανομή δυνάμεων φαίνεται να οδηγεί σε μια νέα ισορροπία, διακρατική και διακομματική. Συντηρητικές και αριστεροστραφείς δυνάμεις συγκλίνουν, για να υπερβούν τους δογματισμούς και να προσεγγίσουν λύσεις εφικτές.
Βεβαίως, η Ευρώπη έχει αργήσει, τουλάχιστον ως προς την Ελλάδα, που είναι το ζωτικό μας πεδίο. Οι νέες διευθετήσεις προς το παρόν την αφορούν ελάχιστα· ίσως αμυδρά ως προς μια μελλοντική διαφοροποίηση της κεφαλαιακής ενίσχυσης των τραπεζών, με τρόπο που να μη βαρύνει το δημόσιο χρέος.
Για την Ελλάδα ισχύουν τα Μνημόνια του 2010 και του 2011, οι εξ αυτών απορρέουσες υποχρεώσεις, ο βαρύς δανεισμός και, κυρίως, η θανάσιμη κλιμάκωση της ύφεσης και της ανεργίας. Ωστόσο, η χθεσινή αλλαγή πλεύσης της Ε.Ε. αφήνει μερικές ελπίδες για μια ψύχραιμη, πιο ρεαλιστική αντιμετώπιση του Ελληνα ασθενή, προτού αυτός εκπνεύσει. Θα το μάθουμε όταν η εκλεγμένη ελληνική ηγεσία συνομιλήσει επιτέλους με τους εταίρους-πιστωτές, κάτι που έχει να συμβεί από το γκρίζο φθινόπωρο του 2011. Εκτός και αν μας θεωρούν ήδη ξεγραμμένους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου