Οταν τις προάλλες η Αγκελα Μέρκελ είπε ότι ούτε οι Ελληνες ούτε η διεθνής κοινότητα κατάφεραν να σταθεροποιήσουν την κρίση στην Ελλάδα, πολλοί ερμήνευσαν τη δήλωση ως παραδοχή ότι η συνταγή του Μνημονίου ήταν λανθασμένη. Εννοούν προφανώς ότι η γερμανική πλευρά έχει καταλάβει πως η πολιτική της λιτότητας δεν βγαίνει, ωστόσο η συνέχεια δεν τους δικαιώνει κρίνοντας από τις απαιτήσεις της τρόικας, ενόψει της νέας δανειακής σύμβασης. Ο κατάλογος των προαπαιτούμενων που έδωσε στην ελληνική πλευρά αποπνέει αυστηρή προσήλωση στη λιτότητα και στις μεταρρυθμίσεις. Με αυτή την έννοια, είναι αδύνατον να υποθέσουμε ότι άλλα εννοεί η Γερμανίδα καγκελάριος στο Βερολίνο και άλλα κάνει η τρόικα στην Αθήνα.
Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν ξέρουμε πόσα από τα προαπαιτούμενα της τρόικας για να ολοκληρωθεί η δανειακή σύμβαση είναι διατεθειμένοι να δεχθούν οι πολιτικοί αρχηγοί. Δεν γνωρίζουμε καν αν θα πραγματοποιηθεί η συνάντηση των τριών αρχηγών που υποτίθεται ότι στηρίζουν την κυβέρνηση με τον Λ. Παπαδήμο, ούτε βέβαια τι θα πράξει ο τελευταίος, αν δεν αποδεχθούν τις απαιτήσεις της τρόικας. Γιατί όπως τουλάχιστον το αντιλαμβανόμαστε, τα περιθώρια διαπραγμάτευσης είναι μηδαμινά και η συμφωνία για το PSI, το νέο Μνημόνιο, η δανειακή σύμβαση, ακόμη και η έγγραφη δέσμευση των αρχηγών, αποτελούν πακέτο προκειμένου να στεφθεί με επιτυχία η αποστολή που ανέλαβε ο σημερινός πρωθυπουργός. Επομένως αποκλείεται να πάρει επάνω του την ευθύνη της αποτυχίας, αν αυτή ανήκει σε άλλους…
Η αλήθεια είναι ότι αυτά που ζητάει η τρόικα δεν «καταπίνονται» εύκολα από τους πολιτικούς αρχηγούς και ιδιαίτερα από εκείνον που ήταν αρνητικός από την αρχή απέναντι στο Μνημόνιο ή τον άλλον, που η αρχικά θετική στάση του μεταλλάχθηκε σε αμφιθυμία, ανάλογα με τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων. Αλλά και ο τρίτος πώς μπορεί να δεχθεί την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών με προνομιούχες μετοχές, όταν είχε κάνει «σημαία» του τις κοινές και γι’ αυτό τον λόγο κατηγορούσε το τραπεζικό κατεστημένο για την αποκαθήλωσή του. Δύσκολα πράγματα όλα αυτά.
Είναι όμως επίσης αλήθεια ότι η χώρα κρέμεται πάνω από την άβυσσο και είναι υποχρεωμένη να δεχθεί πολλά για να μην της κόψουν το σχοινί. Ποιος πολιτικός αρχηγός θα πάρει την ευθύνη να τραβήξει το χαλί, ακόμη και αν διατηρεί πολλές ειλικρινείς (ίσως και σωστές) αμφιβολίες για την ορθότητα της πολιτικής που επιβάλλουν δανειστές και τρόικα. Λεφτά δεν υπάρχουν και δεν μπορούμε να βρούμε πουθενά, ενώ οι υποχρεώσεις του κράτους σε μισθούς, συντάξεις, αποπληρωμή ομολόγων τρέχουν. Ούτε φυσικά είναι μέθοδος η επιλογή των κομμάτων να μη στείλουν εκπροσώπους στη συνάντηση του Γ. Κουτρουμάνη με την τρόικα. Ο στρουθοκαμηλισμός δηλαδή σε όλο του το μεγαλείο, για να μπορούν να κραυγάζουν ανεύθυνα και δίχως να γνωρίζουν!
Η όλη κατάσταση πάντως θυμίζει «γόρδιο δεσμό» αυτή τη στιγμή. Ο Λ. Παπαδήμος θέλει να πάει στη σύνοδο κορυφής έχοντας κάτι στα χέρια του, αλλά είναι αμφίβολο αν θα το κατορθώσει. Η τρόικα επιμένει σε μια πολιτική που δεν είναι βέβαιο ότι αποδίδει, όπως φαίνεται και από την Πορτογαλία, όπου και εκεί θα απαιτηθεί δεύτερο πακέτο στήριξης. Η Ελλάδα είναι όντως «ειδική περίπτωση» και δεν δείχνει να επιθυμεί να στρώσει. Οι αρχηγοί των κομμάτων δεν εννοούν να δουν κατάματα την πραγματικότητα. Ο Ζ.-Κ. Γιουνκέρ διαβεβαιώνει ότι αποκλείεται να φύγει η Ελλάδα από την Ευρωζώνη, αλλά γερμανικές εφημερίδες («Ντι Βελτ», «Χάντελσμπλατ») προβάλλουν δημοσιεύματα που λένε ότι το Βερολίνο βλέπει ως λύση την ελληνική χρεοκοπία. Η Ουάσιγκτον όμως δεν θέλει τριγμούς μέχρι τις αμερικανικές εκλογές τον Νοέμβριο.
Τα πράγματα είναι εξαιρετικά πολύπλοκα λοιπόν, αλλά αυτό το γεγονός δεν προσφέρει εγγυήσεις σωτηρίας της Ελλάδας. Οσοι νομίζουν ότι η χώρα μπορεί να ξεφύγει από την καταστροφή με τερτίπια ή με την προσδοκία ότι κάποια στιγμή θα αλλάξει η πολιτική σε πανευρωπαϊκή κλίμακα και θα επωφεληθούμε είναι γελασμένοι. Η ισορροπία με το ένα πόδι πάνω στη μύτη της ακίδας δεν κρατάει πολύ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου