Με την έναρξη του 2012 έγινε σαφές ότι η χώρα έχει μπει σε έναν αγώνα δρόμου εναντίον του χρόνου και του εαυτού της και σε συνθήκες εξαιρετικά δυσμενείς. Πρέπει να προσαρμοστεί στις ανάγκες των καιρών, να βάλει τα θεμέλια αλλαγών, να βρει χρήματα, να αντιμετωπίσει κοινωνικά ζητήματα, να λειτουργήσει τα γρανάζια της οικονομίας, να ξεπεράσει τις αγκυλώσεις της διοίκησης, να πάει σε εκλογές και να αρχίσει να βιώνει μια νέα συμπεριφορά από την πλευρά της πολιτικής τάξης.
Δύσκολα πράγματα όλα αυτά γιατί οι παράμετροι είναι πάρα πολλές και τα μικρά ή μεγάλα συμφέροντα ακόμη περισσότερα. Πολύ συχνά για να επιτευχθεί ένας στόχος πρέπει να προηγηθεί η επίτευξη ενός άλλου στόχου, ενώ άλλες φορές οι στόχοι είναι αλληλοσυγκρουόμενοι ή έχουμε περιπτώσεις του γνωστού γρίφου «catch 22» (προϋπόθεση για να γίνει το Α είναι να γίνει το Β, αλλά προϋπόθεση για να γίνει το Β είναι να γίνει το Α). Τα μεγαλύτερα όμως προβλήματα είναι ο χρόνος και ο ανθρώπινος παράγοντας στις διάφορες μορφές του.
Για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια, οι Eλληνες πολίτες είναι αντιμέτωποι με το άγνωστο σε πολλά επίπεδα. Δεν νιώθουν σιγουριά για το μέλλον τους -ούτε βέβαια και για το μέλλον των παιδιών τους-, δεν μπορούν να διακρίνουν ποιο είναι το συμφέρον της χώρας και αντιλαμβάνονται ότι ακόμη και το διεθνές περιβάλλον είναι ασταθές. Πρόκειται για αίσθημα ανασφάλειας μεγάλων διαστάσεων που επιδεινώνεται ακόμη περισσότερο, γιατί το συλλογικό πνεύμα ποτέ δεν ανήκε στα χαρακτηριστικά αυτού του λαού και γιατί το κράτος σαν μηχανισμός είναι κυριολεκτικά ανύπαρκτο, αλλά ταυτόχρονα αποτελεί συντεχνία.
Ειδικά τώρα δεν είναι καιρός για αναλύσεις και αναζητήσεις των αιτίων που μας οδήγησαν εδώ που βρισκόμαστε, ούτε για επιρρίψεις ευθυνών. Αυτά τα θέματα θα λυθούν σταδιακά μέσω της πολιτικής και μέσω της Ιστορίας. Ο χρόνος, όμως, επείγει δραματικά και απαιτεί υπερβάσεις. Υπερβάσεις που δεν είναι ανεκτό να μην αποφασίζονται και να μη γίνονται εξαιτίας των διαδικασιών διαδοχής στο ΠΑΣΟΚ, λόγω της προσπάθειας που κάνει η Νέα Δημοκρατία να πείσει ότι συγκυβερνά και αντιπολιτεύεται ταυτόχρονα, ή επειδή η ηγεσία του ΛΑΟΣ έχει έφεση στο ζιγκ-ζαγκ. Ολα αυτά έχουν ελάχιστη σημασία μπροστά στον όλεθρο που θα βιώσουμε αν η χώρα δεν εξασφαλίσει τη στήριξη των 89 δισεκατομμυρίων ευρώ. Και είναι άξιον απορίας πως η πολιτική τάξη δεν καταλαβαίνει ότι αν καταρρεύσει η χώρα το πολιτικό παιχνίδι θα παίζεται σε αλάνα...
Την πολιτική τάξη βέβαια την αποτελούν όσοι ασχολούνται με τα κοινά, ασχέτως ιδεολογίας. Στη σημερινή Ελλάδα όμως η Αριστερά έχει διαφοροποιηθεί πλήρως και δεν αποδέχεται τις στρατηγικές επιλογές που έχουν γίνει από τα δύο κόμματα εξουσίας κατά την περίοδο της μεταπολίτευσης. Δεν αποδέχεται ότι η Ελλάδα ανήκει στη Δύση, τη συμμετοχή της στην Ευρωπαϊκή Ενωση και την υιοθέτηση του ευρώ ως εθνικού νομίσματος. Το ΚΚΕ το λέει ανοιχτά, ο ΣΥΡΙΖΑ κάπως πιο έμμεσα, αλλά η δράση του δεν αφήνει καμία αμφιβολία και η στάση της Δημοκρατικής Αριστεράς είναι επαμφοτερίζουσα. Επομένως, για να γίνουν οι απαραίτητες υπερβάσεις από τη σημερινή κυβέρνηση στον μηδενικό χρόνο που έχουμε στη διάθεσή μας, είναι απολύτως αναγκαία η ολόψυχη στήριξη της πολιτικής τάξης που εκφράζει τα λεγόμενα αστικά κόμματα. Η διαχωριστική γραμμή είναι πλέον μεταξύ ευρωπαϊστών και αντιευρωπαϊστών.
Δεν υπάρχει κανένα περιθώριο για αναβολές, καθυστερήσεις και κομματικά τερτίπια στην παρούσα συγκυρία. Η στήριξη της κυβέρνησης Παπαδήμου είναι μονόδρομος. Κακοτράχαλος, ανηφορικός, δύσκολος, οδυνηρός, αλλά μονόδρομος. Δεν έχουμε δυνατότητα να διαλέξουμε οτιδήποτε διαφορετικό. Μπορεί να μας τρώει η ανασφάλεια και το μέλλον να είναι ακαθόριστο μπροστά μας, αλλά αν είμαστε η μοναδική χώρα που θα φύγει από την Ευρωζώνη, δεν θα υπάρχει μέλλον. Είναι πικρό το ποτήρι που πίνουμε στην Ευρωζώνη, θα είναι όμως φαρμάκι έξω από αυτήν. Τώρα παίζουμε το τελευταίο χαρτί μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου