Για όσους δεν θυμούνται, το 1984 η Νέα Δημοκρατία έκανε μια επιλογή ηγεσίας ανάμεσα στον κ. Μητσοτάκη και τον κ. Στεφανόπουλο, η οποία στην πραγματικότητα ήταν και επιλογή πορείας. Το θεμελιώδες κριτήριο των βουλευτών της Ν.Δ. που αποτελούσαν το εκλογικό σώμα σε αυτήν την εκλογή, ήταν «να βρούμε κάποιον τόσο πολιτικάντη όσο ο Παπανδρέου». Η έκφραση «πολιτικάντης» αποτελεί ήπια απόδοση του χαρακτηρισμού που απέδιδαν στον τότε πρωθυπουργό και που επιθυμούσαν να έχει και ο νέος αρχηγός της Ν.Δ. Ακόμα περισσότερο θυμόμαστε όλοι ότι ένα άλλο κριτήριο άσκησης του δικαιώματος των βουλευτών της Ν.Δ. τότε ήταν πώς θα «τιμωρήσουν» τον Καραμανλή, που κατά τα θρυλούμενα «ευθυνόταν» για την επιλογή του Γεωργίου Ράλλη, αντί του Ευαγγέλου Αβέρωφ. Στην επιλογή αρχηγού του 1984 είχε πρωτοστατήσει με αυτή τη λογική ο κ. Σαμαράς, σημερινός αρχηγός της Ν.Δ. Ο ίδιος που λίγα χρόνια αργότερα πρωτοστάστησε και στην πτώση της κυβέρνησης της οποίας ηγείτο ο αρχηγός που είχε επιλέξει το 1984 και ο ίδιος που αργότερα πάλι ψήφισε στη Βουλή τον κ. Στεφανόπουλο για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, για να μην υποχρεωθεί αυτός και το νέο πλέον κόμμα του σε εκλογές σε χρόνο ασύμφορο.
Ποια ήταν η συνέπεια αυτών των επιλογών; Η Ν.Δ. μπολιάστηκε με τη λογική του αντι-ΠΑΣΟΚ. Το ζητούμενο δεν ήταν πλέον να ανατρέψει την εξωφρενική πολιτική του ΠΑΣΟΚ που μας έφερε στο σημείο που τώρα είμαστε, αλλά πώς θα αποκτήσει τη «θαυμαστή ικανότητα» του Ανδρέα Παπανδρέου να μαγεύει τα πλήθη. Και το πέτυχε. Εγινε ένα πιστό αντίγραφο, σε τέτοιο βαθμό που κάθε φωνή αντίστασης στην πορεία αυτή εξοβελίστηκε. Ετσι η Ν.Δ. επέλεξε να διαγράψει τον κ. Μάνο και να τιμά τον προστάτη των συντεχνιών κ. Μανόλη, που επί Κώστα Καραμανλή πρωτοστατούσε σε κάθε προσπάθεια λήψης ανασταλτικών της καταστροφής μέτρων. Ετσι ο Κώστας Καραμανλής κατέστη και εν μέρει κατέστησε εαυτόν επί πενταετία θεατή των «πολιτικά εχεφρόνων» οπαδών της ακινησίας, του πολιτικού σχετικισμού και άγονου τακτικισμού. Γιατί πλέον η Ν.Δ. δεν είχε μόνο μάθει να ζει στον βάλτο, αλλά δεν μπορούσε να ζήσει έξω από αυτόν.
Αυτή η Ν.Δ., όχι η Ν.Δ. του Κωνσταντίνου Καραμανλή, υπάρχει σήμερα. Στην πραγματικότητα η Ν.Δ. καλείται και πρέπει πρωτίστως να υπερβεί, για να θυμηθούμε τον Σαμαρά του 1993, τον εαυτό της. Πρέπει η νομή της εξουσίας να μπει σε δεύτερη μοίρα μπροστά στο εθνικό συμφέρον και οι πρωτόγονοι γραφικοί λεονταρισμοί των εθνικοπαραφρόνων σε δεύτερη μοίρα μπροστά στον πραγματικό πατριωτισμό. Μπορεί να το πετύχει αυτό η Ν.Δ.; Εδώ κρίνονται οι ηγέτες. Κόντρα στο ρεύμα και κόντρα στο ίδιο τους το παρελθόν. Με μεγάλες αποφάσεις και όχι μεγάλα λόγια. Ο Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος έχει δώσει με την πολιτική του πορεία ένα λαμπρό παράδειγμα σωστής ιεράρχησης αξιών και το πρόσφατο άρθρο του αυτό εκφράζει. Μακάρι να έχει μιμητές. Αλλά αν υπήρχαν δεν θα ήχαν φανεί μέχρι τώρα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου