Κάποιοι υπουργοί και στελέχη του ΠΑΣΟΚ αντιλαμβάνονται ή παρουσιάζουν την αναδιάρθρωση του χρέους ως εναλλακτική του Μνημονίου. Σκέφτονται, ίσως, ότι εάν η Ελλάδα απαλλαγεί από ένα μέρος του χρέους της, θα απαλλαγούν κι αυτοί από ένα μέρος της δύσκολης δουλειάς που πρέπει αλλά δεν κάνουν. Πλανώνται πλάνην οικτράν. Η αναδιάρθρωση, όποια μορφή κι αν έχει («κούρεμα» της αξίας των ομολόγων ή επιμήκυνση), σημαίνει περισσότερο Μνημόνιο, πιο αυστηρή επιτήρηση για πιο αποτελεσματική και αξιόπιστη δημοσιονομική προσαρμογή. Μια αλλαγή των όρων της συμφωνίας που έχει συνάψει η χώρα με όσους την έχουν δανείσει (είτε επιστρέφοντας μέρος μόνο του κεφαλαίου είτε αποπληρώνοντας το κεφάλαιο αλλά σε μεγαλύτερο χρονικό διάστημα και με διαφορετικό επιτόκιο απ’ αυτό που είχε συμφωνηθεί), ακόμη κι αν γίνει σε εθελοντική βάση, θα προκαλέσει σοκ και θα δυσχεράνει την επάνοδο στις αγορές.
Επίσης, η αναδιάρθρωση μπορεί να απαλλάξει την ελληνική οικονομία από ένα μέρος του χρέους ή να διευκολύνει στην εξυπηρέτησή του, αλλά δεν απαντά στο πώς θα αντιμετωπισθεί το γεγονός ότι οι ετήσιες δαπάνες του κράτους είναι κατά 25 δισ. ευρώ περισσότερες από τα έσοδά του. Σε αυτό το σημείο εντοπίζεται το πραγματικό δημοσιονομικό πρόβλημα, από το οποίο τροφοδοτείται το χρέος. Και αυτό το πρόβλημα προφανώς δεν αντιμετωπίζεται με «κούρεμα» του χρέους, αλλά με «κούρεμα» του κράτους. Κανονικά, τον τελευταίο ενάμιση χρόνο τα μέλη της κυβέρνησης θα έπρεπε, το καθένα στον τομέα του, να σχεδιάσουν ένα μικρότερο, οικονομικότερο και αποτελεσματικότερο κράτος. Να αξιολογήσουν τι είναι απαραίτητο να συνεχίσει να υπάρχει, ώστε να διασφαλίζεται ένα αξιοπρεπές επίπεδο υπηρεσιών προς τον πολίτη και τι όχι, πόσα χρήματα κοστίζει και πόσα εξοικονομούνται. Δεν το έκαναν ούτε όταν ανέλαβαν την εξουσία ούτε όταν η Ελλάδα προσέφυγε στον μηχανισμό διάσωσης ούτε καν όταν, προ τριών μηνών, αποφασίστηκε η εκπόνηση του μεσοπρόθεσμου δημοσιονομικού προγράμματος. Κανένα υπουργείο δεν παρουσίασε στην τρόικα σχέδιο μείωσης των δαπανών του με συγκεκριμένα και ποσοτικοποιημένα μέτρα.Ενάμιση χρόνο μετά, οι περισσότεροι εξακολουθούν να ξορκίζουν τη συρρίκνωση του κράτους, αποφεύγουν τη σύγκρουση με συντεχνίες, ακυρώνουν τις μεταρρυθμίσεις, ελπίζοντας σε ένα θαύμα που είναι άλλοτε η αύξηση των εσόδων, άλλοτε η ταχεία ανάκαμψη της οικονομίας, εσχάτως η αναδιάρθρωση του χρέους. Λες και η διάσωση της χώρας είναι αποκλειστικής αρμοδιότητας του Παπακωνσταντίνου, του Τρισέ ή του Ντομινίκ Στρος-Καν. Οι ίδιοι δεν χρειάζεται να κάνουν τίποτα περισσότερο απ’ το να περιμένουν το θαύμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου