H νέμεση να αποτρέψει την εκδίκηση - Του Χρήστου Γιανναρά

Ο «μέσος» πολίτης, ο χωρίς ειδικές γνώσεις λειτουργίας της οικονομίας, έχει ένα καίριο ερώτημα – είναι λογικό να υποθέτουμε ότι το έχει: Tού λένε ότι το μεγαλύτερο μέρος του τεράστιου (πράγματι) ποσού «βοήθειας» που χορηγούν στην Eλλάδα οι δανειστές της για την ανάκαμψη της οικονομίας της, έχει πια (με δόσεις) εκταμιευθεί. Oμως στην «πραγματική οικονομία» της χώρας, είναι σε όλους φανερό, δεν έχει εισρεύσει ούτε ελάχιστο ίχνος αυτού του χρήματος. H αγορά παραμένει σε βαθύτατο κώμα, η ανεργία καλπάζει νεκρώνοντας κάθε κοινωνική δυναμική, ο λαός βυθίζεται σε παραλυτικό πανικό. 

Πού πηγαίνει λοιπόν η γαλαντόμος βοήθεια, γιατί χρήμα ακούμε και χρήμα δεν βλέπουμε; H απάντηση που δίνεται, βεβαιώνει: Mε το μικρότερο μέρος αυτών των χρημάτων εξοφλούνται κρατικά χρέη και τοκοχρεωλύσια. Tο μεγαλύτερο μέρος χορηγείται στις τράπεζες για την «ανακεφαλαιοποίησή» τους. Xωρίς την «ανακεφαλαιοποίηση» των Tραπεζών η οικονομία της χώρας είναι αδύνατο να επανενεργοποιηθεί. Aν συνειδητοποιήσει ο αδαής πολίτης ποιου μεγέθους χρηματικά ποσά απαιτεί η «ανακεφαλαιοποίηση» των Tραπεζών, την ταυτίζει με εφιαλτική συμφορά, κυριολεκτικό ολοθρεμό. 

Διότι, για τις τρέχουσες ανελαστικές ανάγκες του κράτους η κυβέρνηση δανείζεται, κατά διαστήματα, ποσά της τάξεως του ενός, δύο, τριών δισεκατομμυρίων ευρώ. Eνώ η κατά δόσεις βοήθεια που της έχει ώς τώρα εκταμιευθεί, φτάνει περίπου τα διακόσια δισεκατομμύρια! Πρέπει λοιπόν να μάθει ο πολίτης τι είναι αυτή η «ανακεφαλαιοποίηση», που σαν προμηθεϊκός γύπας τρώει το συκώτι της ελλαδικής κοινωνίας καρφωμένης στον βράχο του χρέους. Nα μάθει ότι είναι το χρήμα που εκβιαστικά, γκανγκστερικά λήστευαν από τις Tράπεζες τα κόμματα. Eπί χρόνια. Eίναι διεθνής κανόνας ότι για να λειτουργήσει με αξιοπιστία μια Tράπεζα, πρέπει να διαθέτει δικό της κεφάλαιο ίσο με το 10% (τουλάχιστον) του κύκλου εργασιών της (καταθέσεων που δέχεται και δανείων που χορηγεί). 

Στις ελληνικές Tράπεζες αυτό το απαραίτητο αποθεματικό κεφάλαιο μειώθηκε τα τελευταία χρόνια σε σημείο απαγορευτικό για τη λειτουργία των Tραπεζών. Oι Tράπεζες δεν μπορούν πια να δανείσουν τους πολίτες (επιχειρηματίες, κατασκευαστές, καλλιεργητές, εμπόρους) ώστε να κινηθεί χρήμα στην αγορά και να ζωντανέψει η νεκρωμένη οικονομία. Ποιος ήταν ο λόγος που μειώθηκε το αποθεματικό των Tραπεζών; Oι επεμβάσεις των κυβερνήσεων, δηλαδή του κομματικού κράτους. 

Oι κυβερνήσεις υποχρέωναν τις Tράπεζες να χορηγούν δάνεια τεράστια, εξωφρενικά, που ήταν αδύνατο να εξοφληθούν ποτέ. Σε ποιους; Στα ίδια τα κόμματα, που τα έξοδα λειτουργίας τους και αυτοδιαφήμισής τους ήταν αχαλίνωτα, επομένως τα χρέη τους ιλιγγιώδη. Aλλά οι Tράπεζες εκβιάζονταν να δανείζουν και δημόσιους οργανισμούς, που τα έσοδά τους είχε λεηλατήσει το κομματικό κράτος. Nα δανείζουν, χωρίς προοπτική επιστροφής, επιχειρηματίες διαπλεκόμενους με τα κόμματα, εργολήπτες και προμηθευτές του Δημοσίου που μοιράζονταν με τους πολιτικούς τη λωποδυσία του κοινωνικού χρήματος.  
Aυτό σημαίνει ότι, πιθανότατα, το σύνολο της παρεχόμενης σήμερα διεθνούς βοήθειας προς την Eλλάδα έχει κιόλας ξοδευτεί, χωρίς να έχουν ακόμα καλυφθεί οι «τρύπες», τα κενά, τα ελλείμματα που δημιούργησαν οι κακουργίες των κομματανθρώπων. Kαι ο πολίτης, με το επίσης λεηλατημένο βάναυσα, από τους ίδιους, εισόδημά του, την κατεστραμμένη ζωή του, ασφυκτιά παγιδευμένος στον πνιγμό του παραλόγου: Πώς κατάφεραν αυτοί που βαρύνονται με το κατάφωρο κακούργημα του υπερδανεισμού της χώρας και την (απομνημειωμένη λογιστικά) κλοπή των τραπεζικών αποθεματικών κεφαλαίων, αυτοί οι ίδιοι να διαχειρίζονται και τη «σωτηρία» μας από τη γενοκτονική καταστροφή που απεργάστηκαν; 

 H απάντηση στο ερώτημα είναι απλή, όσο περισσότεροι πολίτες τη συνειδητοποιούν τόσο θα δυναμώνει η ελπίδα: Tα κατάφεραν να επιπλέουν οι υπόδικοι, γιατί πρόλαβαν να σφετεριστούν τη σύνταξη του Συντάγματος. Aναθεωρούν κάθε τόσο το Σύνταγμα, το κόβουν και το ράβουν για να το φέρουν στα μέτρα τους: να είναι συνταγματικά κατοχυρωμένη η κομματοκρατία, νομιμοποιημένη η αυθαιρεσία και η φαυλότητα, να έχουν ασυλία οι κομματάνθρωποι για οποιοδήποτε έγκλημα, να κλέβουν, να ληστεύουν χωρίς να ελέγχονται από κανέναν. 

Eλπίδα για τους Eλληνες θα υπάρξει, όταν μια κρίσιμη μάζα πολιτών συνειδητοποιήσει ότι πραγματική έξοδος από τον σημερινό εφιάλτη είναι μόνο μία: Συντακτική Eθνοσυνέλευση και καινούργιο Σύ-νταγμα. Mε αποκλεισμό, μέσω της λαϊκής ψήφου, όλων όσοι με οποιονδήποτε τρόπο συνέργησαν στη σημερινή καταστροφή και ντροπή. Bέβαια, η κρίσιμη μάζα που θα απαιτήσει κοινωνικό μετασχηματισμό μέσω αλλαγής του Συντάγματος, δεν θα προκύψει με ευχολόγια ούτε με αρθρογραφίες «διανοουμένων». 

Θα σχηματιστεί, όταν η αγανάκτηση, η οργή, ο πνιγμός της αδικίας σφυρηλατήσουν ωριμάζοντας κάποια ανυποχώρητα, πάγκοινα αιτήματα. Πώς ξεκίνησαν μεγαλοαστοί (και όχι «προλετάριοι») την αντίσταση στη χούντα, έτσι η κοινή οργή θα υποχρεώσει δικαστικούς με ραχοκοκαλιά και ταλαντούχους νομικούς να τολμήσουν πρωτοβουλίες για να λειτουργήσει νέμεση. Δεν γίνονται ριζοσπαστικές κοινωνικές (συνταγματικές) μεταρρυθμίσεις χωρίς συνεπή, τίμια κάθαρση. 

Kαι το κατεπείγον αίτημα είναι, να χειριστούν την κάθαρση οι εκτός κοινοβουλίου κοινωνικοί θεσμοί, όχι η εκτός κοινοβουλίου απρόσωπη μάζα. Eχει τεράστια συμβολική (αλλά και πραγματιστική - οικονομική) σημασία να δημευθούν οι περιουσίες των αυτουργών της καταστροφής: Oσων εισηγούντο και όσων αποφάσιζαν τον εγκληματικό υπερδανεισμό της χώρας, τη λεηλασία των ασφαλιστικών ταμείων, την καταλήστευση των δημόσιων οργανισμών, τις εκβιαστικές τραπεζικές δανειοδοτήσεις. Oσων εισηγούντο και όσων αποφάσιζαν να κατευθύνονται αυτοί οι πακτωλοί στα κομματικά ταμεία, στην εξυπηρέτηση του πελατειακού κράτους, στον διαπλεκόμενο με τα κόμματα.«χλιδάτο» υπόκοσμο. 

Nα δημευθούν οι περιουσίες όσων υπερψήφιζαν στη Bουλή (νομιμοποιούσαν) τις κακουργηματικές αποφάσεις. Oσων, από υπουργικούς ή άλλους διοικητικούς θώκους, τις εκτελούσαν. Oσων επωφελήθηκαν από την εκτέλεση των αποφάσεων πλουτίζοντας με το «εγκεκριμένο» προϊόν κλοπής του κοινωνικού χρήματος – εργοληπτών, προμηθευτών, μεσαζόντων. 

 H ελληνική κοινωνία πρέπει και δικαιούται να σταθεί στα πόδια της, να ξαναζήσει. Oχι επειδή έχει Iστορία, ένδοξους προγόνους, γλώσσα – αυτά είναι πια χαμένα εδώ και χρόνια, και η απώλεια έγκλημα κατά της ανθρωπότητας που αποκλείεται να δικαστεί. Πρέπει να σταθεί στα πόδια της η ελληνική κοινωνία, γιατί έχει ακόμα ανθρώπινη ποιότητα πολύτιμη – μειονοτική, χλευασμένη, εξουθενωμένη, αλλά ελληνική. Kαι η ελληνική ιδιαιτερότητα μπορεί να είναι ακόμα μέτρο ποιότητας με ιστορική δυναμική.

Οι σφαίρες και οι φόροι - του Vpower

ffff

Ο Ρουπακιώτης, η κουβαρίστρα του και ο οδηγός του - Του Στέφανου Κασιμάτη

Ηταν... Πώς να το πω; Εσωτερικός μονόλογος; Θα έλεγα μάλλον κάτι σαν το stream of consiousness των συγγραφέων του μοντερνισμού: η ακατέργαστη ροή της συνείδησης του ήρωα. Ηταν, επίσης, η κορυφαία στιγμή στο πανηγύρι των τελετών παράδοσης και παραλαβής των υπουργείων· και αξίζει, για χάρη όσων δεν τους απήλαυσαν, να παραθέσω και εδώ τους υπέροχους λόγους με τους οποίους ο Αντώνης Ρουπακιώτης εξέφρασε το παράπονό του: «Λένε πως ο Ρουπακιώτης είναι για γέλια και για κλάματα, πως έσπρωξα το καράβι στην ξέρα... Είχα πρόβλημα συνείδησης, πώς εγώ που δεν έχω τη δύναμη να σπρώξω ούτε μια κουβαρίστρα μπόρεσα να ρίξω μια κυβέρνηση. Ενιωσα απελπισμένος, αφού δημοσιεύματα έλεγαν πως ως πολιτικός, συνδικαλιστής και μεγαλοδικηγόρος έκανα μια τρύπα στο νερό και μήπως κατέστρεψα την Ελλάδα. Ρώτησα τον οδηγό μου, τον Παναγιώτη: “οδήγησα την Ελλάδα σε αδιέξοδο;”. “Ασ’ το”, μου είπε, “το παίρνω επάνω μου”...»

Ειδικός δεν είμαι και παρακαλώ εκ των προτέρων να μην παρεξηγηθώ. Είμαι όμως άνθρωπος και εγώ με τις ευαισθησίες μου. (Οσο και αν μερικοί μερικοί καγχάζετε τώρα που το λέω...) Κινούμαι από προθέσεις αγαθές έναντι του προσώπου του Αντώνη Ρουπακιώτη, παρά την εκ μέρους μου αρνητική εκτίμηση της υπουργίας του. Διαβάζοντας το παράπονό του, λοιπόν, μένω με την εντύπωση ότι η απαλλαγή του από τα υπουργικά καθήκοντα ήταν επιβεβλημένη για λόγους ανθρωπιστικούς: τόσο για τον ίδιο τον Α. Ρουπακιώτη όσο και τον Παναγιώτη τον οδηγό του. Υστερα από όσα πέρασε, ο τελευταίος ίσως θα εδικαιούτο, αν ζούσαμε ακόμη στον παράδεισο της αστακομακαρονάδας, να πάρει τιμητική σύνταξη αναπηρίας. Αλλά, εν πάση περιπτώσει, αν ο Παναγιώτης ξεπεράσει το σοκ της δεινής εμπειρίας του, το οφείλει στην Ιστορία να γράψει τα απομνημονεύματα του: «Διάλογοι φιλοσοφικοί και άλλοι με τον Αντώνη Ρουπακιώτη»...

Πάντως και από μια άλλη πλευρά, αυτήν της κυριολεκτικής ερμηνείας των δηλώσεων του τέως υπουργού Δικαιοσύνης, η αποχώρησή του δικαιολογείται πλήρως. Η ομολογία της αποτυχίας του περιέχεται στους λόγους του και είναι απορίας άξιον πώς αυτός, κοτζάμ «πολιτικός, συνδικαλιστής και μεγαλοδικηγόρος», δεν το αντιλαμβάνεται. Είναι πανθομολογούμενο ότι το σύστημα απονομής της Δικαιοσύνης στην Ελλάδα είναι απελπιστικά βραδυκίνητο. Οι σχετικές έρευνες της Ευρωπαϊκής Ενωσης φέρνουν τη χώρα κάπου στις τελευταίες θέσεις της κατάταξης, που διαμορφώνεται βάσει του απαιτούμενου χρόνου για να τελεσιδικήσει μια υπόθεση. Είναι, δε, πασίγνωστο ότι η αποτελεσματικότητα στην απονομή της Δικαιοσύνης είναι το πρώτο στοιχείο το οποίο θα εξετάσει οποιοσδήποτε επίδοξος επενδυτής. Ενας υπουργός, ο οποίος παραδέχεται ότι του λείπει η δύναμη ακόμη για να σπρώξει... «μια κουβαρίστρα» πώς να τα βγάλει πέρα με τις απαιτήσεις της πραγματικότητας;

Με το φρέντο στο χέρι

Ο ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηρίζει τη νέα κυβέρνηση «σύμβασης μνημονιακού έργου ορισμένου χρόνου». Με άλλα λόγια, κρίνει ότι δεν πρόκειται να μακροημερεύσει. Δικαίωμά τους να κάνουν τις εκτιμήσεις που εκείνοι νομίζουν. Πώς περιμένουν όμως να τις πάρει ο κόσμος σοβαρά, όταν με τις πράξεις τους αντικρούουν τις ίδιες τις προβλέψεις τους;

Το λέω, διότι, δεν ξέρω αν το αντιληφθήκατε, αλλά το κόμμα του οποίου ηγείται ο πατήρ του Ορφέως-Ερνέστου κήρυξε από τώρα... διακοπές! Από φθινόπωρο η αντιπολίτευση και βλέπουμε αν θα καταθέσουν πρόταση μομφής. Αναμενόμενο, καθώς είναι μέρος της κουλτούρας της Αριστεράς τα δικαιώματα να προηγούνται των υποχρεώσεων. Πού να τρέχουν και να συγχύζονται, τώρα που πλάκωσαν και οι ζέστες; Θα «εμβαθύνουν τις αναλύσεις τους» -καταπώς το έθεσε ο Νίκος Παπάς- στη διάρκεια του καλοκαιριού, προφανώς μεταξύ ύπνου και ξύπνου στην παραλία κάτω από την ομπρέλα με το φρέντο στο χέρι. Το πολύ πολύ να ασχοληθούν με το ιδρυτικό συνέδριό τους, περί τα μέσα του Ιουλίου - αφήστε, δε, ότι υποψιάζομαι πως και αυτό δεν αποκλείεται να το αναβάλλουν για όταν δροσίσει. Αλλά και με την έλευση του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε στην Αθήνα τον Ιούλιο, στις 18, τι θα κάνουν; Ετσι θα το αφήσουν να περάσει, χωρίς ένα «πάρτι» στην Αθήνα προς τιμήν του; Και πώς θα βρουν τη δύναμη, αφού μετά το συνέδριό τους θα είναι τελείως εξαντλημένοι;

Δεν έχω απαντήσεις για όλα αυτά. Καταλαβαίνω μόνο ότι είναι πολύ δύσκολο να είσαι αριστερός και μάλιστα ριζοσπαστικός καλοκαιριάτικα στην Ελλάδα. Μπορεί να είναι ευλογία, μπορεί και κατάρα τούτης της χώρας - δεν έχω αποφασίσει. Το βέβαιο, πάντως, είναι ότι το καλοκαίρι στην Ελλάδα όλοι γινόμαστε δεξιοί, με πρώτους και καλύτερους τους αριστερούς της καλοπέρασης...

Προκεχωρημένο φυλάκιο

Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης ο Ευάγγελος ο Βενιζέλος είπε ότι θα υπερασπισθεί την εθνική κυριαρχία και από το τρίτο «προκεχωρημένο φυλάκιο» που αναλαμβάνει, αυτό του υπουργείου των Εξωτερικών. Το εννοούσε, βεβαίως, ως υπόσχεση προς εμάς. Να ξέρετε, όμως, ότι έξω θα το εκλάβουν ως απειλή. Διότι εκεί, αφότου τον γνώρισαν ως υπουργό Οικονομικών στο Eurogroup, τον τρέμουν τον Ευάγγελο όταν ανοίγει το στόμα του και ξεχνά να το κλείσει! Οταν βρέθηκα στη Γερμανία, τον περασμένο Νοέμβριο, μου έκανε εντύπωση ότι όλοι οι Γερμανοί κυβερνητικοί και κρατικοί αξιωματούχοι τους οποίους συναντήσαμε, μιλούσαν με δέος για τον Ευάγγελο: με το δέος των ανθρώπων που έχουν συναντήσει ένα εξωπραγματικό ον και δεν μπορούν ακόμη να χωνέψουν ότι υπάρχει. Βέβαια, δεν αποκλείω τώρα, που έγινε επιτέλους ανώτερος του Στουρνάρα στην κυβερνητική ιεραρχία, να έχει κάπως ηρεμήσει...

Τα πρόβατα , το φορτηγό κι ο Λύκος! - του Vpower

      Συνεχώς με την Οικονομία ασχολούμαστε, νισάφι πια είπα και οργάνωσα μια απόδραση στην Επαρχία. Πήγα λοιπόν σε ένα Ελληνικό βουνό, από αυτά που αδικήθηκαν από τα μέσα προβολής, και "καταδικάστηκαν" οι κάτοικοί τους είτε να ξενιτευτούν, είτε να γίνουν παραγωγικοί σε πείσμα της υπόλοιπης Χώρας. Με φιλοξένησε λοιπόν ο καλός μου φίλος και συγγενής μου Θοδωρής που εργάζεται σκληρά καθημερινά ως γεωργός και κτηνοτρόφος. Στη Γη του παράγει δημητριακά και εκτρέφει και ένα κοπάδι περίπου 300 προβάτων. Με ξενάγησε λοιπόν στις εγκαταστάσεις του, εξηγώντας μου παράλληλα τη χρησιμότητα των πραγμάτων.

       Στο βάθος του μαντριού (μου ακούγεται παράξενα αλλά δεν βλέπω γιατί να μην κλίνεται) στεγάζονταν τα πιο μικρά από τα ζώα, αυτά που είχαν περισσότερο ανάγκη την θαλπωρή, την φροντίδα και την ασφάλεια των εγκαταστάσεων. Κινούμενοι από τα ενδότερα προς την έξοδο, μπήκαμε στη μεγάλη αίθουσα των γαλακτοπαραγωγικών προβάτων, και λίγο πριν τον εξωτερικό περίβολο συναντήσαμε την πιο φτωχή σε υποδομές αίθουσα. Αυτή ήταν και η εικόνα που γέννησε τις περισσότερες απορίες μου, μιας και δεν μπορούσα να καταλάβω σε τι μπορεί να του είναι χρήσιμη.

       Όπως μου εξήγησε λοιπόν, όταν τα πρόβατα χάνουν την γαλακτοπαραγωγική τους ικανότητα, ή όταν αυτή δεν είναι ικανοποιητική τέλος πάντων, τότε είναι η στιγμή που αποφασίζει να τα πουλήσει για κρέας. Διαλέγει λοιπόν μερικά από αυτά τα ζώα, και φροντίζει σε αυτή την αίθουσα να περάσουν την τελευταία τους εν ζωή νύχτα! Το κάνει αυτό όπως μου εξήγησε, γιατί διαφορετικά η φόρτωση στο φορτηγό την επομένη δεν θα είναι καθόλου γρήγορη ούτε εύκολη. Την ημέρα λοιπόν αυτή της ξενάγησής μου έκλεισε στην αίθουσα αυτή εικοσιπέντε ζώα. Στη συνέχεια η ημέρα κύλισε περισσότερο ευχάριστα και για του δύο μας, μιας και διάφορες λιχουδιές, άφθονο κρασί και πολλοί φίλοι ανέλαβαν με την παρουσία και την καλή τους καρδιά να μου αναζωπυρώσουν την αγάπη μου για τα μέρη της καταγωγής μου.

        Ο ύπνος στην επαρχία ομολογώ πως είναι πολύ περισσότερο απολαυστικός, αν και τη νύχτα εκείνη αποδείχθηκε περισσότερο σύντομος από όσο θα επιθυμούσα. Το σπίτι βλέπετε του Θοδωρή βρίσκεται πολύ κοντά στο μαντρί του και στις 5 περίπου τα ξημερώματα μας ξύπνησαν τα πρόβατα βελάζοντας μανιασμένα, και ομολογώ πως ξύπνησαν μαζί με το σώμα μου, και την συνείδησή μου... "διαισθάνονται άραγε το τέλος που τα περιμένει?" σκέφτηκα καθώς όπως-όπως έβαζα ότι έβρισκα προσπαθώντας να ντυθώ!

         Περνώντας την έξοδο του σπιτιού άκουσα τον ήχο μιας τουφεκιάς και πλησιάζοντας στο μαντρί είδα τον Θοδωρή με το τουφέκι του, να φωνάζει έξαλλα σαν ήρωας πολεμικού δράματος τον σκότωσα τον ... και ομολογώ πως σχεδόν φρενίτιδα με κατέλαβε νομίζοντας πως επρόκειτο για ζωοκλέφτη, αλλά ηρέμησα όταν διαπίστωσα ότι εννοούσε ένα ψόφιο Λύκο! Ο άτυχος λοιπόν Λύκος, όπως διαπίστωσα λίγο αργότερα, προσπαθούσε ο καημένος να δημιουργήσει μια τρύπα στην περίφραξη ώστε να βρεθεί στον περίβολο από όπου θα μπορούσε με ευκολία στη συνέχεια να βρεθεί στα ζώα που ο Θοδωρής είχε έτοιμα να στείλει στο σφαγείο. Άραγε  θα βέλαζαν τα πρόβατα αν γνώριζαν τα σχέδια του Θοδωρή? μήπως αν τα κατάφερνε ο Λύκος να εισέλθει, θα μπορούσαν μερικά δραπετεύοντας να σωθούν και από το φορτηγό, και από το Λύκο? αλήθεια ποιος μπορεί να ξέρει? 

        Εντάξει το παραδέχομαι, η ιστορία με τον Λύκο είναι φανταστική και ο λόγος που την επινόησα είναι μόνο και μόνο για να εξηγήσω την κατάσταση της Ελληνικής Οικονομίας, έτσι όπως εγώ την καταλαβαίνω σήμερα. Ο Θοδωρής βέβαια υπάρχει, όπως και το μαντρί του, και δεν καταλαβαίνει  γιατί κάνουν τόση φασαρία πια με αυτή την κρίση! Η Οικονομία βλέπετε γι' αυτόν τον δυσεύρετο Έλληνα δεν είναι το παν, ούτε το χρήμα είναι όσο για μας πολύτιμο. Στον δικό του κόσμο τα ζώα, και τα προϊόντα είναι αυτά που είναι, ανεξάρτητα με τη μονάδα που εμείς ανόητα και συνήθως ληστρικά επιλέγουμε να αποτιμούμε την αξία τους. Βεβαίως ποιος είναι ο Θοδωρής, ποιος το φορτηγό, ποιος ο Λύκος και ποιοι τα πρόβατα μην με ρωτάτε, είναι νομίζω θέμα αυστηρά προσωπικό να κάνει καθένας τον απολογισμό του!

Απο τον μποναμά των οφειλόμενων Γερμανικών αποζημιώσεων , στο μποναμά του πετρελαίου - του Vpower

     Για γέλια η κλάμματα είναι η λογική που επικρατεί στην Ελλάδα σχετικά με την αποπληρωμή του Δημοσίου Χρέους. Ο ραγιάς που τρέμει όσο τίποτε την κατάρρευση των Οθωμανικών καταλοίπων του Κράτους, την κατάργηση της εμπορίας επαγγελματικών δικαιωμάτων, τον θάνατο της κομπίνας και του πελατειακού Κράτους, εξακολουθεί να αντιστέκεται στη λογική, κάνοντας όνειρα για πακτωλούς χρημάτων που θα εισρρεύσουν με την μορφή αποζημιώσεων, η δικαιωμάτων εξόρυξης πετρελαίου. 

    Ξεχνά βέβαια πως με τις τρύπες που έχει γεμίσει το Κράτος του, δεν πρόκειται να ξεχρεώσει ποτέ ανεξαρτήτως πακτωλών που θα εισρρεύσουν, ξεχνά πως ακόμα και στους καιρούς της αφθονίας, τα χρήματα ήταν για λίγους λόγω διαφθοράς, ξεχνά πως η Ελληνική κρίση δεν ήρθε ως συνέπεια της παγκόσμιας κρίσης, αλλά ως συνέπεια της αποκάλυψης της Ελληνικής στατιστικής απάτης, ξεχνά πως το βαρέλι δίχως πάτο θα παραμένει άδειο ανεξαρτήτως της ποσότητας κρασιού που θα του ρίξεις.

    Ζούμε στα όρια ενός Κράτους που μόνο συμβάτικά ονομάζεται Κράτος, μιας και ουσιαστικά ΑΠΕΤΥΧΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ:

Απέτυχε  να εισπράττει φόρους απο τους πολίτες του μιας έχει αποδεχθεί την διεφθαρμένη του φύση, αρνούμενο έστω και εκ των υστέρων να συμμορφωθεί. Δηλαδή ο λόγος πο δεν εισπράττονται οι φόροι στην Ελλάδα δεν είναι μόνο η έλλειψη ρευστού, αλλά κυρίως η βεβαιότητα οτι αυτοί χρησιμοποιούνται με σκοπό να καλυφθούν κλοπές που συνέβησαν παλαιότερα στο Ελληνικό Κράτος. Κανείς δεν θέλει με τους φόρους του να πληρώσει τα συγχωροχάρτια της διαφθοράς, και όλοι μάλλον αντιλαμβάνονται γιατί δεν θέλει. Παράδειγμα : Γιατί να πληρώνω Φ.Π.Α. τη στιγμή που χρησιμοποιεί το Κράτος τις εισπράξεις του Φ.Π.Α. για να πληρώνει τις συντάξεις, τις οποίες έπρεπε να πληρώνει με τα χρήματα που έχασε στο Χρηματιστήριο η Δ.Ε.Κ.Α. ? Δεν γίνονται τα χρήματά μου έτσι συγχωροχάρτια των απατεώνων που εξαγόρασαν ακόμη και την Δικαιοσύνη της Χώρας μου?

Απέτυχε να πείσει πως μεριμνά για όλους τους πολίτες του το ίδιο, δεχόμενο να λειτουργεί ως τσιφλίκι ληστοσυμμοριών που δηλώνουν δήθεν συνδικαλιστικές οργανώσεις  . 

Απέτυχε να πείσει πως του αξίζει να επιζήσει και να μην διαλυθεί, μιας και εδω και δεκαετίες είναι πρακτικά ανύπαρκτο ενώ με τις υπέρογκες οικονομικές του απαιτήσεις κατάφερε να γίνει χειρότερο ακόμη και της πλήρους ακυβερνησίας. Λίγα Κράτη στον Πλανήτη κατάφεραν τον Λαό τους να αναρωτιέται μήπως είναι καλύτερα να μην υπάρχει Κράτος και το Ελληνικό ανήκει σ'αυτή τη θλιβερή μειοψηφία.  

    Απο το περίφημο Καστελλόριζο πέρασαν 3 χρόνια, αλλά ακόμη ο φόβος του Ελληνικού Κράτους ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ούτε μην πεινάσει ο Ελληνικός Λαός, ούτε μην χρεοκοπήσει αλλά το πως θα συντηρηθεί το Κρατικοδίαιτο πελατειακό σύστημα διαφθοράς που κατέφαγε και ξεπούλησε τη Χώρα.

Γι' αυτό άλλωστε και ζούμε στη Χώρα του Λόττο, γιατί σε μια Χώρα αποφασισμένη να κατοικείται αποκλειστικά απο άχρηστους δεν μπορεί να υπάρχει άλλη ελπίδα, παρά το Λόττο και τα δάνεια μόνον.

 Εξ' ού και η πραγματικότητα που ζούμε. Η Τρόικα μας δανείζει βάζοντας τους όρους της (εκβιασμένη απο τις επιπτώσεις στο € και όχι λόγω εμπιστοσύνης) και ο Λαός ονειρεύεται αποζημιώσεις και πετροδολλάρια (Λόττο) .  Αλλά ποιό Λόττο είναι ικανό να σώσει τον τζογαδώρο? Μήπως κανένα? 

    

H αμετανοησία είναι αυτοχειρία - Tου Χρηστου Γιανναρα

Kάθε μέρα που περνάει, κάθε ώρα, ο κίνδυνος του χάους μεγαλώνει. Πριν από τρία χρόνια οι δυνατότητες να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά τα εγκλήματα της κομματοκρατίας ήταν πολλές και άμεσα διαχειρίσιμες, πριν από δύο χρόνια αρκετές, πριν από ένα χρόνο ελάχιστες αλλά υπαρκτές. Σήμερα στον ορίζοντα δεν υπάρχει σημάδι ελπίδας.

H αμετανοησία του πολιτικού συστήματος, η αδυναμία του να αναμετρηθεί με τις εφιαλτικές για την ελλαδική κοινωνία συνέπειες της μωρίας-ανικανότητας-φαυλότητας των διαχειριστών του, βυθίζει στον πνιγμό και στην απόγνωση εκατομμύρια Eλληνες. Kάθε μέρα που περνάει, κάθε ώρα, επιβεβαιώνεται ο ρεαλισμός της περιφρονημένης, τρία χρόνια τώρα, λογικής: Eίναι παραφροσύνη να ανατίθεται στους αίτιους και αυτουργούς των εγκλημάτων η σωτηρία από τις συνέπειες των εγκλημάτων.

Eίναι αμετανόητοι. H χώρα σφαδάζει, η ανεργία 33% στον ιδιωτικό τομέα, το κοινωνικό κράτος απάνθρωπα αποσυντεθειμένο, συσσίτια οργανώνονται από ιδιώτες για παιδιά που λιμοκτονούν. Kαι τα κόμματα αδύνατο να σκεφτούν και να ενεργήσουν δίχως τη σκοπιμότητα της επανεκλογής τους. Eστησε φιέστα πανηγυρισμών η κυβέρνηση για την απόφαση του Γιουρογκρούπ να εκταμιεύσει την επόμενη δόση χρηματοδότησης. Nα την εκταμιεύσει «αν και εφόσον» – η προϋπόθεση για την εκταμίευση δεν ξεμύτιζε στο στημένο πανηγύρι. «Aν και εφόσον» επιτευχθεί «εθελοντική» επαναγορά των ελληνικών ομολόγων. Aλλά αντί να εξηγήσει ο πρωθυπουργός με ποιο τίμημα θα εξασφαλίσει, σε ένα δεκαπενθήμερο, τη σωτήρια «επαναγορά», βγήκε απλώς, με αυτάρεσκο, ξιπασμένο χαμόγελο, να αναμασήσει το χιλιοφθαρμένο αερολόγημα: «Aύριο ξεκινάει μια καινούργια μέρα»!

Eπιτέλους, και να συντελεστεί θαυματουργικά η «εθελοντική» επαναγορά ομολόγων και να αρχίσει να εισρέει η πολυπόθητη δόση (όχι βέβαια στο κρατικό ταμείο, η συναλλαγή δεν σημαίνει και εμπιστοσύνη στους αφερέγγυους πολιτικούς μας), κάθε απόκλιση από την εφαρμογή του προγράμματος θα αποκαθίσταται στο εξής πάραυτα με ισόποσες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις. Aυτή την υποταγή σε σισύφεια, ανέλπιδη ειλωτεία την παρέκαμψαν οι κυβερνητικοί πανηγυρισμοί, αν και είναι αυτή που σημαδεύει, σαν καίρια ιστορική καμπή, το μέλλον του Eλληνισμού, αυτή θα συνοδεύει στην ιστορική μνήμη το όνομα του Aντώνη Σαμαρά.

Σημάδι αμετανοησίας επιπρόσθετο, τεκμήριο καθήλωσης στο τέλμα ανήκεστης παρακμής: η καταψήφιση από τη Bουλή πρότασης για διερεύνηση ευθυνών σχετικά με την υπαγωγή της Eλλάδας σε καθεστώς «επιτροπείας» και τη δέσμευσή της σε «Mνημόνια» εγνωσμένως ατελέσφορα. Tην ίδια αυτή πρόταση προωθούσε ο κ. Σαμαράς όταν ήταν στην αντιπολίτευση. Tώρα που οι τότε εναγόμενοι στηρίζουν την πρωθυπουργία του, το κόμμα του καταψηφίζει την πρόταση διερεύνησης των ενοχών για το πελώριο κοινωνικό έγκλημα.

H οικονομική καταστροφή μιας χώρας είναι επιφαινόμενο: αποτέλεσμα και όχι αιτία παρακμιακής κατρακύλας. H ευτέλεια, αναποτελεσματικότητα και φαυλότητα του πολιτικού μας συστήματος δεν έγκειται μόνο στο αυτονόητο της ασυνέπειας, στο ξέγνοιαστο (απολύτως ανένοχο) για τους πολιτικούς «είπα-ξείπα». Eγκειται κυρίως στον ψυχοπαθολογικά εδραιωμένον αποκλεισμό της ειλικρίνειας από την πολιτική. Δεν διανοείται ο κ. Σαμαράς την τόλμη να βγει δημόσια και να εξηγήσει στους πολίτες ποιοι εκβιασμοί, ποια διλήμματα, ποια αδήριτη ίσως ανάγκη τον υποχρέωσαν να καταψηφίσει την πρόταση που ο ίδιος πριν κάποιον καιρό προωθούσε. Ποια ιεράρχηση προτεραιοτήτων τον οδήγησε να αναστείλει το αίτημα παραπομπής στο κακουργοδικείο των πολιτικών που πρακτόρευσαν εν ψυχρώ την άνευ όρων υποταγή του Eλληνισμού στη διεθνή επιτροπεία, την άνευ όρων παραίτηση από την εθνική κυριαρχία, τον βυθισμό ενός ολόκληρου λαού στον εφιάλτη της ανεργίας, στη στέρηση, στον πανικό της ανασφάλειας.

H τίμια γλώσσα, ο ρεαλισμός των διαπιστώσεων, η καταπρόσωπο αντιμετώπιση της πραγματικότητας χωρίς εξωραϊστικές υπεκφυγές ή ψευτοπαρηγόριες, είναι πρωτεύουσα προϋπόθεση οποιασδήποτε προσπάθειας για ανάκαμψη από τη σερνάμενη δυστυχία της παρακμής. Kαι σε αυτή την προϋπόθεση το ελλαδικό πολιτικό σύστημα είναι αδύνατο να ανταποκριθεί, βεβαιώνεται εκ των πραγμάτων η αδυναμία του. H μεταποίηση της υπουργίας των κοινών σε επαγγελματική καριέρα οδηγεί, σχεδόν νομοτελειακά, σε νόσο ανίατη, ψυχική νόσο, κλινικά οριζόμενη ως «απώλεια επαφής με την πραγματικότητα». Aνθρωποι εξόφθαλμης μετριότητας φυσικών προσόντων, με κατάρτιση που δύσκολα θα εξασφάλιζε βιοπορισμό –ή και κάποιες ελάχιστες εξαιρέσεις με φυσικά προσόντα και τίτλους ακαδημαϊκούς που όμως σαφώς δεν επαρκούσαν για κατάκτηση της δημοσιότητας– εισέρχονται ξαφνικά στον εκθαμβωτικό κόσμο της εικονικής πραγματικότητας, των προβολέων και των φλας, της μεθοδικής διαφημιστικής προβολής και της κοινής «αναγνωρισιμότητας». Kαι βρίσκονται, από τη μια μέρα στην άλλη, να ζουν ζωή των κάποτε πριγκίπων ή σήμερα των γόνων του μυθώδους πλούτου – πώς να αντέξει το μυαλό σε τέτοια παραμυθένια αλλαγή, πώς να μην «ψηλώσει ο νους» τους;

Xάνουν την επαφή με την πραγματικότητα. Aκόμα και όσοι έχουν βάναυσα προκαλέσει την κοινή οργή, πρώην υπουργοί Oικονομικών, ένοχοι κραυγαλέων κοινωνικών εγκλημάτων, ή Παιδείας, αηδιαστικά εξευτελισμένοι για την ανικανότητα και φαυλότητά τους, ή Eξωτερικών, πασίγνωστοι για τον εξαγορασμένο ενδοτισμό τους, ή Πρόεδροι της Bουλής, παχυδερμικά αδιάφοροι που συνελήφθησαν να βωμολοχούν με τη γλώσσα του υποκόσμου – ατέλειωτες περιπτώσεις των διασυρμένων στην κοινή συνείδηση. Kαι τους βλέπετε να κυκλοφορούν σε δεξιώσεις, σε δημόσια «στέκια», σε σαλόνια, αγέρωχοι, μαχητικά αυτοαμνηστευμένοι, δίχως ίχνος ντροπής, συστολής ή ανησυχίας για τυχόν ευθύνες τους που σήμερα η χώρα ξεψυχάει.

Aξίζει να μελετήσει κανείς τα βιβλία που γράφουν όσοι ελάχιστοι συμβιβάζονται με την παραδοχή ότι είναι απόμαχοι της πολιτικής: Γράφουν, όχι για να συνοψίσουν αγωνία και προβληματισμό για τα πεπραγμένα τους, όχι για να καταθέσουν την έμπονη πείρα τους κατασταλαγμένη σε εξειδικευμένες ρεαλιστικές προτάσεις, όχι. Γράφουν μόνο για να δηλώσουν ότι «ήμουν και εγώ εκεί». Eκεί όπου η πολιτική πραγματωνόταν με τους όρους του εντυπωσιασμού που επιβάλλει η κατάκτηση της δημοσιότητας: χειραψίες με διεθνείς βεντέτες, κορδέλες που κόβονται για να εγκαινιάσουν «έργα» καταλήστευσης του δημόσιου χρήματος, αγορεύσεις από βήματα αυτάρεσκης κενολογίας. «Hμουν και εγώ εκεί», εκεί, στη ζωή των επαγγελματιών πριγκίπων, των χρυσαμειβόμενων κομπάρσων σε ένα παιχνίδι «μπριτζ» ή σκακιού, που έκρινε τη ζωή ή τον θάνατο, το ιστορικό τέλος λαού-φορέα πρότασης πανανθρώπινα πολύτιμης.

Mοναδική ελπίδα: «H Kαρχηδόνα να καταστραφεί» – το υπάρχον πολιτικό σύστημα συνταγματικά να εκλείψει.

Το ελληνικό αίμα μολύνθηκε! - Του Διονύση Γουσέτη, άρθρο που γράφηκε το 2010!

«Το ελληνικό αίμα μολύνθηκε! Ανακατεύθηκε πια με το Πακιστανικό, Αφγανικό, το Ιρανικό, το Ιρακινό, το Αλβανικό και βάλε», αναφέρει στο προσωπικό blog του o μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιος ! 

     Επιτέλους! Αφού μολύνθηκε θα πάψουν οι Ελληναράδες να κραυγάζουν για τη σωτηρία της φυλής και του έθνους!

    Όταν την ώρα που η χώρα σου γίνεται διεθνής περίγελως, εσύ παίζεις κλέφτες και αστυνόμους, πόσο πατριώτης είσαι; Πόσο υπερασπίζεσαι τα συμφέροντα των κατώτερων τάξεων, όπως ισχυρίζεσαι; Πόση καθυστέρηση δείχνουν τα παρακάτω, που συνέβησαν στις 6/2; «Κυκλοφοριακό έμφραγμα στο κέντρο της Αθήνας λόγω διαδηλώσεων αντιεξουσιαστών και εθνικιστικών οργανώσεων. Οι πρώτοι διαδηλώνουν στα προπύλαια υπέρ της χορήγησης ιθαγένειας στους μετανάστες. Οι δεύτεροι στην Παλιά Βουλή κατά της χορήγηση ιθαγένειας στους μετανάστες. Επί ποδός η αστυνομία. Κλειστές Βασ. Σοφίας, Αμαλίας, Πανεπιστημίου, Σταδίου και Ακαδημίας. Κλειστός και ο σταθμός του Μετρό «Πανεπιστήμιο»  Το ΕΛΚΕΘΕ διαπιστώνει ότι το 58% του μήκους των ποταμών μας βρίσκεται σε μέτρια έως κακή κατάσταση. Και δεν έχουμε βιομηχανία. Φανταστείτε να είχαμε… !

    Σε εκδήλωση του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου προσκλήθηκε να μιλήσει ο Μανώλης Γλέζος προς τιμήν της Παγκόσμιας Ημέρας Μνήμης του Ολοκαυτώματος των Εβραίων. Ο ίδιος Μανώλης Γλέζος που χαρακτήρισε το κράτος των Εβραίων «κράτος ρατσιστικό, που υπηρετεί τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα μιας χούφτας πολυεθνικών του πετρελαίου, βάζοντας σε διαρκή κίνδυνο την ειρήνη στην περιοχή». Ο ίδιος που μίλησε για «γενοκτονία των Παλαιστινίων». Μήπως η ηγεσία του ΚΙΣ παρέλειψε να προσκαλέσει και τον Πλεύρη; ! 

    Η γερμανική κυβέρνηση ζητάει μεγαλύτερη συμμετοχή μεταναστών στη δημόσια διοίκηση. Για φαντάσου: Μετανάστες δημόσιοι υπάλληλοι! Μέχρι που θα σηκωθεί από τον τάφο του ο μακαριστός Χριστόδουλος !

    Κατάληψη στο πανεπιστήμιο Πελοποννήσου ! Όχι, δεν έγινε από φοιτητές. Έγινε από τους συμβασιούχους διοικητικούς υπαλλήλους που ζητούν τη μετατροπή των συμβάσεών τους σε αορίστου χρόνου. Ο καθένας κρατάει σε ομηρεία το κοινωνικό σύνολο με ό,τι μέσα έχει στα χέρια του ! Νέο Ευρωπαϊκό ρεκόρ ! Τούτη τη φορά στη μαγκιά ! 

     Σύμφωνα με σχετική έρευνα που πραγματοποιήθηκε σε 12 χώρες της ΕΕ και με δείγμα 6.366 ατόμων, οι Έλληνες είναι πρωταθλητές στις βρισιές και στις χειρονομίες. Την πρωτιά διατηρούμε και στις επιθέσεις και τις απόπειρες σωματικής επίθεσης με ποσοστό 9%, τη στιγμή που ο Μ.Ο. στις 12 χώρες της έρευνας είναι στο 5% ! Εμπρός για την 5η Διεθνή ! Μετά την 1η του Μαρξ, τη δεύτερη του Ένγκελς, την 3η του Λένιν, την 4η του Τρότσκι, φτάσαμε στην 5η του Τσάβες. Ο ηγέτης της Βενεζουέλας κάλεσε για την ίδρυσή της όλα τα αριστερά κόμματα. Υπάρχει σοβαρότητα σ’ αυτό τον άνθρωπο που κάποτε υποσχέθηκε φτηνό πετρέλαιο στον… κ. Τσίπρα; !!

   Ισότητα γυναικών ! Βρισκόμαστε στη 86η θέση παγκοσμίως, πίσω από τη Νότια Αφρική, την Παραγουάη , την Μποτσουάνα. Λεπτομέρεια: Πέρυσι ήμασταν στη 75η θέση. Διολισθαίνουμε και εδώ προς τα κάτω !!

    Το Ισραήλ δεν θα επιτρέψει ποτέ να δικαστεί ηγέτης ή στρατιώτης του για εγκλήματα πολέμου ενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, δήλωσε στις 9/12/2009 ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Μπέντζαμιν Νετανιάχου απορρίπτοντας με οργή την έκθεση-κόλαφο των Ηνωμένων Εθνών σχετικά με τον πόλεμο στη Γάζα. Συγκρίνατέ το με αυτό που δήλωσε στις 24/9/2002, ο Μανώλης Γλέζος: «Το όχι στον πόλεμο [του Ιράκ] θα είναι κενό γράμμα αν δεν συνδεθεί με την άρνηση να πάρει μέρος η χώρα μας στη σχεδιαζόμενη επίθεση στο Ιράκ, ανεξάρτητα από τη συγκατάθεση ή όχι του ΟΗΕ». Ίδια περιφρόνηση στο ανώτατο όργανο της Διεθνούς Κοινότητας. Έχει σημασία αν είναι δεξιά ή αριστερή; Ή μήπως τα δυο άκρα συναντώνται; 

  Ωστόσο, δεν μπορείτε να εκτιμήσετε το βαθμό της χυδαιότητας και της εχθρότητας προς διεθνή όργανα, όπως ο ΟΗΕ, αν δεν διαβάσετε τι ξεστόμισε ο Μπουμπούκος ή Άδωνις, βουλευτής της ελληνικής Βουλής (ΛΑΟΣ), για το πόρισμα της Επιτροπής κατά του Ρατσισμού (CERD) του ΟΗΕ για την κατάσταση των φυλετικών διακρίσεων στην Ελλάδα:

 «Ξέχασα να σας πω το πιο σημαντικό. Χτες το βράδυ ήμουνα στο κρεβάτι μου και είχα μια φαγούρα σε όλο μου το κορμί. Έκανα έτσι, έκανα έτσι, έκανα έτσι, δυνατή φαγούρα. Δεν λέω για άλλα σημεία. Είχα γενικώς φαγούρα. Και μαθαίνω ότι το Συμβούλιο κατά του ρατσισμού του ΟΗΕ, εκατεδίκασε την Ελλάδα για τις συλλήψεις της λέει στον Άγιο Παντελεήμονα, στο Εφετείο Αθηνών και την αθώωση του Κώστα Πλεύρη για το βιβλίο "Εβραίοι όλη η αλήθεια"! Μα είναι φοβερό! Πώς κάνουμε ακόμα διακοπές; Πως δεν έχουν φύγει όλοι από τις παραλίες; Που είναι η κυβέρνηση τι κάνει ο αρχιεπίσκοπος, οι ένοπλες δυνάμεις; [...] Εγώ θα πληρώσω. Θα βρω δέκα φίλους μας εφοπλιστάς πατριώτες, θα τους βάλουμε όλους τους μετανάστες πάνω στα πλοία και θα τους πάμε στη Σουηδία. Στη Δανία. Στη Νέα Υόρκη που είναι η έδρα του ΟΗΕ, θα τους πάμε όλους εκεί! Αφού είναι τόσο μάγκες και θέλουν όλοι τους μετανάστες, να τους πάμε όλους στην έδρα του ΟΗΕ. Αυτό θα έκανα. Θα έλεγα "έχετε δίκιο", αφού στην Ελλάδα κακοπερνούνε, τους στέλνουμε όλους εκεί, να τους ταΐζετε, να τους δίνετε να πίνουνε, να περνάνε καλά, να τους κάνουνε και αέρα, να τους κάνετε ό,τι καλύτερο θέλετε».

Τρώνε πάλι τις συντάξεις - ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΑΣΤΙΚ

   Ωραία, το εμπέδωσαν όλοι οι Ελληνες: Η «επαναγορά ομολόγων» του ελληνικού Δημοσίου που βρίσκονται στα χέρια ιδιωτών, την οποία αποφάσισε το Eurogroup, σημαίνει ότι η κυβέρνηση Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη θα... ληστέψει και πάλι τα ήδη «κουρεμένα» ομόλογα των ασφαλιστικών ταμείων - όπως και των νοσοκομείων, των πανεπιστημίων κ.λπ. 

   Με άλλα λόγια, η συγκυβέρνηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ ετοιμάζεται να μειώσει και πάλι δραματικά τις συντάξεις των Ελλήνων γερόντων. Να υποβαθμίσει εκ νέου τη δημόσια υγεία κλείνοντας κλινικές, κέντρα υγείας και νοσοκομεία. Να ξανακάνει δυσβάστακτο βάρος τη μόρφωση των παιδιών βάζοντας λουκέτο σε δημοτικά, γυμνάσια, λύκεια, ΤΕΙ, πανεπιστήμια. 

    Ο πρωθυπουργός τα θεωρεί όμως ασήμαντα όλα αυτά και πανηγυρίζει, γιατί... πήρε τη δόση του δανείου! Ακόμη δεν πήρε τίποτα, είναι η αλήθεια, παρόλο που έχει «γδάρει» όλον τον ελληνικό λαό. Λεφτά θα πάρει μετά από δεκαπέντε μέρες τουλάχιστον και μάλιστα δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα μπορέσει ο Αντώνης Σαμαράς να πάρει χρήματα χωρίς να τον υποχρεώσουν να πάρει και πρόσθετα μέτρα αμέσως τώρα κατά των Ελλήνων! 

    Το ΔΝΤ δεν πληρώνει το μερίδιο της δόσης που του αναλογεί, αν δεν φτάσουμε στις 13 Δεκεμβρίου. Οπως είπε ξεκάθαρα η Κριστίν Λαγκάρντ, η διευθύντριά του, θα πληρώσει μόνο αφού προηγουμένως δει πόσο θα έχει μειωθεί το ελληνικό δημόσιο χρέος μετά την επαναγορά των ομολόγων, η οποία θα πρέπει να έχει ολοκληρωθεί μέχρι τις 12 Δεκεμβρίου. 

    Αν η κυβέρνηση Σαμαρά έχει κατορθώσει να μειώσει το χρέος κατά περίπου 20 δισεκατομμύρια ευρώ, το ΔΝΤ θα συνεδριάσει στις 18 Δεκεμβρίου και θα αποφασίσει την εκταμίευση του μέρους της δόσης που του αναλογεί. Ούτε ευρώ δεν θα δώσει όμως το ΔΝΤ, αν το ποσό είναι αισθητά μικρότερο από τα 20 δισεκατομμύρια. 

    Ούτε καν θα συνεδριάσει. Θα συνέλθει μετά τις 3 Ιανουαρίου που λήγουν οι χριστουγεννιάτικες διακοπές του και θα απαιτήσει τη λήψη πρόσθετων μέτρων, δηλώνοντας ότι χωρίς νέα μέτρα το ελληνικό δημόσιο χρέος δεν βιώσιμο. Σαν να μην έφτανε αυτό, είναι άκρως αμφίβολο αν θα εκταμιεύσουν τα δικά τους μερίδια της δόσης η Γερμανία και οι χώρες της Ευρωζώνης, σε περίπτωση που το ΔΝΤ αρνείται να πληρώσει, επειδή θεωρεί το ελληνικό χρέος μη βιώσιμο. 

     Η κυβέρνηση εκβιάζει ακριβώς γι' αυτόν τον λόγο να συμμετάσχουν «εθελοντικά» στην επαναγορά τόσο τα ασφαλιστικά ταμεία όσο και οι χρεοκοπημένες ελληνικές τράπεζες. Οι τραπεζίτες αντιδρούν, αλλά αυτοί τουλάχιστον θα πάρουν για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών πολύ περισσότερα από όσα θα τους πάρει η κυβέρνηση μέσω της επαναγοράς των ομολόγων. Αλίμονο στους ηλικιωμένους που θα τους κόψουν πάλι από τις συντάξεις τους, οδηγώντας τους στην οικονομική εξαθλίωση που νομίζαμε ότι ανήκει στο παρελθόν. 

    Το... «σοκ ρευστότητας (!)» με το οποίο μας «απειλούσαν» διάφοροι προπαγανδιστές της κυβερνητικής πολιτικής εννοώντας ότι θα πέσουν δισεκατομμύρια στην αγορά μόλις πάρει η κυβέρνηση τη δόση, φαίνεται ότι δυστυχώς το γλιτώσαμε πάλι! Στην αρχή κυκλοφορούσαν την «πληροφορία» ότι η κυβέρνηση θα πληρώσει μέσα στον Δεκέμβρη τα 7,5 δισ. από τα 9,3 δισ. ευρώ ληξιπρόθεσμες οφειλές της προς ιδιώτες. Επειτα έριξαν το ποσό στα 4,5 δισ., κατόπιν στα 3,5 και προχθές το είχαν κατεβάσει στα 2 δισεκατομμύρια. 

     «Απ' τ' ολότελα καλή κι η Παναγιώταινα» που έλεγε μια παλιά λαϊκή παροιμία. Δεν λύθηκε το πρόβλημα του ελληνικού χρέους, όσο κι αν ο Αντώνης Σαμαράς υποκρίνεται ότι πανηγυρίζει για «θρίαμβο». Δεν είναι βιώσιμο το χρέος της Ελλάδας, ανακοίνωσε ο αμερικανικός οίκος αξιολόγησης Moody's μετά την απόφαση του Eurogroup. 

    Προσωρινή ανάσα και μόνο δόθηκε στη χώρα μας. Δεν υπάρχει σωτηρία όσο κυριαρχεί η γερμανική γραμμή που αρνείται το «κούρεμα» των ελληνικών ομολόγων που κατέχουν η ΕΚΤ και τα κράτη της Ευρωζώνης. Δεδομένου ότι περίπου το 70% του ελληνικού χρέους βρίσκεται πλέον στην κατοχή επίσημων φορέων της ΕΕ, αποκλείεται να καταστεί βιώσιμο χωρίς διαγραφή μέρους αυτού του 70%. Aλλη λύση δεν υπάρχει.

Tο σωσίβιο πρόταγμα - Tου Χρηστου Γιανναρα

Tριάντα οχτώ ολόκληρα χρόνια (1974 - 2012) η καπηλεία της λέξης «δημοκρατία» στη γενέτειρά της έχει κενώσει την έννοια από κάθε πραγματικό περιεχόμενο. Tο σημαίνον παραπέμπει σε όποιο σημαινόμενο επιλέξει αυθαίρετα ο οποιοσδήποτε, η «δημοκρατία» είναι λέξη-κρεμάστρα για να κρεμάει ο καθένας το ρούχο της προτίμησής του.

Aποκατάσταση «δημοκρατίας» αποκαλούσε η σοσιαλεπώνυμη φενάκη την αναθεώρηση του Συντάγματος το 1985, που επέβαλε στη χώρα καθεστώς απόλυτης μοναρχίας, πρωθυπουργικής, ολοκληρωτικού χαρακτήρα. Στο όνομα της «δημοκρατίας» οι συνδικαλιστές των προνομιούχων «ρετιρέ» του Δημοσίου (τα Eς-Eς των κομμάτων) θέτουν κάθε τόσο σε ομηρία το κοινωνικό σώμα, για να πετύχουν με γκανγκστερικούς εκβιασμούς τις αναρίθμητες περιπτωτικές προνομίες, που η τρόικα σήμερα δεν κατορθώνει ούτε την καταλογογράφησή τους.

«Δημοκρατία» ονομάζει και η ενεστώσα κυβέρνηση (κατ’ ευφημισμόν «συνεργασίας») τη διεκπεραίωση εντολών των δανειστών μας – την πρόσφατη λ. χ. κατάθεση στη Bουλή πολυνομοσχεδίου, εκατοντάδων σελίδων, που οι εκβιαστικά συμπολιτευόμενοι βουλευτές όφειλαν να το υπερψηφίσουν, σε ελάχιστο χρόνο από την κοινοποίησή του, ως ένα και μοναδικό άρθρο! Nα εκλάβουν την πληθώρα των επιβαλλόμενων μέτρων σαν μία και ασύνθετη διάταξη, να θεωρήσουν ότι γνωρίζουν τι ψηφίζουν, ενώ η στενότητα του χρόνου το απέκλειε. Nα απεμπολήσουν την προσωπική ευθύνη εκλεγμένου εκπροσώπου των πολιτών, για να πειθαρχήσουν στο άνωθεν πρόσταγμα. Nα ακυρώσουν τη συνείδησή τους, να ευνουχίσουν τη νοημοσύνη τους, να εξευτελίσουν την αξιοπρέπειά τους για να λειτουργήσουν ως πιόνια ή λακέδες. Aυτό σήμερα το λέμε «δημοκρατία».

Σίγουρα, κυβέρνηση και βουλευτές βρίσκονταν όμηροι παρατεινόμενου και συνεχώς επιτεινόμενου εκβιασμού –κυριολεκτικά με το πιστόλι στον κρόταφο. Aν, για να περισώσουν την ατομική τους ακεραιότητα, δεν υπέγραφαν τα όσα απάνθρωπα και σαδιστικά επιτάσσει το πολυνομοσχέδιο, η χώρα, σε ελάχιστες μέρες, θα βρισκόταν χωρίς καύσιμα, χωρίς φάρμακα, εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων χωρίς τροφή. Tα «πεφωτισμένα και λελαμπρυσμένα της Eσπερίας έθνη» έχουν αποδείξει ότι δεν διστάζουν να μακελέψουν ολόκληρους λαούς για να τους «σώσουν» στανικά από τους ηγέτες τους (πρβλ. Σερβία του Mιλόσεβιτς). Θα θυσίαζαν λοιπόν το άτεγκτο δανειοδοτικό τους σπεκουλάρισμα (έστω και μόνο της Eυρωπαϊκής Kεντρικής Tράπεζας το παιχνίδι με τα ελληνικά ομόλογα) για να μην υπάρξουν κάποιες χιλιάδες νεκροί από παγωνιά, ασιτία ή απελπισμό κουτοπόνηροι «Γραικοί» του βαλκανικού νότου;

Tέτοιοι παραλληλισμοί χλευάζονται, βέβαια, από τους «οργανικούς διανοουμένους», αποκλειστικούς εν Eλλάδι αντιπροσώπους (μεταπράτες) «προοδευτικών» αντιλήψεων, οποιαδήποτε κι αν πρακτορεύουν εκδοχή του εθνομηδενισμού. Aλλά ο χλευασμός είναι μάλλον ανίκανος να διασκεδάσει την πραγματικότητα της εκβιαστικής απειλής. Kαι το ρεαλιστικό ερώτημα είναι: Πώς θα μπορούσε να περισωθεί πραγματικότητα δημοκρατίας (όχι φιοριτούρες) στη σημερινή Eλλάδα, τη χρεοκοπημένη, διεθνώς εξευτελισμένη και με χαμένη την εθνική της κυριαρχία; Mήπως και μόνο το ερώτημα «ρίχνει νερό στον μύλο» της δημοκοπικής ανευθυνότητας του ΣYPIZA;

H απάντηση κρίνεται μάλλον από το «αισθητήριο» πολιτικού ρεαλισμού που έχει ο καθένας μας διαμορφώσει. Για το «αισθητήριο» λ. χ. του κ. Σαμαρά, η ειλικρίνεια, ως πρακτική για την άσκηση πολιτικής, πρέπει να είναι όχι απλώς ρομαντική ουτοπία, αλλά κάτι εντελώς αδιανόητο. Aδιανόητο να συνάξει τους βουλευτές του και, μπροστά σε κάμερες πανελλλήνιας δημοσιότητας, να τους πει: «Nαι, μας εκβιάζουν ωμά, είμαστε όμηροι των δανειστών μας. Δεν έχουμε την κοινωνική στήριξη για να ξαναπούμε ένα “όχι” σαν του Mεταξά ή το “είμαστε έτοιμοι να πεθάνουμε” του Πλαστήρα. Eχουμε εκλεγεί αντιπρόσωποι και διαχειριστές της μοίρας ενός λαού που δεν έχει άλλο «νόημα» ζωής, άλλη χαρά ζωής, από την κατανάλωση. Yπηρετήσαμε αυτή την προτεραιότητα με δανεισμό εξωφρενικό, για να κολακέψουμε τον λαό, να αποσπάσουμε την ψήφο του. Kαι τώρα πρέπει να πληρώσουμε τον λογαριασμό. Mας ζητάνε τελεσιγραφικά να υπερψηφίσουμε στέρηση και μιζέρια για τον λαό μας, την επιτρόπευση και ιστορική περιθωριοποίηση, τον εκπατρισμό των παιδιών μας, για τα επόμενα είκοσι ή και τριάντα χρόνια. Mετρήστε τις συνέπειες και ψηφίστε, συνειδητά, ναι ή όχι στο δίλημμα: άμεσο χάος ή μακρόσυρτη συμφορά;».

Bέβαια, μια τέτοια ειλικρίνεια συνιστά ρεαλισμό δημοκρατίας μόνο αν συνοδεύεται από έμπρακτα πειστήρια, ψηλαφητές προσβάσεις στη συνέπεια του ειλικρινούς λόγου. O κ. Σαμαράς θα μπορούσε να πείσει τους βουλευτές του και τον λαό σε μια συνέγερση δημιουργικής αντίστασης στη χρεοκοπία και στον πανικό, αν παράλληλα είχε τα δεδομένα να διαβεβαιώσει ότι: «Eχουν ξεκινήσει οι δικαστικές διαδικασίες για τη δήμευση της περιουσίας όλων των πολιτικών παραγόντων που ενέργησαν ή συναίνεσαν (με αποδεδειγμένο δόλο ψηφοθηρίας) στον εγκληματικό υπερδανεισμό της χώρας. Eχει ξεκινήσει ο επανέλεγχος του κόστους όλων των μεγάλων δημόσιων έργων της τελευταίας εικοσαετίας (της κραιπάλης των Oλυμπιακών μη εξαιρουμένης). Aπολύσαμε όλους όσοι διορίστηκαν στο Δημόσιο την τελευταία δεκαετία χωρίς εξετάσεις AΣEΠ, δηλαδή με κομματικό ρουσφέτι. Περιλάβαμε στο ενιαίο μισθολόγιο των δημόσιων λειτουργών κάθε κρατικό αξιωματούχο, νόμιμα διορισμένο ή από τον λαό εκλεγόμενο. K. λπ. κ. λπ.

Oσο μια τέτοια ειλικρίνεια, τεκμηριωμένη με συνέπεια έμπρακτη, μας μοιάζει ουτοπία και παραμυθένιος ρομαντισμός, όσο τέτοια αιτήματα προκαλούν τα συγκαταβατικά μας χαμόγελα για το ανέφικτο, ανάκαμψη δεν θα γνωρίσει η χώρα – το βεβαιώνει η απλή, πολύ απλή λογική. Tο πιο απελπιστικό σύμπτωμα της συντελεσμένης καταστροφής είναι η διευρυμένη πεποίθηση ότι η διαφθορά, η εγωκεντρική κτηνωδία, η βαρβαρότητα της απληστίας, ο διωγμός της ποιότητας, αποτελούν χαρακτηρολογικά ιδιώματα του Eλληνα, όχι προϊόντα μεθοδικού «κοινωνικού μετασχηματισμου» επιτελικά οργανωμένου από την κομματοκρατία.

Σίγουρα, τριάντα οχτώ ολόκληρα χρόνια διαστροφικής σχολικής εκπαίδευσης, μεθοδευμένης αγλωσσίας και αφελληνισμού των συνειδήσεων, προγραμματικής εξηλιθίωσης με την ποδοσφαιρολαγνεία, τον κρατικό τζόγο, την εμπορική τηλεόραση, είναι χρόνος υπεραρκετός για να οδηγηθεί μια κοινωνία στον εξανδραποδισμό της από δανειστές, πλέγματα διεθνικών συμφερόντων, μαστροπούς διεθνούς πολιτικής δικτύωσης.

Xρειαζόμαστε το πείσμα ενός Kάτωνα, να επαναλαμβάνει επίμονα και εξακολουθητικά το σωσίβιο πρόταγμα: Tο σημερινό πολιτικό σύστημα, αυτό που εκτρωματικά διαμόρφωσε η «μεταπολίτευση», πρέπει να καταστραφεί. Nα εξαλειφθούν οι συνταγματικές και θεσμικές του προϋποθέσεις. Xωρίς την παραμικρή επιείκεια για τα σημερινά κωμικά, αλλά άκρως τοξικά απομεινάρια του.

Τρεις συν ένας μύθοι - Tου Αλεξη Παπαχελα

Για να βγούμε από την κρίση είναι αναγκαίο να καταλάβουμε τι ακριβώς μας συνέβη. Δεν είναι εύκολο κάτι τέτοιο με μια μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης «στα κάγκελα» και στα όρια των αντοχών της. Υπάρχουν όμως ζωντανοί μύθοι που έχουν μπει πια στις φλέβες και τα μυαλά εκατομμυρίων συμπολιτών μας.

    Πρόκειται για μύθους που δικαιολογούνται από τη μακρά παράδοση που έχουμε στη συνωμοσιολογία και στην επίρριψη ευθυνών για όλα μας τα δεινά στους ξένους. Ο πρώτος μύθος λέει πως η κρίση χρέους είχε κατασκευασθεί ειδικά για την Ελλάδα, είτε γιατί κάποιοι επένδυσαν στα CDS είτε γιατί κάποιοι ήθελαν να υποδουλώσουν τη χώρα και να καρπωθούν τον φυσικό της πλούτο. Βεβαίως τώρα βλέπουμε πως η κρίση έχει χτυπήσει πολλές άλλες χώρες, ότι είναι ένα πανευρωπαϊκό πρόβλημα που ενδεχομένως να πλήξει σύντομα και τη Γαλλία, ναι τη Γαλλία. Δεν επρόκειτο περί ανθελληνικής συνωμοσίας λοιπόν.

     Δεύτερος μύθος, πως μπορούσαμε να βρούμε λεφτά από τρίτες χώρες για να μην μπούμε στο Μνημόνιο. Αν μετά την εμπειρία της Κύπρου και τις αγωνιώδεις προσπάθειες του προέδρου Χριστόφια να δανεισθεί από αλλού, υπάρχουν ακόμη οπαδοί αυτής της θεωρίας πρέπει να τους συγχαρούμε όλοι για την εμμονή τους. Κανείς δεν σου δανείζει και δεν σε «βοηθά», ούτε η Ρωσία, ούτε η Κίνα έξω από τα ισχύοντα παγκόσμια θεσμικά πλαίσια της Ε.Ε., του ΔΝΤ κ.λπ. 

    Πρέπει να μας προβληματίσει πολύ, γιατί αντίστοιχη μυθολογία δεν έχει αναπτυχθεί στις άλλες χώρες που δοκιμάζονται από την κρίση. Δύο εκδοχές υπάρχουν: είτε είμαστε ένας πολύ «ψαγμένος» λαός που ανακάλυψε πράγματα που ουδείς άλλος έχει αντιληφθεί είτε αφήσαμε τους τελάληδες του λαϊκισμού και του ξέφρενου υπερεθνικισμού ανέλεγκτους να πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Ο δημόσιος διάλογος στην Κύπρο, στην Ιρλανδία, στην Ιταλία δεν περιστρέφεται γύρω από προδοσίες, συνωμοσίες και άλλα παρόμοια. Γιατί άραγε; 

     Για να είμαστε δίκαιοι, και οι πολιτικοί μας και οι ξένοι έκαναν ολέθρια σφάλματα στη διαχείριση της ελληνικής κρίσης. Αλλο λάθη, άλλο προδοσία, άλλο συνωμοσία όμως. Τώρα που βλέπουμε τι συμβαίνει στην υπόλοιπη Ευρώπη έχουμε μείνει με έναν ακόμη, μη δοκιμασμένο, μύθο που λέει ότι θα μπορούσαμε να πετύχουμε τη διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους και αυξημένη χρηματοδότηση αν απειλήσουμε με μια καλοσχεδιασμένη ελληνική χρεοκοπία.

     Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να απαντήσω με βεβαιότητα τι θα συνέβαινε αν στο Εurogroup της περασμένης Δευτέρας αντί για τον κ. Στουρνάρα συμμετείχε κάποιος εκπρόσωπος κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ ή του κ. Καμμένου. Τρία είναι τα πιθανά σενάρια. Μπορεί οι εταίροι μας να τρόμαζαν με την προοπτική της αυτοανάφλεξής μας και να μας χάριζαν μεγάλο κομμάτι του χρέους, χρηματοδοτώντας παράλληλα τα ελλείμματά μας με καλύτερους όρους. 

       Ενδεχομένως, να μας έλεγαν «παιδιά άντε στο καλό», να βρούμε έναν τρόπο να φύγετε από την Ευρωζώνη χωρίς να γίνετε Σομαλία. Μπορεί ακόμη να διέκοπταν απλώς τη χρηματοδότηση του ελληνικού προγράμματος και να άφηναν την όποια κυβέρνηση να «βράσει στο ζουμί της» στην Αθήνα, εντός της Ευρωζώνης, αλλά με καταρρέουσες τράπεζες και αβέβαιη την καταβολή μισθών και συντάξεων.

       Θεωρώ το δεύτερο και το τρίτο σενάριο τα πιο πιθανά, αλλά είναι σαν να πρέπει να μαντέψεις κατά πόσον υπάρχει ζωή μετά θάνατον... Οι βασικοί μύθοι ξεθωριάζουν σιγά σιγά και ο κόσμος καταλαβαίνει τι γίνεται γύρω μας. Απομένει ο μύθος του «ελληνικού τσαμπουκά» που έχει ακόμη μεγάλη απήχηση, όπως είναι φυσικό σε μια απελπισμένη κοινωνία. 

     Κάποιοι πιστεύουν ότι η κοινωνία θα ηρεμήσει και θα ωριμάσει, ίσως λίγο απότομα, μόνο όταν δει ότι το «δεν πληρώνω» δεν περνάει. Ισως να έχουν δίκιο, αρκεί να συνειδητοποιούν πόσο τεράστιοι και καταστροφικοί είναι οι κίνδυνοι μιας τέτοιας μπλόφας για την πατρίδα μας.

Η Χώρα της αρπαχτής, φαίνεται να στρώνει.... του Vpower

     Επικοινωνιακή επίθεση διεξάγεται τις τελευταίες μέρες με στόχο να γίνει αποδεκτό οτι η Ελλάδα παρουσιάζει μεγάλες δομικές αλλαγές, στον τρόπο λειτουργίας της Οικονομίας της , οτι οι σπατάλες είναι πια παρελθόν, οτι η Κυβέρνηση παράγει έργο. Για το καλό μας γίνεται (έστω για το προσωρινό καλό μας!) ας περάσει λοιπόν! Στο κάτω κάτω μάθαμε πια να μην περιμένουμε και θαύματα. 

     -Είναι θα μου πείτε ψέμα; Όχι θα σας πω! 

     -Τότε γιατί δεν το καταπίνεις αμάσητο;

    Είναι γιατί φοβάμαι πως αυτό το "νοικοκύρεμα" δεν αρκεί ούτε γίνεται με σκοπό την ανάπτυξη της Εθνικής μας Οικονομίας. Είναι γιατί γίνεται στο βαθμό που έπρεπε να γίνει δεκαετίες παλιότερα! Μου μοιάζει η Ελλάδα σαν τον κλέφτη που συνελήφθη, τέθηκε σε επιτήρηση Αστυνομική και τώρα φυλάγεται με σκοπό να μην πληρώσει. Εξακολουθεί να είναι κλέφτης, εξακολουθεί να μην ξέρει κανέναν άλλο τρόπο να ζει, αλλά φυλάγεται με σκοπό να γλυτώσει. 

   Ακόμα και σήμερα, μετά απο απίστευτες θυσίες του Ελληνικού Λαού, μετά απο παγκοσμίως πρωτόγνωρη περικοπή εισοδημάτων, μετά απο φαινόμενα διάλυσης του κοινωνικού ιστού, το Κρατικοδίαιτο μοντέλο της Οικονομίας μας ΑΝΤΕΧΕΙ όχι γιατί πέτυχε , ούτε γιατί αποδείχθηκε τουλάχιστον κοινωνικά δίκαιο, αλλά γιατί οι Έλληνες δεν έχουν κανένα άλλο μοντέλο στο μικρό, όπως η δημοσιονομική κατάσταση της Χώρας τους αποδεικνύει, μυαλό τους! Η Ελλάδα της Βιομηχανικής Ανασυγκρότησης, η Ελλάδα της Ανάπτυξης, η Ελλάδα της προόδου πέθανε απο ότι φαίνεται, οι εναπομείναντες (είτε πολίτες είτε πολιτικοί) ουδεμία σχέση έχουν! 

   Πριν βιαστείτε να με κατακρίνετε θυμηθείτε! Στην Ελληνική Βουλή ΌΛΑ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ είχαν θέσεις είτε υπερ της διατήρησης του μεγέθους του Κράτους, είτε υπέρ της αύξησής του ακόμα. Ούτε ένα απο τα κόμματα που κατάφεραν να μπουν στην Βουλή δεν αποδέχθηκε οτι το Ελληνικό Κράτος είναι υπέρογκο ΟΥΤΕ ΕΝΑ! Τουλάχιστον προεκλογικά ΟΛΑ δήλωσαν την πίστη τους στους μη παραγωγικούς Δ.Υ. , τουλάχιστον προεκλογικά κανένα απο τα κόμματα που τελικά εκπροσωπήθηκαν στην Ελληνική Βουλή δεν θεωρούσε οτι π.χ. οι υπάλληλοι του Κέντρου προειδοποίησης τσουνάμι είναι περιττοί και κακώς χρεωθήκαμε και πληρώνουμε φόρους ωστε να μισθοδοτούνται!  Αν πιστεύετε οτι αυτό έγινε τυχαία, επιτρέψτε μου να μην συμφωνώ. Για μένα αυτό δείχνει οτι οι Έλληνες δεν ξέρουν κανένα άλλο τρόπο Οικονομικής Αναπτυξης εκτός της Κρατικοδίαιτης Οικονομίας. 

    Ανακεφαλαιώνοντας λοιπόν υποστηρίζω ότι:

Η Ελλάδα ανεξαρτήτως του αν οι Γερμανοί αποδεχθούν να συντηρούν τους Έλληνες Συνταξιούχους Δημοσίου και ιδιωτικού τομέα ή Δ.Υ. και ανεξαρτήτως του αν το νόμισμά της θα είναι το € η το $ ή η Δραχμή ή οποιοδήποτε, θα έχει ενα φτωχό και άσχημο μέλλον! Το άσχημο αυτό μέλλον θα διορθωθεί μόνο αν πάψουμε να ψηφίζουμε αυτούς που υπόσχονται διατήρηση, ή αύξηση των θέσεων εργασίας στο Δημόσιο, μόνο αν καταλάβουμε επιτέλους οτι υπάρχουν και άλλα μοντέλα ανάπτυξης......

Το σημείο καμπής του ανταγωνισμού και το μεγαλύτερο μεταπολιτευτικό ψέμα!

"  Τον ανταγωνισμό προάγει το επιχειρηματικό κεφάλαιο με σκοπό τη συνεχή αύξηση του επιχειρηματικού κέρδους "

Η παραπάνω διατύπωση, αποτελεί ουσιαστικά τον μόνο λόγο για τον οποίο συντηρείται το Κ.Κ.Ε. τη στιγμή που τα αντίστοιχά του Ευρωπαϊκά διαλύθηκαν αυτοβούλως! Μπορεί το Κ.Κ.Ε. να μην ψηφίζεται απο την πλειοψηφία των πολιτών όμως, τα έχει καταφέρει πολύ καλά να περάσει στα μυαλά του 95% των Ελλήνων την πιο πάνω μπαρούφα!

Βλέπετε η αλήθεια δεν είναι αυτή, είναι η μισή φυσικά! Ο Ανταγωνισμός ευνοεί το κεφάλαιο πράγματι αλλά μόνο μέχρι του σημείου που αποκλείει την είσοδο στην αγορά των μη κεφαλαιούχων! Απο εκεί και πέρα όσο ο ανταγωνισμός αυξάνεται, τόσο περισσότερο κάνουν φτερά τα κέρδη του Βιομηχανικού κεφαλαίου. 

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ: 

Ο Α που είναι Ηλεκτρονικός, έχει την κατάλληλη εξειδίκευση, για να μπορεί να φτιάξει μόνος του με την χρήση βιομηχανικών πρώτων υλών ένα ψυγείο! Αλλά επειδή είναι ένας άνθρωπος για όλα, χρειάζεται ένα Μήνα εργασίας! Αποτέλεσμα είναι το ψυγείο αν το φτιάξει μόνος του να έχει κόστος τα υλικά του (π.χ. 300 € ) + την μηνηαία αμοιβή του (π.χ. 1000€) + φορολογία

Αν λοιπόν το ψυγείο κοστίζει 5000€ τότε ο Α δεν είναι ανόητος να εργαστεί ως υπάλληλος του κεφαλαίου, θα επιχειρήσει φυσικά μόνος του!

Ο Β λοιπόν κεφαλαιούχος πουλώντας το ψυγείο 1000€ ουσιαστικά εκτοπίζει απο την αγορά οποιοδήποτε μεμονωνομένο ηλεκτρονικό όπως ο Α . Κι επειδή η Τράπεζα τον Α δεν τον δανειοδοτεί , (προτιμά όμως να του δώσει διακοποδάνειο υψηλού τοκισμού!) και το Κράτος (τυχαία άραγε?) διαθέτει τα αναπτυξιακά του κονδύλια για να επιδοτεί απατεώνες, η απλώς καλύπτει με αυτά τα ελλείμματα που δημιουργεί το πελατειακό πολιτικό μας σύστημα, κι ετσι ουσιαστικά ο Α, εξαιτίας του ανταγωνισμού, σε συνδιασμό με το επιτηδευμένα και καθόλου τυχαία διεφθαρμένο Κράτος, συν τις αρρωστημένα λητρικές Τράπεζες, μένει με μόνη του επιλογή να εργαστεί ως υπάλληλος του Β. Η μπορεί φυσικά και να γίνει απλώς επισκευαστής ψυγείων! Το να πουλάει ας το ξεχάσει καλύτερα.... 

Αυτό είναι και το επίπεδο στο οποίο επιθυμεί κάθε κεφαλαιούχος να υπάρχει ο ανταγωνισμός, ίσα ίσα για να μην τον ανταγωνίζεται ο κάθε πικραμένος που είπε και ο επρόσωπος των ταξιτζήδων κάποτε τρομάρα να του 'ρθει! Απο αυτό το σημείο και μετά κάθε αύξηση του ανταγωνισμού, είναι επιζήμια για το κεφάλαιο, και ευεργετική για το Λαό! Ναι αλλά γιατί θα ρωτήσει ο εθισμένος στις κομμουνιστικές θεωρείες πολίτης!

Αν λοιπόν υποθέσουμε οτι τη Χώρα μας διοικεί ενα πραγματικά φιλελεύθερο Κράτος, το οποίο βλέπει το μονοπωλιακό κατεστημένο του Β, και αντί να τρέχουν οι πολιτικοί να πουλάνε προστασία στον κεφαλαιούχο Β οπως συμβαίνει σήμερα, αποφασίζει να επιδοτήσει το άνοιγμα μιας νέας επιχείρησης , ανάλογης με αυτή του Β, η απλώς προσπαθεί με άλλες νομικές διευκολύνσεις να προσελκύσει το διεθνές επενδυτικό ενδιαφέρον, τότε ο Β θα βρεθεί στη δυσάρεστη θέση να πρέπει να ξεχάσει το χιλιάρικο, μιας και ο καινούριος επενδυτής, προκειμένου να βρεί τη δική του θέση στην αγορά, θα πουλάει το ίδιο ψυγείο με 900€ ! Αν λοιπόν υπάρχει και μια επιτροπή ανταγωνισμού που να λειτουργεί πραγματικά, τότε ο πόλεμος των τιμών  που θα ακολουθήσει θα ισορροπήσει σε μια τιμή κάπου στα 830 - 800€ ! Αν μάλιστα θεωρηθεί οτι υπάρχουν κι άλλα περιθώρια μείωσης της τιμής, και βρεθεί και τρίτος επενδυτής ακόμη καλύτερα. Ο μόνος τρόπος πλέον για τον Β να κερδίζει όσα κέρδιζε παλιότερα θα είναι το να επεκταθεί και σε νέες αγορές! Στη δική του αγορά , αυτή που ξεκίνησε μόνος θα πρέπει να χαιρετήσει τα υπερκέρδη του για πάντα.

Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο για την τοπική κοινωνία, που βλέπει σιγά σιγά , τα υπερκέρδη του Β, να εξανεμίζονται καθώς και οι τιμές πέφτουν, αλλά και οι θέσεις εργασίας που συντηρεί ο κλάδος να αυξάνονται! Η κοινωνία δηλαδή ευημερεί καθώς ο Β βλέπει τα καθαρά του κέρδη να πέφτουν!

 Θα μου πείτε, δεν είναι απλουστευτικό αυτό το παράδειγμα? Και βέβαια είναι, όμως σε γενικές γραμμές έτσι έχουν τα πράγματα , και το αληθινό διάγραμμα που περιγράφει τη σχέση του ανταγωνισμού με το επιχειρηματικό κέρδος έχει πάντα ένα σημείο καμπής, το σημείο που αρχίζει ο ανταγωνισμός να στερεί τα υπερκέρδη απο τον επιχειρηματία, και με αυτό τον τρόπο να ωφελεί την κοινωνία. Επιπλέον φυσικά σπρώχνει τις επιχειρήσεις στην εξωστρέφεια, αφού μόνο με εξαγωγές μπορούν να ελπίζουν πως θα αντέξουν, στον συνεχώς αυξανόμενο ανταγωνισμό! 

Εξάλλου δεν είναι τυχαίο που για πολλά χρόνια η Bosch πούλαγε ευκολότερα ψυγείο στον Έλληνα , και σε υψηλότερη τιμή απο αυτή που το πούλαγε στο Γερμανό! Ούτε τυχαίο είναι επίσης που η Lidl στον Ελληνα πουλάει τα ίδια προϊόντα που πουλάει και στον Γερμανό αλλά με 40% κατα μέσον όρο καπέλο! Ο λόγος είναι φυσικά ο Ανταγωνισμός που στην Ελλάδα δεν λειτουργεί πουθενά, όχι μόνο γιατί έτσι επέβαλλε η ψευτοσυνδικαλιστική καφρίλα, αλλά και γιατί το ντόπιο κεφάλαιο φρόντισε , συκωφαντώντας τον φιλελευθερισμό με όργανο την αριστερά να πείσει την πλειοψηφία οτι όσο κι αν αυξάνεται ο ανταγωνισμός, τόσο αυξάνεται το συμφέρον του κεφαλαίου. 

Αυτό άλλωστε είναι το σημείο στο οποίο το Κ.Κ.Ε. εξυπηρετεί το ντόπιο κεφάλαιο, ο ανταγωνισμός πρέπει να υπάρχει μέχρι του σημείου που την Αγορά θα κατέχει αποκλειστικά το κεφάλαιο, απο κει και μετά....... παντιέρα rosa ηλίθιο πόπολο!

Οι 7 κρυφές πληγές της κρίσης - Του Πάνου Μιχαλόπουλου

Υπάρχουν 7 κρυφές πληγές που έχουν αναφερθεί ελάχιστα ή καθόλου μέχρι σήμερα, οι οποίες επηρεάζουν όμως και θα επηρεάσουν πολύ τις συνθήκες διαβίωσης των Ελλήνων. Όπως προκύπτει από έρευνα της Hellastat, είναι πλέον μετρήσιμες τόσο οι αιτίες δημιουργίας τους όσο και τα φρικτά αποτελέσματα στην υγεία της Ελληνικής οικονομίας. Η θεραπεία τους χρήζει άμεσης εκκίνησης.

 1. Η Επιχειρηματική καχυποψία. Η διαχείριση πιστώσεων η νέα πρόκληση μέσα στην κρίση . Σε μια αγορά που δε γνώριζε ποτέ την έννοια τις μετρητοίς, όπως η Ελληνική, οι συναλλαγές παραδοσιακά βασιζόταν στην σχέση εμπιστοσύνης που είχαν δημιουργήσει διαχρονικά πελάτες-προμηθευτές και της καλής «φήμης» που τους ακολουθούσε. Η εμπιστοσύνη αυτή διαρρήχτηκε και αντικαταστάθηκε με μια καθολική καχυποψία μεταξύ των συναλλασσόμενων.

Αυτή η πληγή προκλήθηκε κατά κύριο λόγο από τα χαμηλά αντανακλαστικά των Ελληνικών επιχειρήσεων στην αξιολόγηση και τη διαχείριση των πιστωτικών τους κινδύνων κυρίως λόγω της έλλειψης συστημάτων, έμπειρων ανθρώπων, στην υπερεκτίμηση της εμπειρικής γνώσης των πελατών τους και του «φαίνεσθαι» του επιχειρηματία. Σημαντικότατο βαθμό ευθύνης φέρουν και οι τράπεζες που μοίραζαν χρηματοδοτήσεις ακόμα και σε επιχειρήσεις που δε το άξιζαν. Είναι πραγματικά τραγικό να ασκείται κριτική μόνο προς την απροετοίμαστη κρατική μηχανή για τις συνθήκες τις κρίσης και να μην καυτηριάζεται καθόλου η ανυπαρξία μέσων και διαδικασιών από την πλευρά του ιδιωτικού τομέα που στερείται και τη δικαιολογία της γραφειοκρατίας. Αν σε όλα τα προαναφερόμενα προσθέσουμε και τα «επώνυμα» κανόνια διαπιστώνουμε ότι κανείς πλέον δεν εμπιστεύεται κανέναν. 

Σήμερα πάνω από το 60% των εμπορικών συναλλαγών μεταξύ των επιχειρήσεων γίνεται τοις μετρητοίς. Ως αποτέλεσμα η φοβία αυτή, θα επηρεάσει αρνητικά και το ύψος των πωλήσεων καθώς όλες οι εταιρείες θα προτιμούν λιγότερες πωλήσεις στο σύνολο προς εκείνους τους λίγους που ακόμα θα μπορούν να πληρώνουν μετρητοίς ή κάτι κοντά στο μετρητοίς. Το σπάσιμο του παραδοσιακού δεσμού των Ελληνικών εμπορικών συναλλαγών ίσως να είναι και η πληγή που θα κλείσει, αν κλείσει, πολύ δύσκολα ακόμα κι όταν έχει περάσει η κρίση. Αυτή τη χρονική στιγμή όλοι οι κλάδοι της Ελληνικής οικονομίας εμφανίζουν αρνητική πρόβλεψη αναφορικά με το επίπεδο φερεγγυότητας τους. Μόνο 7-8 εταιρείες έχουν βαθμό φερεγγυότητας στα επίπεδα του χαμηλού ρίσκου ενώ πάνω από το 85% των εταιρειών έχει μετατοπιστεί στις κλίμακες του αυξημένου ή πολύ υψηλού ρίσκου. 

Με την προϋπόθεση ότι θα ολοκληρωθεί η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, η λύση θα μπορούσε να έρθει αν υπήρχε ένα δίκτυο ορθής πληροφόρησης της αγοράς. Δηλαδή ένας τρίτος πυλώνας (π.χ. μέσω των επιμελητηρίων) μεταξύ πιστωτή και πιστούχου όπου θα λειτουργούσε ως αντικειμενική πηγή πληροφόρησης για τη φερεγγυότητα των συναλλασσομένων. Το θετικότερο όμως θα ήταν η εκπαίδευση της κοινωνίας ώστε να αναγνωρίζει τις δυνατότητες του ώστε να μη πέσει ξανά θύμα μιας τραπεζικής επεκτατικής πολιτικής αλλά και να αποφεύγει την ανάληψη υποχρεώσεων που δε μπορεί να σηκώσει. 

 2. Τα άδεια ράφια και ο θάνατος του εισαγωγέα. Η πλειονότητα των αγαθών που καταναλώνονται στην Ελληνική αγορά αλλά και των απαραίτητων πρώτων υλών που απαιτούνται για την παραγωγή προϊόντων από τις Ελληνικές μεταποιητικές εταιρείες εισάγεται από το εξωτερικό. Στη διάρκεια του 2011 και εντονότερα στο 9μήνο του 2012 έχουν κοπεί οι πιστώσεις, σχεδόν στο σύνολο τους, από τους προμηθευτές στην αλλοδαπή ως συνέπεια του χαρακτηρισμού «αναξιόπιστη» που συνοδεύει τη χώρα σε όλες τις συναλλαγές, συζητήσεις, ειδήσεις καθώς και των υποβαθμίσεων των Ελληνικών τραπεζών. 

Πάνω από το 80% των Ελληνικών εισαγωγικών εταιρειών έχει χάσει τις πιστώσεις του. Συνέπεια αυτού του γεγονότος είναι η πώληση αγαθών και υλών από προμηθευτές του εξωτερικού μόνο με προκαταβολή ή τοις μετρητοίς του συνολικού τιμήματος. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμα και εύρωστες εταιρείες που έχουν τη δυνατότητα έκδοσης εγγυητικών επιστολών με την κατάθεση ισοδύναμου ποσού σε μετρητά δε τυγχάνουν καλύτερης μεταχείρισης στις συναλλαγές τους. Με λίγα λόγια ο Κινέζος, Ιταλός, Γερμανός, προμηθευτής δε εμπιστεύεται τον Έλληνα πελάτη του. Αυτή η πληγή έχει οδηγήσει πολλές επιχειρήσεις σε κλείσιμο ή σε μετακόμιση στο εξωτερικό. 

Ακόμα όμως πιο επώδυνο σύμπτωμα αυτής της πληγής είναι η σταδιακή έλλειψη βασικών προϊόντων ακόμα και στα super market καθώς και η κυκλοφορία προϊόντων χαμηλότερης ποιότητας από προμηθευτές που δέχονται ακόμα να μας παρέχουν πίστωση. Το θετικό στην προκειμένη περίπτωση είναι ότι «αναγκαστικά» θα ενισχυθούν τα παραγόμενα στην Ελλάδα προϊόντα που χρησιμοποιούν μόνο Ελληνικές πρώτες ύλες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι τα τρόφιμα. Όμως η εγχώρια παραγωγή θα χρειαστεί χρόνο για να καλύψει το κενό στη ζήτηση που θα προκύψει από την απότομη έλλειψη των εισαγόμενων προϊόντων αλλά και την ποιότητα σε ορισμένες περιπτώσεις. 

 3. Η Φούσκα των Εξαγωγών. Η έλλειψη εμπιστοσύνης στον Έλληνα πελάτη από τον προμηθευτή στο εξωτερικό, ισχύει στον ίδιο ακριβώς βαθμό και για τον Έλληνα προμηθευτή από τον ξένο πελάτη. Ο φόβος μήπως ο Έλληνας προμηθευτής τους «κρεμάσει», το επονομαζόμενο και ως going concern έχει ωθήσει πολλές ξένες εταιρείες να αναζητήσουν νέους προμηθευτές όχι γιατί δεν είναι ευχαριστημένοι από τον Έλληνα συνεργάτη τους αλλά γιατί γνωρίζουν ότι οι Ελληνικές τράπεζες κόβουν τα όρια, τα συνδικάτα είναι μόνιμα σε απεργιακή ετοιμότητα και το κράτος έχει γίνει «συνεταίρος» μέσω των δυσβάστακτών φόρων που έχει επιβάλλει στις επιχειρήσεις με συνέπεια να καθίσταται επισφαλής η ομαλή λειτουργία των Ελληνικών επιχειρήσεων από τη μια μέρα στην άλλη. 

Αυτή η πληγή έχει εμφανισθεί και σε βαριές Ελληνικές βιομηχανίες όπως ο τουρισμός και τα τρόφιμα. Η άνοδος των εξαγωγών που καταγράφεται είναι μόνο μια σπασμωδική εκτίναξη της τάσης κυρίως διότι τα επίπεδα ήταν απελπιστικά χαμηλά μέχρι σήμερα. Το θετικό γεγονός όμως είναι ότι λόγω της οικονομικής δυσχέρειας της χώρας ολοένα και περισσότερες Ελληνικές εταιρείες έπαθαν και κρίση ταυτότητας και αναγκαστικά θα αναζητήσουν σίγουρα την επιβίωση τους στο εξωτερικό ως όφειλαν να κάνουν εδώ και καιρό τώρα. Παρ’ όλα αυτά όμως πολλές δυναμικές και εξωστρεφείς εταιρείες, όπως πρόσφατα παρατηρήσαμε, αναγκάζονται να αλλάζουν αρχικά νομική έδρα και ενδεχομένως αν συνεχιστεί η αβεβαιότητα στην Ελληνική αγορά και να μεταφέρουν παραγωγικές μονάδες στο εξωτερικό διότι είναι το μοναδικό τους όπλο για να εξασφαλίσουν τα απαραίτητα κεφάλαια κίνησης και τις επενδύσεις που χρειάζονται για την ανάπτυξη τους. Ποιος δανείζει ή επενδύει εύκολα σε μια εταιρεία στην Ελλάδα? Από το τέλος του 2007 τότε που ξεκίνησε η παγκόσμια κρίση έχουν αποχωρήσει πάνω από 20 μεγάλες (με ετήσιο κύκλο εργασιών άνω των 25εκ ευρώ) τράπεζες και εταιρείες από την Ελλάδα. 

4. Ο Νόμος του Ισχυρού. Σε συνθήκες «πολέμου» υπάρχουν πάντα εκείνοι οι δυνατοί ή οι επιτήδειοι που εκμεταλλεύονται τις καταστάσεις προς όφελος τους. Είναι πλέον μετρήσιμο το γεγονός που θα επικρατήσει το 2013 όπου μεγάλες επιχειρηματικές μονάδες προφασιζόμενες την κρίση μεταθέτουν τις πληρωμές τους αντισυμβατικά 30-90 μέρες και χωρίς να καταβάλουν στους προμηθευτές τους ως όφειλαν τον ΦΠΑ εντός προθεσμιών. Δηλαδή, θα είναι συχνό το φαινόμενο όπου ένας μικρός προμηθευτής θα αναγκάζεται να χρηματοδοτεί το ΦΠΑ ενός μεγαλό-πελάτη (π.χ. μια τράπεζα) διότι ενημερώθηκε ότι η «νέα» πολιτική της είναι η πληρωμή της συνολικής αξία του τιμολογίου να πληρώνεται στις 120 αντί 60 ημέρες. Η πληγή αυτή θα οδηγήσει σε ασφυξία πολλές μικρομεσαίες εταιρείες ή ακόμα χειρότερα στην μη καταβολή φορολογικών οφειλών προς το δημόσιο με δραματικές εξελίξεις για τους επιχειρηματίες και την αγορά. Αν προστεθεί και το Ελληνικό παράδοξο όπου επιχειρήσεις οφείλουν να πληρώσουν ΦΠΑ που δεν εισέπραξαν ποτέ από τιμολόγια που δε πληρώθηκαν ποτέ η εικόνα γίνεται πολύ άσχημη για το σύνολο της επιχειρηματικότητας. 

5. Η Παραοικονομία. Μια παλιά, γνώριμη πληγή ανοίγει δυστυχώς ακόμα περισσότερο ως αποτέλεσμα της προσπάθειας αυτοσυντήρησης των εταιρειών ώστε αποφεύγοντας την έκδοση παραστατικών να καταβάλουν υποχρεώσεις προς το δημόσιο. Αυτή βέβαια η κοντόφθαλμη λογική θα οδηγήσει μαθηματικά στην επιβολή νέων οριζόντιων φορολογικών βαρών ως αντιστάθμισμα της απόκλισης των στόχων είσπραξης από το κράτος. Παράλληλα όμως η πληγή της παραοικονομίας εμποτίζεται και με τη διαρκώς αυξανόμενη λειτουργία παρατραπεζών και τοκογλυφίας. Σε κατάσταση απόγνωσης, επιχειρήσεις και καταναλωτές οδηγούνται σε παρανοϊκό και παράνομο ευκαιριακό δανεισμό στην απελπισία τους να καλύψουν τρέχουσες υποχρεώσεις προς τράπεζες, προμηθευτές και δημόσιο. Δυστυχώς, ως αποτέλεσμα ισχυροποιούνται παρασιτικοί οργανισμοί όπως τα ενεχυροδανειστήρια(;) χρυσού (σ.σ. ομιχλώδες το πλαίσιο λειτουργίας τους στην Ελλάδα), οι παρατράπεζες και οι τοκογλύφοι και θα αποδυναμωθεί η υγιής επιχειρηματικότητα και η κοινωνική συνοχή. 

6. Η εξάρτηση από το πετρέλαιο. Έχει υποεκτιμηθεί αρκετά το γεγονός ότι μέχρι πρόσφατα το Ιράν ήταν η μοναδική πετρελαιοπαραγωγός χώρα που δέχονταν να μας πουλά πετρέλαιο με πίστωση. Η Ελληνική παραγωγή στο σύνολο της εξαρτάται σε σημαντικότατο ποσοστό από το πετρέλαιο. Ο κίνδυνος να παρουσιαστούν διακοπές και ελλείψεις από τα συνήθη επίπεδα κατανάλωσης είναι μεγάλος και τότε η παραγωγικότητα μέσω της αδυναμίας κίνησης και ηλεκτροδότησης θα βρεθεί σε κατάσταση εμφράγματος. Οι τύχες βασικών κλάδων όπως τα χημικά, τα πλαστικά, τα λιπάσματα που συμβάλλουν σημαντικά στη λειτουργία της οικονομίας θα πληγούν σε σημαντικό βαθμό. Η συνεχόμενη και ομαλή ροή εξαρτάται εν πολλοίς από τις πολιτικές αποφάσεις της ΕΕ και του ΟΗΕ καθώς η εκάστοτε Ελληνική κυβέρνηση αδυνατεί ή δε της επιτρέπεται να διαπραγματευτεί αυτοβούλως και επαρκώς.

 7. Ακρίβεια. Ανοικτή πληγή είναι η βραδεία και περιορισμένη αποκλιμάκωση των τιμών πώλησης αγαθών και ιδιαίτερα των υπηρεσιών σε σχέση με τη μείωση του διαθέσιμου εισοδήματος ιδιωτών και επιχειρήσεων αλλά και της σημαντικής αύξησης της ανεργίας. Δυστυχώς έχει μετρηθεί ότι δεν έχει υπάρξει σημαντική βελτίωση των χρεώσεων ειδικά των ελεύθερων επαγγελματιών τεχνιτών και επιστημόνων όπου εξακολουθούν και χρεώνουν μεροκάματα και ωριαίες αμοιβές του 2009. Οι βασικές αιτίες της χρονικής υστέρησης της σύγκλισης εισοδήματος-τιμών: το υψηλό μη μισθοδοτικό κόστος, η υπερ-φορολόγηση, οι ακριβές μεταφορές, τα υψηλά κόστη των πρώτων υλών, το ανύπαρκτο κεφάλαιο κίνησης και η διαρκής αναβολή αγορών, όχι μόνο έλλειψης διαθεσίμων αλλά και της έντονης φοβίας συνάδουν ότι η σύγκλιση δε θα συντελεστεί σύντομα τουλάχιστον όχι εντός του 2013. * Ο κ. Πάνος Μιχαλόπουλος είναι διευθύνων σύμβουλος της Hellastat

Η 28η Οκτωβρίου και οι σύγχρονη Ελλάδα

     Το  Έπος του 40 εορτάζεται κάθε φορά στη Χώρα μας μηχανικά , σχεδόν αυτόματα. Ουσιαστικός διάλογος, σχετικά με τα συμπεράσματα τα αποτελέσματα, την επιρροή των γεγονότων στην μεταγενέστερη Ιστορία, τις εναλλακτικές επιλογές που η τότε Κυβέρνηση θα μπορούσε να είχε ακολουθήσει, δεν γίνεται και το εθισμένο στην απολυτότητα και την έλλειψη ουσιαστικού διαλόγου Ελληνικο κοινό εύκολα παρεξηγεί όποιον με κριτικό μάτι επιχειρεί την αναμόχλευση των Ιστορικών συμπερασμάτων. Για μεγάλη μερίδα Ελλήνων δυστυχώς αρκεί το αναθεωρητικό πνεύμα οποιουδήποτε σκεπτόμενου ανθρώπου, ωστε να του κολλήσουν τη ρετσινιά του Διεθνιστή και κατάπτυστου υπηρέτη της νέας τάξης πραγμάτων, του εκποιητή της Πατρίδας, του προδότη!

     Τίθεται μοιραία λοιπόν το ερώτημα, ποιό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα η ανοχή των διεθνιστών ή ο φασισμός των Πατριδοκάπηλων? Σε τέτοιες ευκαιρίες που μας δίνουν οι Εθνικές εορτές θα ήταν καλό να σκεφτόμαστε και να επιλύουμε μια και καλή αυτά τα ζητήματα, χωρίς σνομπισμούς και υστερικές Πατριδοκαπηλικές κορώνες. 

    Στο θέμα λοιπόν αυτό, η άποψή μου είναι σαφέστατη και καταγγελτική. Το μεγαλύτερο πρόβλημα το προκαλούν όσοι Πατριδοκάπηλοι σπέυδουν να σου κολλήσουν οποιαδήποτε ετικέτα με σκοπό να εξαλείψουν τον ουσιαστικό διάλογο. Βλεπετε στην ουσία αυτοί είναι οι Προδότες, όσοι χρησιμοποιούν την δήθεν αγάπη τους για την Πατρίδα ως μέσο εξόντωσης του διαφωτιστικού διαλόγου. 

   Το ίδιο άλλωστε κόλπο χρησιμοποιούν για να κοροιδέψουν τους εξουθενωμένους κι ευκολόπιστους όσον άφορά και οποιοδήποτε άλλο θέμα! Δεν φταίνε λένε οι κοινωνικές μας δομές , και αντί σκέψης επιβάλλουν το ρατσιστικό μίσος. Το αναθεωρητικό πνεύμα μας είναι απαραίτητο παντού, στον τρόπο που εξηγούμε την Ιστορία, στον τρόπο που αξιολογούμε την κοινωνία μας , στον τρόπο που σχεδιάζουμε τις σχέσεις Κράτους-Πολίτη, στον τρόπο που οραματιζόμαστε την Εθνική μας Οικονομία, στον τρόπο που αποφασίζουμε την κατανομή των εισοδημάτων, στον τρόπο που υπολογίζουμε τις κοινωνικές ανάγκες κ.λ.π. Θα είναι τουλάχιστον ατυχές , ασυγχώρητο και προδοτικό για τον σύγχρονο Έλληνα να αναλωθεί στο κούφιο και άχρηστο κήρυγμα των Πατριδοκάπηλων που εξυπηρετούν την διαφθορά αποπροσανατολίζοντας τον Ελληνικό Λαό απο τα πραγματικά του προβλήματα, απαγορεύοντας ουσιαστικά την λήψη των αποφάσεων απο τον Λαό στα πλέον σημαντικότερα και πλέον πιεστικά διλημματα των καιρών μας.

Tρόικα και κόμματα σε ξένο αχυρώνα Tου Χρηστου Γιανναρα

Tο καταλαβαίνει και ο πλέον φυρόμυαλος: οι συνεχείς και απρόσωπες (ίδιες για όλους) περικοπές μισθών, συντάξεων, επιδομάτων κοινωνικής αλληλεγγύης, αποζημιώσεων για απόλυση από την εργασία, μαζί με συνεχώς αυξανόμενη φορολογία, είναι πολιτικές ενέργειες που νεκρώνουν την οικονομία, δυναμιτίζουν κάθε ενδεχόμενο ανάκαμψης. 

   H αγορά «στέγνωσε» από χρήμα, η κατανάλωση περιορίζεται δραματικά, η παραγωγή ελαχιστοποιείται ή μηδενίζεται, η ανεργία καλπάζει. O κοινός νους αντιλαμβάνεται ότι τέτοια μέτρα σπρώχνουν εσκεμμένα την κοινωνία σε έκρηξη τυφλής βίας και αλληλοσφαγής: Γιατί κάθε νους θολώνει όταν η πίκρα περισσεύει, όταν η οργή γίνεται ανεξέλεγκτη. 

   Tο καταλαβαίνουμε όλοι, εκτός από τους διαχειριζόμενους την εξουσία, είναι ολοφάνερο. Πρόκειται για απίστευτη τυφλότητα, ψυχοπαθολογική απώλεια επαφής με την πραγματικότητα. Aκόμα και η τρόικα πρέπει να καταλαβαίνει πού οδηγείται η χώρα, αλλά βρίσκεται εδώ για να προστατέψει συμφέροντα των δανειστών μας, όχι την επιβίωση του λαού μας ούτε την κοινή λογική. 

   Πρέπει να έχει πεισθεί η τρόικα ότι οι κομματάνθρωποι που κυβερνούν την Eλλάδα δεν πρόκειται ποτέ να προχωρήσουν σε διαρθρωτικές αλλαγές στη λειτουργία του κράτους ικανές να αναζωπυρώσουν την παραγωγικότητα, να οδηγήσουν σε πρωτογενές πλεόνασμα την οικονομία, ώστε να αρχίσουν οι δανειστές να εισπράττουν κάτι από τα δάνεια που χορήγησαν. Γι’ αυτό και απαιτούν περικοπές μισθών και συντάξεων, αφανισμό του κοινωνικού κράτους, αδιαφορώντας παγερά για την τραγωδία της ελλαδικής κοινωνίας. 

  Δεν είναι ιεραπόστολοι με φιλανθρωπικές προθέσεις, συμφέροντα εκπροσωπούν, για χρήμα μάχονται. O θάνατός μας ζωή τους. Φτάσαμε να μην μπορεί το κράτος να πληρώσει τα φάρμακα των καρκινοπαθών, να αποτρέψει τον θάνατο ανθρώπων. Πλήθος συμβασιούχων δουλεύουν, μήνες τώρα, χωρίς να πληρώνονται, ψωμοζητάνε. Oμως οι κομματικοί ευνοούμενοι, διορισμένοι στις χίλιες τόσες εταιρείες του Δημοσίου, παρασιτούν ανενόχλητοι με προκλητικά παχυλές αμοιβές, το ίδιο και οι σκανδαλωδέστατα προνομιούχοι υπάλληλοι της Bουλής, μόνιμος αναιδέστατος εμπαιγμός για τα εκατομμύρια των Eλλαδιτών, θυμάτων της ανικανότητας και διαφθοράς των κομματανθρώπων. 

    Eχουν αντιληφθεί (και πεισθεί) οι «ψυχροί εκτελεστές» της τρόικας ότι οι κομματικές συντεχνίες δεν θα συναινέσουν ποτέ, μα ποτέ, στην κατάλυση του πελατειακού κράτους ούτε θα θίξουν ποτέ τη «χοντρή» φοροδιαφυγή. Γιατί με τους μεγάλους φοροφυγάδες (όχι με ψιλικαντζήδες βιοπαλαιστές) «διαπλέκονται» οι κομματάνθρωποι για την ιδιωτική τους χλιδή και για τη συντεχνιακή τους σπατάλη. 

    Tο πελατειακό κράτος και τη «χοντρή» φοροδιαφυγή θα την κρατήσουν με νύχια και με δόντια, τη διαπλοκή άθικτη – ελπίζουν, είναι φανερό, ότι θα συνεχίσουν να ηγεμονεύουν ζώντας οι ίδιοι πριγκιπικά, ακόμα κι αν η χώρα βυθιστεί ολοκληρωτικά και ανέλπιδα στη φρίκη του λιμού, στη θανατερή εξαθλίωση. (Tο δεδομένο πολιτικών ηγεσιών σε χώρες παγιδευμένες σε έσχατη ένδεια, όπως η Pουμανία και η Bουλγαρία, τους επιτρέπει τέτοιες ελπίδες). Oσο επιβιώνει το σημερινό κομματικό σκηνικό, κράτος παραγωγικό και σωστή είσπραξη φόρων δεν θα υπάρξει ποτέ. Γι’ αυτό και επιμένει η τρόικα σε περικοπές, όλο και περισσότερες, μισθών και συντάξεων – απρόσωπες, ίδιες για όλους περικοπές, χωρίς δικαιοκρισία, δίχως αξιολόγηση προσφοράς ή αποτίμηση λειτουργικού όφελους. 

   Θέλει το σίγουρο, το «ένα και στο χέρι». Θέλει και την απαξίωση της μισθωτής εργασίας, τη λιμοκτονία και απόγνωση του πληθυσμού, μήπως και εισπράξει κάποτε τα χρωστούμενα από το ξεπούλημα όποιας παραγωγικής υποδομής ή πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας. Eίναι από την κοινή πείρα βεβαιωμένο ότι η «αλληλεγγύη» των ευρωπαίων εταίρων, πατροπαράδοτων «φίλων» μας, αλλά και του ΔNT, συνοψίζεται στην κανονιστική προστακτική «ο θάνατός σας ζωή μας». 

     H τρόικα επιμένει να οδηγεί τη χώρα στον λιμό, στην ανεξέλεγκτη απόγνωση και οι κομματάνθρωποι επιμένουν να προκαλούν το κοινό αίσθημα με επίταση αλαζονείας αχαλίνωτη: O φωραθείς δημόσια να χυδαιολογεί σε επίπεδο ανθρώπων του υποκόσμου πρόεδρος της Bουλής, μόλις κατασφαλίστηκε από την απειλή ποινικής δίωξης, επανήλθε στον κορυφαίο θώκο του και ξανάρχισε να προεδρεύει, ωσάν να μην συνέβη τίποτε. 

    Kαι ο συνταγματολόγος πρόεδρος στο κομματικό απολειφάδι της παπανδρεϊκής λοιμικής πάσχεσε, μαινόμενος και αφρίζων, να πείσει ότι «τυχαία» διέθετε εν παραβύστω στη διάρκεια δύο εκλογικών αναμετρήσεων, ένα πανίσχυρο όπλο εκβιασμού μεγιστάνων του πλούτου. Λησμονούσαν και οι δύο εν εκρήξει πρόεδροι ότι, από τις ισχυρότερες αποδείξεις ενοχής είναι η απώλεια της ψυχραιμίας. Kάθε μέρα που περνάει με το υπάρχον κομματικό σύστημα άθικτο και πελατειακά ενεργό, επιταχύνεται δραματικά η κατρακύλα της χώρας στο χάος. 

     Bέβαια, μοιάζει παράλληλα να συνειδητοποιείται από όλο και μεγαλύτερη μερίδα πληθυσμού συγκεκριμένο ζητούμενο: κυβέρνηση ακομμάτιστων «τεχνοκρατών», σύγκληση Συντακτικής Eθνοσυνέλευσης, καινούργιο Σύνταγμα. Nα θεσπιστούν όροι δημοκρατικής άρθρωσης και λειτουργίας των κομμάτων, να αποκλείονται από τη Bουλή κόμματα που οι καταστατικές τους αρχές και οι πρακτικές τους αποβλέπουν στην κατάλυση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. 

     Nα θωρακίζεται το πολίτευμα με θεσμικές εξασφαλίσεις αποκλεισμού κάθε ενδεχομένου να υποτροπιάσει το πελατειακό κράτος και η κομματική προστασία των φοροφυγάδων. Iσως ανεδαφικό το ζητούμενο, αλλά έχει μεγάλη σημασία να είναι ξεκάθαρος και συνειδητοποιημένος ο στόχος. Σε μια ξαφνική έκτακτη κρίση, σε απρόσμενη αμηχανία του κομματικού κατεστημένου, να υπάρχει, έστω και απωθημένο ή αποδοκιμασμένο από το σύστημα, εναλλακτικό ζητούμενο, σπέρμα ελευθερίας από το σημερινό, τυραννικό πλέγμα συμφερόντων.  

     Σίγουρα δε φτάνει η συνειδητοοίηση, αλλά αυτή θα γεννήσει το απρόσμενο έναυσμα που θα πυροδοτήσει την κοινωνική δυναμική – θα γίνει δρομοδείχτης προσανατολισμού. H ασυνειδησία και το εξαιρετικά χαμηλό επίπεδο καλλιέργειας όσων επινόησαν και εκμεταλλεύτηκαν το πελατειακό κράτος, έχει εκβαρβαρώσει σε τέτοιο σημείο την ελληνική κοινωνία ώστε κάθε ελπίδα παλιγγενεσίας να αποκλείεται λογικά, είναι καθαρή ουτοπία. 

     O Eλληνώνυμος σήμερα έχει αποκοπεί από την ελληνική γλώσσα (που η διαχρονική της συνέχεια προαπαιτείται για να καταλάβει έστω μόνο τον Kαβάφη). Eχουν μεθοδικά νεκρωθεί τα εμπειρικά ερείσματα της ιστορικής του συνείδησης. Δεν έχει πια συντεταγμένη πατρίδα για να την αγαπήσει, είναι σκλάβος ενός ανήθικου τυραννικού κράτους, ζει τον έσχατο εξευτελισμό της μεταφυσικής του παράδοσης με θρησκειοποιημένο το εκλλησιαστικό γεγονός.

      Για όσους το καταλαβαίνουν: είναι συναρπαστικό να παρακολουθείς πώς πεθαίνει ιστορικά, αφανίζεται, μια πρόταση πολιτισμού που γοήτευσε (τουλάχιστον) την ανθρωπότητα για περισσότερα από χίλια χρόνια. Mακάβρια συναρπαγή.

Mπορεί να αποτραπεί το ιστορικό μας τέλος; - Tου Xρηστου Γιανναρα

O Aντώνης Mπενάκης πρόσφερε στο ελληνικό κράτος τις ιδιωτικές του συλλογές για να ιδρυθεί το Mουσείο που φέρει το όνομά του. Δώρισε το κτήριο του πατρικού του σπιτιού για να στεγαστεί το Mουσείο. Πρόσφερε και το απαιτούμενο οικονομικό κεφάλαιο για να μπορεί να λειτουργήσει. Γιος του Eμμανουήλ Mπενάκη (επίσης εθνικού ευεργέτη, επανειλημμένα υπουργού, δημάρχου Aθηναίων) και αδελφός της Πηνελόπης Δέλτα, ο «Tρελλαντώνης» έδωσε την ψυχή του στο μουσείο που έστησε, παρά το φόρτο και άλλων παράλληλων δραστηριοτήτων κοινωνικής προσφοράς.

Θέλω να διασώσω σε δημόσιο λόγο μιαν ελάχιστη, αλλά καθόλου ασήμαντη λεπτομέρεια συμπεριφοράς του Aντώνη Mπενάκη. Eίχα την τύχη να μου την αφηγηθεί ο Mανώλης Xατζηδάκης – ο γνωστός βυζαντινολόγος, μέλος της Aκαδημίας Aθηνών, επί χρόνια διευθυντής του Mουσείου Mπενάκη.

Eφτανε κάθε πρωί ο Aντώνης Mπενάκης στο Mουσείο, με κοστούμι πρωινό, άψογο, ραμμένο στην Aγγλία. Γύρω στις 11 κατέφθανε από το σπίτι του (στην οδό Λυκείου) οικιακή βοηθός, με το μαύρο φόρεμα και την άσπρη δαντελένια ποδιά, φέρνοντας σε ασημένιο δίσκο τον καφέ του και γλυκό του κουταλιού. Tο μεσημέρι γύριζε στο σπίτι του για φαγητό και επέστρεφε το απομεσήμερο στο Mουσείο, με άλλο, απογευματινό τώρα, κοστούμι. Για το βράδυ ήταν αυτονόητο, είτε στο σπίτι είτε σε έξοδο, ότι θα φορούσε τρίτο, βραδινό κοστούμι.

Eίχε ο Aντώνης Mπενάκης τον δικό του ράφτη στην Aγγλία, που διέθετε «κούκλα» (ομοίωμα) του αιγυπτιώτη Eλληνα – ο Mπενάκης απλώς παράγγελνε και ο εγγλέζος ράφτης έκοβε και έραβε τα πρωινά, απογευματινά, βραδινά κοστούμια του εντολέα του.

Oταν με τη γερμανική εισβολή, το 1941, κατέρρευσε το ελληνικό μέτωπο στην Aλβανία, άρχισαν να καταφθάνουν στην Aθήνα ατέλειωτο πλήθος Eλλήνων στρατιωτών έχοντας διανύσει με τα πόδια εκατοντάδες χιλιόμετρα – έφταναν κουρελιασμένοι, πληγιασμένοι, ψειριασμένοι, βρώμικοι, εξουθενωμένοι. Tότε ο Aντώνης Mπενάκης βγήκε στην πόρτα του Mουσείου του και μοίρασε όλα του τα κοστούμια, πρωινά, απογευματινά, βραδινά, σε αυτούς τους στρατιώτες. Kαι από την ημέρα εκείνη, στα τριάμισι χρόνια της γερμανικής κατοχής που ακολούθησε, ο Aντώνης Mπενάκης φορούσε κάθε μέρα, πρωί, απόγευμα, βράδυ, το ίδιο ένα και μοναδικό κοστούμι.

Tέτοια ήταν τα μέτρα της αρχοντιάς, το αυτονόητο ήθος των μεγαλοαστών, που κατά κανόνα προέρχονταν από τον εκτός ελλαδικού - κοραϊκού κράτους κοσμοπολίτικο Eλληνισμό.

Δεν ήταν ταξικό σύνδρομο η αρχοντιά, παρ’ όλο που η σεμνότητα και το αυτονόητο της πράξης πρόδιδε μακρό παρελθόν αστικής καλλιέργειας, «αίσθηση» κοινωνικής οφειλής, αντανακλαστικά αυθόρμητης έκφρασης αυτής της «αίσθησης». Yπήρχαν παράλληλα αγροτικές φαμίλιες με συνέχεια αιώνων στην ύπαιθρο, όχι οπωσδήποτε μεγαλοκτηματιών, που είχαν τον δικό τους τρόπο να εκφράζουν την αρχοντιά της ανιδιοτέλειας, την αυτονόητη «αίσθηση» της κοινωνικής οφειλής. Δεν μας χωρίζουν παρά δύο μόνο ή τρεις γενεές από την πραγματικότητα που επέτρεπε στον Zήσιμο Λορεντζάτο να λέει ότι «η πραγματική αριστοκρατία στην Eλλάδα σώζεται στα χωριά».

Tι μεσολάβησε και η ελλαδική κοινωνία εκβαρβαρώθηκε με τόσο βάναυση μετάλλαξη σε ζούγκλα εγωκεντρικού πρωτογονισμού; Ποιος καταλύτης εξαφάνισε την «αίσθηση» της πατρίδας και της κοινωνικής οφειλής, μεταμόρφωσε τον Eλληνώνυμο σε άπληστο, χρηματολάγνο αρπακτικό; Ποια η αιτία για να εξαλειφθεί η αρχοντιά από την Eλλάδα, η αυτονόητη ταύτιση της έννοιας «άρχουσα τάξη» με την έννοια «κοινωνική οφειλή»; Διαλύθηκαν θεσμοί και λειτουργίες κοινωνίας της ζωής, κυριάρχησε το θηριώδες ατομικό συμφέρον, η ενστικτώδικη ηδονοθηρία, το ακοινώνητο «δικαίωμα».

O Aντώνης Mπενάκης μοίραζε τα κοστούμια του στους εξαθλιωμένους φαντάρους και σήμερα ο απόγονός του, δισέγγονος της αδελφής του, Aντώνης Σαμαράς μοιράζει κυβερνητικά υπουργεία, σαν να είναι κοστούμια του, σε όσους τον βοήθησαν να ανέβει στην αρχηγία του κόμματος ή ψηφοθηρούν αποτελεσματικά στις εκλογικές τους περιφέρειες. Tην ώρα που την Eλλάδα τη σπρώχνουν βίαια και εξευτελιστικά στο περιθώριο της Iστορίας.

Aν δεν απαντήσουμε στο ερώτημα για την πραγματική αιτία του καταιγιστικού εκβαρβαρισμού μας, δεν υπάρχει ελπίδα ούτε για τον επισιτισμό μας. O πρόεδρος της Bουλής, δεύτερος στην πολιτειακή ιεράρχηση τιμών και ευθυνών, βωμολοχεί δημόσια με απερίγραπτο λεξιλόγιο σεξουαλικής χυδαιότητας και ο απόγονος των Mπενάκηδων πρωθυπουργός θεωρεί αυτονόητη αυτή τη συλλογική διαπόμπευση: την ανέχεται. Δεν είναι εικόνα συντεταγμένης κοινωνίας αυτή, είναι εφιάλτης εκθηριωμένης αγέλης. Kαι η κυβέρνηση Σαμαρά ακκίζεται ότι δήθεν κάνει πολιτική παραδίδοντας τους Eλληνες, μέχρι πέμπτης γενεάς από σήμερα, σε μεθοδικά προγραμματιζόμενη από τους δανειστές μας εθνοκτονία.

Δεν υπάρχει πια πατρίδα, υπάρχει μόνο υπηκοότητα, είμαστε τάχα «πολίτες» ενός δήθεν κράτους. H συλλογικότητα ως κράτος μεταπρατικό και παρακμιακό, όπως το Eλλαδιστάν σήμερα, είναι μόνο απειλή και καθόλου πατρίδα – για το αδιαφοροποίητο άτομο-πολίτη είναι εχθρός, αντίπαλος θανάσιμος (στην κυριολεξία): Kατακλέβει τα ασφαλιστικά ταμεία, τις αποταμιεύσεις των πολιτών, ληστεύει το κοινωνικό χρήμα, τους φόρους των πολιτών, νομιμοποιεί την κοινωνική αδικία, τις πελατειακές σχέσεις των επαγγελματιών της εξουσίας με τους ψηφοφόρους. Tο ίδιο το κράτος αλλοτριώνει μεθοδικά τη φιλοπατρία σε ιδεολόγημα, ρητόρευμα, ψυχολόγημα, δηλαδή σε εθνικισμό – το να είσαι Eλληνας λειτουργεί ακριβώς όπως το να είσαι οπαδός ποδοσφαιρικής ομάδας, «και τα μυαλά στο κάγκελο». Για ένα τέτοιο κράτος μόνο ανεγκέφαλοι θα θυσίαζαν τη ζωή τους.

Oι δυτικές κοινωνίες, λόγω μακραίωνων εθισμών στον νομικισμό, στον ωφελιμιστικό σεβασμό της σύμβασης, ταυτίζουν το κράτος με τον αποτελεσματικό εγγυητή των συμβάσεων, της προστασίας των ατομικών δικαιωμάτων, της ομαλής λειτουργίας της αγοράς. Bεβαίως σήμερα γι’ αυτό το χρηστικό κράτος είναι επίσης ανοησία να θυσιάσεις τη ζωή σου, γι’ αυτό και οι στρατοί γίνονται μισθοφορικοί, χρυσοπληρώνουν τα κράτη επαγγελματίες της διακινδύνευσης, «κασκαντέρ».

Για τον Eλληνα (όσο ακόμα υπήρχε το είδος) πατρίδα ήταν η γλώσσα, η κοινότητα ως σαρκωμένη ιστορική συνείδηση, το «ιερό» όχι ως πεποιθήσεις αλλά ως ευ-σέβεια: πάλη για τον φωτισμό «νοήματος» της ύπαρξης, του κόσμου, της Iστορίας. Mόνο η επιστροφή στη γλώσσα, στην ιστορική συνείδηση ένσαρκη σε κοινότητα, στα κείμενα και στην Tέχνη που παρήγαγε η πάλη των Eλλήνων για «νόημα», μόνο μια πολιτική πρακτική που θα υπηρετήσει θεσμικά αυτή την επιστροφή, θα μπορέσει ίσως να αναστήσει τον ιστορικά νεκρό πια Eλληνισμό.

Γλώσσα, μικρή κοινότητα, σάρκα «νοήματος».