Κατ' αρχάς, ας ξεκαθαρίσω κάτι. Δεν είμαι απ' αυτούς που κρίνουν τους ανθρώπους από τη γενιά στην οποία ανήκουν. Μια γενιά αποτελείται από πρόσωπα, κάθε πρόσωπο έχει τη δική του ζωή, τη δική του θητεία και τη δική του ευθύνη. Και αν σήμερα μας έχει καταλάβει η μανία της γενεαλογίας, αυτό μάλλον οφείλεται στην ανάγκη μας να βρούμε υποκατάστατα συλλογικότητας για να καλλωπίσουμε την αγριότητα του «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Η απονομή συλλογικής ευθύνης, με τα απολυταρχικά χαρίσματα που διαθέτει, το μόνο που πετυχαίνει είναι να απαλλάξει τη συνείδησή σου από την απονομή ατομικής ευθύνης.
Ας πω και κάτι ακόμη. Η ανακήρυξη των ατόμων σε εθνικά σύμβολα, σε εμβλήματα, σε ανδριάντες του εαυτού τους όσο είναι ακόμη εν ζωή, το μόνο που επιτυγχάνει είναι να μειώσει την αξία της υστεροφημίας τους επειδή ακριβώς την προεξοφλεί. Στην πτωχευμένη χώρα, θα πείτε, οι μεταχρονολογημένες επιταγές δίνουν και παίρνουν, μια και κανείς δεν πιστεύει στο μέλλον, άρα κανείς δεν πιστεύει πως θα έρθει η ώρα για να εξοφληθούν.
Να πω και κάτι τελευταίο. Δεν πιστεύω στην πλειοδοσία της νεότητας. Εκτός του ότι αποδεικνύει περίτρανα την υποκρισία του γεροντότερου, δεν θεωρώ ότι η νεότητα αποτελεί από μόνη της αρετή ούτε είναι και καμιά αυταξία. Κατά συνέπεια δεν θεωρώ ότι ένας άνθρωπος που έχει ξεπεράσει τα 80 του οφείλει να σωπαίνει, ή να αφουγκράζεται τους νεότερους μόνο και μόνο επειδή είναι νεότεροι. Οι «πρεσβύτεροι», όχι μόνον έχουν δικαίωμα, αλλά και υποχρέωση να μιλούν και να παρεμβαίνουν στη ζωή μας. Είδαμε, στο κάτω κάτω, πού μας οδήγησε η ανακήρυξη της νεότητας σε φετίχ της πολιτικής ανανέωσης της χώρας.
Και αφού τα ξεκαθάρισα όλα αυτά, ας πω δυο λόγια για τον Μίκη Θεοδωράκη. Και βέβαια έχει δικαίωμα να μιλήσει, και να παρέμβει πολιτικά, ακόμη και να κατέβει στις εκλογές περιτριγυρισμένος από Σπίθες, Φλόγες ή την ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α., όπως προανήγγειλε ότι θα βαπτιστεί ο νέος πολιτικός οργανισμός του οποίου θα προΐσταται. Ειλικρινά όμως δεν μπορώ να καταλάβω για ποιους λόγους ένας άνθρωπος σαν τον Θεοδωράκη καταδέχεται να εκχωρήσει τα πνευματικά δικαιώματα του έργου του στο λιανεμπόριο της αφορολόγητης αντίστασης, της «ανυπακοής», της «ανεξαρτησίας» και των λοιπών ψυχοτρόπων γκάτζετ της πτώχευσης.
Γιατί αναγνωρίζει με τόση ευκολία τον ρόλο του «εθνικού συμβόλου» που του έχει αναθέσει ο χορός των πικραμένων που σέρνεται από σχήμα σε σχήμα για να ξεπεράσει την καταθλιπτική βεβαιότητα της ανυπαρξίας; Μήπως δεν βλέπει ακόμη, αν και πρεσβύτερος, αυτό που δεν χρειάζεται πια και καμιά ιδιαίτερη σοφία για να το δεις: πως στα μέρη μας το ελληνεμπόριο πάντα είχε, και εξακολουθεί να έχει μεγαλύτερη αξία από τη δημιουργία; Και πώς μου ήρθε στο μυαλό αυτό που λέγεται πως είπε ο Σεφέρης όταν έγινε το πραξικόπημα, πως τώρα όλοι θα αναγκαστούμε να γίνουμε ταπεινότεροι;
Ομως, «αυτό που βλέπω πάλι θα το ξαναδώ», και μάλλον ήρθε η ώρα να σταματήσω να απορώ γιατί στο τέλος θα με πάρετε και για ηλίθιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου