Κέρδη 95 δισ. ευρώ ετησίως θα έχει η ευρωπαϊκή οικονομία αν οι πολιτικοί αποφασίσουν να επιτρέψουν μια ελεγχόμενη χρεοκοπία της Ελλάδας. Οπως σημειώνουν οι ακαδημαϊκοί Τζον Ντάνιελσον του London School of Economics και Γκάσπερ ντε Βρις του Erasmus School of Economics και Duisenberg School of Finance, οι επιλογές των Ευρωπαίων πολιτικών τις επόμενες εβδομάδες είναι πιθανό να καθορίσουν τη μελλοντική ευμάρεια της Ευρώπης. Οπως σημειώνουν χαρακτηριστικά, ή θα θρέψουν την κρίση με άγνοια, πολιτική διαφωνία και αδράνεια –το σενάριο της στρουθοκαμήλου, όπως το ονομάζουν– ή θα αναγνωρίσουν την πραγματικότητα, αντιμετωπίζοντας το κόστος της αναδιάρθρωσης και αίροντας την αβεβαιότητα. Το δεύτερο σενάριο –«του ρεαλισμού»– θα έχει ως αποτέλεσμα μια αύξηση του ευρωπαϊκού ΑΕΠ κατά 22% την επόμενη εικοσαετία, σε σχέση με το αν θα επιλεγεί ο στρουθοκαμηλισμός.
Οι δύο οικονομολόγοι εστιάζουν τους υπολογισμούς τους στο μακροοικονομικό κόστος – δηλαδή τη διαφορά στον ρυθμό ανάπτυξης μεταξύ των δύο σεναρίων. Αυτό επιχειρείται για πρώτη φορά, καθώς μέχρι τώρα οι προσεγγίσεις του κόστους μιας ελληνικής χρεοκοπίας είναι μικροοικονομικές, και βασίζονται στην έκθεση του χρηματοοικονομικού κλάδου στα ελληνικά ομόλογα ώστε να υπολογίσουν το κόστος των πιθανών διαγραφών. Ειδικά για την Ελλάδα, υπολογίζουν τη διαγραφή του χρέους της στα 210 δισ. ευρώ, ενώ για την Πορτογαλία στα 40 δισ. ευρώ. Θα ακολουθήσει ανακεφαλαιοποίηση κάποιων τραπεζών, αν και θεωρούν το κόστος των 300 δισ. ευρώ που αναφέρει το ΔΝΤ υπερβολικό.
Στη προσέγγισή τους συγκρίνουν τη μέχρι σήμερα αργή ανταπόκριση της Ευρωζώνης με τον τρόπο που χειρίστηκε η Ιαπωνία την κρίση στην αρχή της δεκαετίας του ’90: Ελπίζοντας για το καλύτερο, σχεδιάζοντας μερικές διασώσεις, εξωραΐζοντας δάνεια και επιχειρώντας να διασφαλίσει το status quo. Οπως σημειώνουν, αυτό δημιούργησε τράπεζες-ζόμπι, προκαλώντας χρόνια αποπληθωρισμού και οικονομικής στασιμότητας. Το κόστος για την Ιαπωνία έχει υπολογιστεί, και ανέρχεται σε 0,67% του ΑΕΠ ετησίως τις δύο τελευταίες δεκαετίας – κάτι που θεωρούν λογικό υπολογισμό και για την Ευρώπη, λόγω της αβεβαιότητας σχετικά με την πολιτική βούληση να αντιμετωπιστεί η κρίση και την έκθεση των εμπορικών τραπεζών.
Όπως προειδοποιούν, αυτό θα οδηγήσει σε απροθυμία του ιδιωτικού κλάδου να επενδύσει. Υπάρχει μάλιστα φόβος να δημιουργηθούν και στην Ευρώπη τράπεζες-ζόμπι, καθώς η ΕΚΤ καθίσταται ο δανειστής για πολλές τράπεζες ακόμη και για εθνικές κυβερνήσεις. Αυτό οδηγεί σε έναν φαύλο κύκλο μεταξύ μείωσης της ρευστότητας, του δανεισμού και της ανάπτυξης.
Η αναδιάρθρωση του χρέους της Ελλάδας θα σπάσει αυτό το αδιέξοδο, εκτιμούν οι δύο ακαδημαϊκοί. Αυτή είναι προτιμότερο βέβαια να γίνει με οργανωμένο τρόπο, σε αντίθεση με τη χαοτική χρεοκοπία στην οποία θα μπορούσε να οδηγήσει η προσέγγιση της στρουθοκάμηλου. Οι Αρχές θα πρέπει να προβλέψουν την προστασία άλλων χωρών, αντιμετωπίζοντας πιθανά προβλήματα ρευστότητας στην Ιταλία και την Ισπανία. Το ΔΝΤ επίσης θα πρέπει να συνεισφέρει, καθώς όπως σημειώνουν είναι σημαντικό η ΕΚΤ να μη συνεχίσει να χρησιμοποιείται για την προσφορά ρευστότητας και διάσωσης, αφού η αξιοπιστία της αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την ανάπτυξη της Ευρωζώνης.
Επανεκκίνηση
Οπως καταλήγουν, η Eυρωπαϊκή Ενωση πρέπει να αναγνωρίσει την πραγματικότητα και να επιτρέψει την αναδιάρθρωση του ελληνικού και πιθανώς του πορτογαλικού χρέους, δίνοντας στις δύο χώρες τη δυνατότητα μιας επανεκκίνησης αν κάνουν τις σωστές προσαρμογές στην οικονομία τους. Αυτό θα είναι καλό και για την ευρωπαϊκή οικονομία και για τις εμπλεκόμενες χώρες, εκτιμούν. Σε αυτή την περίπτωση, υποθέτουν ότι η ανάπτυξη των επόμενων είκοσι ετών θα είναι αντίστοιχη με εκείνη των τελευταίων είκοσι, της τάξης του 1,67% ετησίως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου