Οπως, στον εφιάλτη, το αγωνιώδες πυρετικό τρέξιμο δεν προξενεί την παραμικρή μετακίνηση, έτσι και στην Ελλάδα η πολυσυζητημένη προσπάθεια εξόδου από το τέλμα δεν προκαλεί την απειροελάχιστη απομάκρυνση από τον βόρβορο. Η κόλαση της ραγδαίας εκπτώχευσης επιφυλάσσεται μόνο για την κατηγορία των τιμίων, μισθοσυντήρητων και μικροεπαγγελματιών, μόνο αυτοί υφίστανται τις συνέπειες της «εσωτερικής υποτίμησης», ενώ οι λοιπές παραμένουν στο γνώριμο αφορολόγητο, ακαταδίωκτο, που τους εξασφαλίζει το μέγιστο κέρδος.
Πριν η στάχτη του χρόνου καλύψει μία τρανταχτή περίπτωση διαφθοράς, μια άλλη αποκαλύπτεται επιβεβαιώνοντας το σημείο μηδέν της προόδου. Παράγοντες του υπουργείου Οικονομικών, τελωνειακοί, εφοριακοί κ. ά. εμπόδιζαν για έναν τουλάχιστον χρόνο τον ηλεκτρονικό έλεγχο εισροής - εκροής καυσίμων, προς διευκόλυνση κερδοσκόπων, φοροφυγάδων, λαθρεμπόρων... Στελέχη της δημοτικής αστυνομίας, του ΣΔΟΕ, της Αστυνομίας προστάτευαν τη δράση του παρεμπορίου (στραβά μάτια, αλλά και επαναπροώθηση κατασχεμένων) και χρειάστηκε να επιστρατευθεί η ΕΥΠ για να εντοπισθεί, ίσως, η άκρη του νήματος της βρώμικης συναλλαγής.
Κρατικές υπηρεσίες βραχυκυκλωμένες μπροστά στα ενδεχόμενα μετάταξης, εφεδρείας, απόλυσης, μπροστά σε νέα μισθολόγια και αναδρομικές κρατήσεις, υπάλληλοι αδρανείς σε νέες θέσεις με άγνωστο αντικείμενο, φορείς χωρίς μέλλον, συνθέτουν τα κομμάτια ενός μηχανισμού, ήδη από δεκαετίες απολιθωμένου, υδροκέφαλου, παχυδερμικού, αντιπαραγωγικού, που άρχισε πλέον να αποσυντίθεται, να καταρρέει.
Τα φοροέσοδα δεν φτάνουν για τη στοιχειώδη λειτουργία του κράτους και είναι αναγκαίες και άλλες μειώσεις. Επιτήδειοι ακόμη αδειάζουν τον εθνικό κορβανά. Ολα συρρικνώνονται δραματικά, χάνουν την αξία τους: η εργασία, η ασφάλισή της, τα ομόλογα, τα ακίνητα, οι εταιρείες...
Λύση της απελπισίας, η πώληση της κρατικής περιουσίας, για ψιχία. Οπως η προωθούμενη εκποίηση της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης ή η πώληση «για παλιοσίδερα» των τεσσάρων Airbus της παλαιάς Ολυμπιακής, τα οποία το Δημόσιο αγόρασε το 1999 προς 472 εκατ. ευρώ, το 2009 αποτίμησε σε 180 εκατ. ευρώ, όχι κάτω από 100 εκατ. ευρώ το 2010, για να πωληθούν τελικώς αντί 31 εκατ. ευρώ...
Δεν είναι οι μοναδικές περιπτώσεις. Σε μια χώρα υπονομευμένη, υποτιμημένη, σε πορεία σταδιακής αποσάθρωσης, αποτελούν δραματική πραγματικότητα οι πωλήσεις σε εξευτελιστικές τιμές, κοινώς το «σκότωμα», από την αλυσιδίτσα του νεόπτωχου στον ενεχυροδανειστή ως το φιλέτο γης στην αλλοδαπή εταιρεία επενδύσεων. Ηδη τα κοράκια των αγορών, οι εταιρείες που αγοράζουν σε χαμηλές τιμές ό, τι έχει αξία, έχουν μαζευτεί πάνω από την Ελλάδα. Στόχος τους, χρεωμένες επιχειρήσεις, εταιρικά δάνεια, χρέη για ακίνητα - το κέρδος από το ελληνικό πρόβλημα.
Από το πώς θα χειριστεί η κυβέρνηση την αναπόφευκτη δημιουργία, στην αποδομούμενη χώρα, «μεγάλων ευκαιριών» για πάσης φύσεως αετονύχηδες θα εξαρτηθεί η ζωή ή ο θάνατος πολλών. Θα μπορέσει να ελέγξει τις απειλές που θα δεχθούν τα δημόσια «κτήματα», τα νοικοκυριά και οι επιχειρήσεις, να περιορίσει την ύφεση, να αντλήσει πόρους για έργα που δημιουργούν απασχόληση; Αν αδρανήσει, αφήνοντας την αγορά να... αυτορρυθμιστεί, το πιθανότερο είναι ότι θα οδεύσουμε μαζικά προς την καταστροφή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου