Για μια ακόμη φορά σύμπας ο ελληνισμός αναρωτιέται: «Μα πώς μπορεί να έγινε αυτό στο ΟΑΚΑ;» Μεγάλη λύπη εκφράζουν οι πολιτικοί, φρίττουν οι αθλητικοί παράγοντες, ελεεινολογούν τα ΜΜΕ και η ζωή θα συνεχιστεί σαν πρώτα. Μέχρι να γίνουν τα επόμενα επεισόδια σε κάποιο γήπεδο και ίσως να θρηνήσουμε (πάλι) ένα νεκρό. Κατόπιν θα ξαναρχίσει το ίδιο γαϊτανάκι: δηλώσεις επί δηλώσεων, όρκοι για πάταξη της βίας και τα λοιπά, και τα λοιπά, και τα λοιπά...
Πρόβλημα δεν είναι μόνο οι χουλιγκάνοι στα γήπεδα. Είναι η διάχυτη ανομία και η άρνησή μας να της αντιπαρατεθούμε. Κι αυτό δεν αφορά μόνο την πολιτική ηγεσία· αφορά και την κοινωνία που κλείνει τα μάτια. Η παρανομία είναι είτε μαγκιά, είτε (τσάμπα) ανυπακοή, είτε αναγκαίο κακό, είτε -χειρότερα- πολιτική στόχευση. Και η μία παρανομία οδηγεί στην άλλη, μέχρι να φτάσουμε να αναρωτιόμαστε: «Μα, πώς έγινε αυτό;»
Εγιναν πολλά τα τελευταία χρόνια που μας άφησαν με το στόμα ανοιχτό και το χειρότερο είναι ότι, επειδή ξεχνάμε, θα ξαναγίνουν. Ποιος θυμάται τον θρήνο για τα 21 παιδιά που χάθηκαν στα Τέμπη το 2002; Υπήρξαν δηλώσεις για καλύτερη αστυνόμευση των οδικών μεταφορών, ρεπορτάζ στα κανάλια για φορτία που δεν ήταν καλά δεμένα και το 2004 χάθηκαν άλλα επτά παιδιά στον Μαλιακό· πάλι από νταλίκα. Ξαναπάθαμε «ένα συγκλονισμό» αλλά το ερώτημα είναι: πότε θα το ξαναζήσουμε; Διότι και μετά τον θάνατο της Ηούς Ζερβουδάκη, από μηχανάκι σε πεζόδρομο, ουδείς τηρεί τον νόμο που απαγορεύει τα δίκυκλα στους πεζόδρομους. Και το χειρότερο: ουδείς ελέγχει.
Είδαμε (και πληρώσαμε) καταστροφές σε σχολεία και πανεπιστήμια κατά τη διάρκεια των περιοδικών καταλήψεων. Δεν συνελήφθη κανείς, ίσως για να μη διαταραχθεί η «ακαδημαϊκή ειρήνη», που λέει και η πρυτανεία του ΑΠΘ. Θα τις ξαναζήσουμε γιατί η παρανομία θεωρείται «επαναστατική» · και ως γνωστόν σ’ αυτή τη χώρα κάθε «επανάσταση» έχει προτεραιότητα έναντι του νόμου.
Συγκλονιστήκαμε από την πυρπόληση του κέντρου της Αθήνας τον Δεκέμβριο του 2008, τον θάνατο τριών αθώων ανθρώπων στη Μarfin το 2010 και την πυρπόληση των νεοκλασικών το 2011. Το γαϊτανάκι συνεχίζεται, όχι μόνο λόγω της αβελτηρίας των αστυνομικών αρχών, αλλά και της πρακτικής των συνδικαλιστών. Είναι χαρακτηριστικό ότι μια μέρα μετά τη δολοφονία των τριών στη Μarfin, οι συνδικαλιστές έκαναν και πάλι πορεία στο κέντρο της Αθήνας, στους ίδιους ακριβώς δρόμους και με την ίδια ανεπαρκή περιφρούρηση. Το ότι δεν ζούμε σε κάθε πορεία το μέγιστο κακό οφείλεται σε καθαρή τύχη· όχι προετοιμασία.
Είδαμε ένα μέλος του Κοινοβουλίου αιμόφυρτο από χτυπήματα τραμπούκων. Και αυτό το περιστατικό σκεπάστηκε από τη λήθη, ενώ άλλοι τραμπούκοι κάνουν αντισυγκεντρώσεις, πετούν γιαούρτια και αντικείμενα· όχι μόνο εναντίον πολιτικών, αλλά και τραγουδιστών. Πόσο θα αργήσει να ανάψουν τα αίματα στην απέναντι πλευρά και να ζήσουμε το ανείπωτο κακό;
Σε κάθε τομέα αυτής της χώρας υπάρχει ένα δυστύχημα που περιμένει να συμβεί. Κι αυτό διότι δεν μάθαμε ποτέ από τα προηγούμενα δυστυχήματα. Θεωρούμε την τήρηση των νόμων κάτι σαν συντήρηση και τους κανόνες ασφάλειας περιττούς. Κι έτσι κάθε λίγο και λιγάκι θα αναρωτιόμαστε: «Μα πώς μπόρεσε να συμβεί αυτό;».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου