Καταστροφείς χωρίς αιτία!

Tης Tασουλας Kαραϊσκακη (Απο Καθημερινή)

Το περιστατικό διηγήθηκε φίλη που το έζησε, εμβρόντητη, από το μπαλκόνι του σπιτιού της. Τρεις κουκουλοφόροι σε γειτονιά της Αθήνας παραγγέλλουν πίτσα από κινητό. Οταν φτάνει ο διανομέας ξεπροβάλλουν οπλισμένοι με καδρόνια και τον χτυπούν με μανία μέχρι που σωριάζεται αιμόφυρτος στον δρόμο. Αρπάζουν τις πίτσες και εξαφανίζονται, αφήνοντας πίσω τους ένα πνιγηρό οδυνηρό «γιατί;». Κίνητρο της απρόκλητης επίθεσης δεν ήταν προφανώς η ληστεία, ούτε ο μεροκαματιάρης της ασφάλτου σύμβολο της κοινωνικής αδικίας. Προς τι η τυφλή βία; Εκτόνωση του αισθήματος του κοινωνικού αδιεξόδου, του κενού, έκρηξη απόγνωσης, οργής, ή νοσηρή διασκέδαση; Τι νόημα πολιτικό, κοινωνικό, μπορεί να παράγεται από τη φονική χρήση του καδρονιού, τι είδους «δικαιοσύνη» μπορεί να αποδίδεται με το αίμα; Τι μορφή επαναστατικότητας ενέχει ο τραυματισμός, γνωστών ή αγνώστων, οι εμπρησμοί, η καταστροφή δημόσιας ή ιδιωτικής περιουσίας;

Προϊόν ποιας σκοτεινής συγκυρίας είναι οι κουκουλοφόροι με το καδρόνι που ανοίγουν κεφάλια διανομέων, αλλοδαπών, ηλικιωμένων; Αρκεί ως εξήγηση το ότι σαν παιδιά έζησαν, όπως τα περισσότερα σήμερα, έξω από κάποιο φίλτρο προστασίας, εκτεθειμένα σε όλες τις εκφάνσεις της ενήλικης κοινωνίας, χαζεύοντας κτίρια να ανατινάζονται, αμάχους να διαμελίζονται, τράπεζες να ληστεύονται, αυτοκίνητα να καίγονται, γήπεδα να διαλύονται, πολιτικούς να αλληλοκαθυβρίζονται, ιθύνοντες να διεκδικούν ως όρνεα τη «λεία»; Τι τελικά είναι, απολωλότα πρόβατα, αυτόκλητοι τιμωροί ή καταστροφείς χωρίς αιτία;

Το μόνο που προκύπτει από τη δράση αυτών των ομάδων, αυτών των «πολεμικών μηχανών» σε ρόλο δυνάμεων της αστικής αταξίας, είναι ο τρόμος, το σκοτάδι και ο σφετερισμός του δικαιώματος του άλλου να εκφράζεται, να υπάρχει.

Είναι γνωστή η γενική αποδιοργάνωση, η εκτεταμένη διαφθορά. Δεν έχουμε μάθει να ακολουθούμε κανόνες, και λίγα πράγματα δουλεύουν σωστά. Ωστόσο, τι είδους «θεραπεία» στην κατάσταση αυτή μπορεί να προσφέρει η αποσβολωτική γύμνια της βίας; Αμυνα απέναντι στην καταπίεση, την αυθαιρεσία, τον εκτραχηλισμό, τη βία είναι ο λόγος όχι οι τραμπουκισμοί και το αίμα. Η τυφλή βία δεν μπορεί να είναι φορέας καμιάς κοινωνικής αλλαγής. Αντίθετα απομακρύνει ένα τέτοιο ενδεχόμενο, αφού σπιλώνει και εξορίζει από τον δημόσιο χώρο κάθε μορφή αντίστασης στην αδικία.

Για να πάψει η καταστροφή, η αποσύνθεση να προεξάρχει των νόμων της ζωής δεν αρκεί η καταστολή, αλλά πρέπει να ακολουθείται και η παλιά συνταγή της κοινωνικής ευημερίας. Παιδεία, εργασία, μέλλον. Ομως σε ένα σύμπαν κοινωνικής αστασίας, σε έναν κόσμο όπου τίποτα δεν είναι στη θέση του, σε μια κοινωνία σε βαθιά και παρατεταμένη κρίση κανείς δεν ασχολείται με τη θετική πλευρά της ζωής.

Κι αυτό είναι που γεννά την τυφλή (αν και προβλέψιμη, εκτιμήσιμη, μετρήσιμη, απόλυτα εξαρτημένη από τα κοινωνικο-οικονομικά μεγέθη) βία. Οι κυνικοί με το καδρόνι ή τη βαριοπούλα, που την ασκούν, συνήθως διαφεύγουν, και αυτό είναι σοβαρό πρόβλημα. Ομως ακόμη σοβαρότερο είναι το ότι διαφεύγουν, και θα διαφεύγουν πάντα, οι ηθικοί υπεύθυνοι, οι «εγκέφαλοί» της.