Να χρεοκοπήσει κανείς ή να μην χρεοκοπήσει? και αν ναι πότε και με πιο τρόπο?
Η απάντηση στα ερωτήματα αυτά δεν είναι καθόλου εύκολη, ούτε φυσικά είναι εύκολο ακόμα κι αν βρεθεί, να ακολουθηθεί από την πλειοψηφία των Ελλήνων.
Σε κάποια σημεία οδηγούμαι σε σκέψεις ατέρμονες και άλυτες, αφού για παράδειγμα όταν μελετώ το ενδεχόμενο της συντεταγμένης χρεοκοπίας, ουσιαστικά βλέπω πως απαιτείται μια οργανωτικότητα, υποδομές, και αξιοπιστία του Κράτους που δεν είχαμε ποτέ. Άσε που αν ήταν το Κράτος μας ικανό να χρεοκοπήσει συντεταγμένα, δεν θα φτάναμε ποτέ εδώ.
Σε άλλα πάλι θέματα αδυνατώ να υπολογίσω τι θα σήμαινε η χρεοκοπία για τα εξαγώγιμα Ελληνικά προϊόντα αφού θα υπήρχε φυσικά το προσόν της υποτίμησης, αλλά τι επίπτωση θα είχε η αποκοπή του Ελληνικού τραπεζικού συστήματος από το παγκόσμιο, και τι penalty's θα πλήρωναν οι ενδιαφερόμενοι για τις μετατροπές από και προς ένα νόμισμα που για το παγκόσμιο σύστημα συναλλαγών, δεν θα υπήρχε?
Επίσης πολύ συχνά δεν μπορώ να καταλάβω πως θα αντιδρούσε η εσωτερική αγορά σχετικά με το νέο μας νόμισμα, θα το αγκάλιαζε η θα το απέρριπτε?
Ακόμη είναι αδύνατο να υπολογισθεί το πως θα κινούνταν η υποθετική μεταπτωχευτική Κυβέρνηση που θα είχε από τη μια τη λογική να της λέει πως πρέπει να προχωρήσει με λιγότερο και αποτελεσματικότερο Κράτος, και την εθισμένη στην σοσιαλοκαπηλεία λαϊκή μάζα να πιέζει για Κρατικοποίηση των πάντων. Λογική η δημαγωγία λοιπόν? Εδώ και πάρα πολλά χρόνια ο Ελληνικός Λαός ψηφίζει απαρέγκλιτα και συντριπτικά τις δημαγωγικές χίμαιρες χωρίς να ενδιαφέρεται για το μέλλον των ίδιων των παιδιών του, τι θα μας κάνει να ελπίζουμε ότι ο ίδιος Λαός επιτέλους άλλαξε?
Όσον αφορά το πότε φυσικά τα πράγματα είναι πιο εύκολα. Όποτε κι αν χρεοκοπήσει κανείς, το ίδιο είναι αφού καμιά ρήτρα δεν εκπληρώνεται τελικά αν δεν το θέλει ο δηλώσας την πτώχευση. Λένε πολλοί ότι η υπαγωγή στο βρεταννικό δίκαιο θα μας κάνει να χρωστάμε και αφού πτωχεύσουμε, αλλά αυτό είναι λάθος. Στην πραγματικότητα το δικό μας είναι το χειρότερο πτωχευτικό δίκαιο της Ευρώπης δεδομένου ότι διαμορφώθηκε από τους πλέον αργυρώνητους πολιτικούς της Ευρώπης και εφαρμόζεται στον πλέον αμόρφωτο οικονομικά Λαό της Ευρώπης.
Με πιο απλά λόγια, η υπαγωγή στο Βρεταννικό δίκαιο δεν γίνεται επειδή οι δανειστές επιθυμούν να εξασφαλισθούν σε περίπτωση χρεοκοπίας, αλλά για να είναι σίγουροι ότι σε περίπτωση που η Ελλάδα δεν πτωχεύσει, θα μπορούν να ελπίζουν σε μια δικαιοσύνη που δεν έχει τις παθογένειες και τον Κρατικισμό της Ελληνικής, αλλά την αξιοπιστία και την εγκυρότητα της Βρεταννικής.
Υπάρχει όμως μια παράμετρος που δεν υπολογίσαμε όσον αφορά το πότε είναι προτιμότερο να πτωχεύσουμε. Είναι η παράμετρος ελπίδα. Δηλαδή όσο υπάρχει φως στο τούνελ καλό είναι να περιμένει κανείς, αν όμως είναι βέβαιο ότι δεν υπάρχει ελπίδα τότε πρέπει να βιαστεί να προετοιμαστεί και αγοράζοντας χρόνο, να εξασφαλίσει την όσο το δυνατόν πιο βελούδινη πτώχευση.
Με πιο απλά λόγια, αν είμαστε σίγουροι πως δεν θα τα καταφέρουμε με οποιοδήποτε κούρεμα χρεών, τότε τουλάχιστον ας προετοιμαστούμε για την πτώχευση. Αν πιστεύουμε ότι είναι δυνατό με μείωση του χρέους και ψαλίδισμα των αναγκών του Κράτους να τα καταφέρουμε, ας πάψουμε τις γκρίνιες κι ας στρωθούμε στη δουλειά. Περιμένοντας το θαύμα δεν σώθηκε ποτέ κανείς....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου