Οταν µια χώρα αντιµετωπίζει προβλήµατα οικονοµικής επιβίωσης, το χειρότερο που µπορεί να της συµβεί είναι η καλλιέργεια κλίµατος εσωτερικής πολιτικής οξύτητας.
Το βλέπουµε δυστυχώς αυτές τις ηµέρες να κλιµακώνεται και να επισκιάζει τον δηµόσιο βίο και την πολιτική επικαιρότητα.
Οµάδες και πρόσωπα µετατρέπουν δηµόσιες συναθροίσεις σε θέατρα βίας και προπηλακισµών κατά κυβερνητικών στελεχών κατά προτίµηση.
Με συντεταγµένο τρόπο «αγανακτισµένοι πολίτες» καταφεύγουν σε ύβρεις και άσκηση βίας παραβιάζοντας κάθε έννοια δηµοκρατικής τάξης.
Επικαλούµενοι την οργή των πολιτών για τις συνέπειες της οικονοµικής κρίσης, εκτρέπονται σε πράξεις αυθαιρεσίας, δίκην χούλιγκαν σε γήπεδο.
Ετσι καλλιεργούν νοοτροπία αυτοδικίας κατά πολιτικών προσώπων, αλλά και υπονόµευσης κορυφαίων θεσµών του δηµοκρατικού πολιτεύµατος.
Αυτές οι συµπεριφορές δεν έχουν σχέση µε το δικαίωµαστη διαµαρτυρία και στη δηµόσια εκδήλωσητων πολιτικών απόψεων από κάθε πολίτη.
Συνιστούν ευθεία παραβίαση του νόµου από συγκεκριµένα πρόσωπα που διαπράττουν συγκεκριµένα αδικήµατα.
Αποτελεί υποχρέωση τηςευνοµούµενης Πολιτείας να αντιµετωπίζονται αυτές οι συµπεριφορές όπως προβλέπει η έννοµη τάξη. Αυτή η συζήτηση θα σταµατούσε εδώ αν όλες οι πολιτικές δυνάµεις καταδίκαζαν την οργανωµένη παρεµπόδιση της άσκησης δηµοκρατικών δικαιωµάτων.
Αλλά δυστυχώς, συγκεκριµένος πολιτικός φορέας αποφεύγει προσχηµατικά να προβεί στην άµεση και καθαρή αποδοκιµασία αυτών των ενεργειών.
Πότε µε άλλοθι την αντιπαράθεση που έχει από καιρό µε συγκεκριµένο κυβερνητικό παράγοντα και πότε µε επίκληση της διαφωνίας του µε την κυβερνητική πολιτική, δίνει συγχωροχάρτι στους πρωταγωνιστές των επεισοδίων. Κατ’ αυτόν τον τρόπο παρέχει πολιτική κάλυψη σε δραστηριότητες που αντιστρατεύονται τον κοινοβουλευτισµό και τις δηµοκρατικές ελευθερίες.
Ασφαλώς τα πολιτικά κόµµατα ορίζουν αυτόνοµα τη συµπεριφορά τους.
Αλλά πάνω από όλα έχουν υποχρέωση να προασπίζονται το δικαίωµα όλων των πολιτών και των δηµοσίων προσώπων να διατυπώνουν τη γνώµη τους.
Προσφέρουν πολύ κακή υπηρεσία στον δηµόσιο βίο όταν ενθαρρύνουν ακρότητες για να προσποριστούν καιροσκοπικά πολιτικό όφελος από τη συγκυρία.
Η πολιτική ιστορία της χώρας διδάσκει ότι όσοι επένδυσαν στην όξυνση για να συγκαλύψουν τα δικά τους εσωτερικά προβλήµατα, βρήκαν απέναντί τους τη λαϊκή δυσφορία και χάθηκαν από τον πολιτικό χάρτη.
Γιατί όταν διακυβεύεται το µέλλον του τόπου, το λιγότερο που περιµένει ο ελληνικός λαός από τα πολιτικά κόµµατα είναι υπευθυνότητα και προσήλωση στους δηµοκρατικούς κανόνες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου